Socker Slam: Hoe de VS het voetbal opnieuw hebben uitgevonden – Voetbal op cocaïne

Toen Kevin de Bruyne een paar jaar geleden na de wedstrijd tegen Tottenham het veld verliet, was hij ronduit gefrustreerd. Het was niet alleen dat zijn team, Manchester City, met 2-0 had verloren - het was de manier waarop de nederlaag was gebeurd die hem het hoofd deed schudden. Natuurlijk, Manchester City streeft naar consistentie, maar met name sommige scheidsrechterlijke beslissingen lieten hem bijna sprakeloos: "Eerlijk gezegd ken ik de regels niet meer." Of het nu handsbal was of niet, Kevin De Bruyne wist niet eens op basis waarvan dit besproken moest worden, omdat de handhavers van de IFAB de regels de afgelopen jaren veel te vaak hadden gewijzigd in hun zoektocht naar de perfecte wedstrijd.

Toch is de zoektocht naar het perfecte spel misschien allang voorbij. Want het perfecte spel is 25 jaar geleden uitgevonden. In de VS, natuurlijk. Het is luidruchtig, het is vulgair, het is ontembaar: het is Socker Slam.

Pablo Maurer schreef het verhaal ooit voor TheAthletic . Ook al is de term 'verhaal' een understatement, het is per slot van rekening een epos. De kern ervan is ondernemer Terry Rich, die begin jaren 2000 als manager voor een kabeltelevisiebedrijf werkte. "Ik besefte dat als ik op de lange termijn geld wilde verdienen, ik een tv-programma moest maken," vertelde Rich aan TheAthletic . En toen hij naar de populairste tv-programma's van die tijd keek, merkte hij dat de meeste Amerikanen naar worstelen keken. "Ik dacht: man, dat moet ik ook eens doen."

Omdat de worstelmarkt destijds verzadigd was met meerdere verenigingen die de beste worstelaars contracteerden, probeerde Rich de sport een nieuwe draai te geven. Dus bedacht hij simpelweg een nieuwe sport. "De trucs van voetbal, de hardcore actie van ijshockey en evenveel punten als basketbal" - dat was de belofte die Rich en zijn mede-"Socker Slam"-leden aan hun kijkers deden. Dankzij onderzoek van TheAthletic zijn lang verloren gewaande filmopnames van deze absurde tv-show nu weer opgedoken.

Eén toont de rivaliserende teams van de New York Bruisers en LA Surf die met elkaar in botsing komen nadat de Bruisers – volgens het script – het jaar ervoor het kampioenschap hadden gewonnen na een, nou ja, dubieuze actie. Op het laatste moment werd de keeper van LA Surf naar de zijkant getackeld, scoorden de Bruisers in het lege net en keken de scheidsrechters niet naar dat cruciale moment – het kan gebeuren. Scènes die je doen denken dat Hulk Hogan en The Undertaker terugkwamen van een Europese tournee en een nieuwe sport hebben uitgevonden. Alsof de American Gladiator een proefwedstrijd had gewonnen bij Hamburger SV. Of zoals LA Surf-legende Logan "The Full Monty" Montgomery het verwoordde: "Het was voetbal op cocaïne."

In een poging de saaie voetbalsport te amerikaniseren, bedachten Terry Rich en zijn vrienden steeds absurdere regels en scenario's, die ze vervolgens op basis van een losjes script op het veld uitvoerden. Zo gooiden ze in de laatste minuten een tweede bal, een zogenaamde "slam ball", de ring in. Het team dat met deze bal scoorde, kreeg twee punten. Dit was niets vergeleken met de zes punten die het team kreeg als het de billen van een tegenstander raakte. En bijna alles was toegestaan.

Rich legde het zo uit: "We zaten rond Krispy Kreme-donuts en ik dacht: 'Kom op, ik zeg de meest belachelijke dingen die in me opkomen en kijk dan wel wat er gebeurt.'" Het resultaat was dat speler Luc Cisna een bruine kaart kreeg nadat de scheidsrechter hem midden in de arena betrapte op scheten. Gedurende twee dagen filmde de crew vier wedstrijden in een omgebouwde ijshockeybaan, die vervolgens aan tv-zenders in de Verenigde Staten zou worden verkocht.

Journalist Pablo Maurer onthulde nog veel meer absurde verhalen over Socker Slam, die u hier volledig kunt lezen . Hij vergeet daarbij niet de reis door de tijd te benoemen die het publiek vandaag de dag meemaakt, inclusief bedenkelijke opmerkingen van verslaggevers over de outfits van de cheerleaders en uitgeleefde fantasieën over geweld.

Dat de sport helaas nooit echt doorbrak, was waarschijnlijk deels te wijten aan de kijkcijfers. Fox Sports World zond elke aflevering precies één keer uit – de waanzin was slechts in zo'n 15.000 huishoudens te zien. Kort daarna was het afgelopen. De herinneringen blijven. Tenzij de IFAB snel met compleet nieuwe ideeën komt.