Valentín Yankelevich: zijn relatie met Gustavo, de aanwezigheid van zijn moeder en zijn racecarrière

Ze zeggen dat mensen geboren onder het teken Boogschutter avontuurlijk, optimistisch en onafhankelijk zijn. Valentin Yankelevich (22 jaar) omarmt vol vertrouwen de eigenschappen van zijn horoscoop zonder angst voor degenen die niet in de onfeilbaarheid van de dierenriem geloven. De knappe en zachtaardige "Valen" verbergt onder zijn aura van verlegenheid een passie voor adrenaline in de vorm van extreme sporten, voor zingen, voor Boca Juniors, voor familie, en ook voor zijn vriendin, een liefdevol duo genaamd Valentina.

Een zelfverklaarde romanticus en gevoelige persoonlijkheid, hij is een van de weinigen die het aandurfde te breken met een familietraditie (de erfenis van zijn moeder, actrice Romina Yan, en zijn grootouders Gustavo Yankelevich en Cris Morena) om zijn eigen droom na te jagen. Volhardend maar toch geheimzinnig, maakte hij in maart zijn debuut in de TC2000 tijdens de eerste ronde van het kampioenschap in Neuquén, waar hij zesde werd. "Als kind reed ik al overal in de auto. Toen besefte ik dat dit mijn passie en liefde voor de rest van mijn leven zou worden", legde Valentín uit. "Maar omdat ik erg proactief ben en altijd bezig ben met projecten, ga ik de toekomst maken terwijl ik ga."

–Hoe was het om op te groeien in een familie met zoveel invloed in de wereld van entertainment en de media?

– Voor mij was het altijd heel normaal; het voelde nooit vreemd. Je raakt eraan gewend om je moeder op tv te zien. Ik droeg het met groot respect en eer, en daar ben ik trots op. Maar ik heb er nooit in geloofd alleen maar omdat ik tot een bekende familie behoorde.

–Voelde u druk om de familietraditie voort te zetten?

– De nalatenschap van mijn familie maakt me erg trots. Van mijn betovergrootvader, via mijn grootvader, mijn grootmoeder, mijn moeder en mijn oom, hebben ze allemaal heel belangrijke dingen voor de industrie gedaan. Natuurlijk heb ik het geprobeerd, omdat ik het tot mijn beschikking had. Ik heb wel wat geacteerd, gezongen en met mijn grootvader in de productie gewerkt, maar eerlijk gezegd heb ik me nooit verplicht of gedwongen gevoeld om te doen wat mijn familie doet. Sterker nog, ze hebben me altijd gesteund in alles wat ik wilde doen; ik geniet ervan en mijn hele familie is blij.

–Hoe is je interesse in auto’s en racen ontstaan?

–Mijn liefde voor auto's begon al toen ik klein was: ik verzamelde auto's en had er een hele muur van mijn kamer mee vol staan. Daarom heb ik als kind ook leren autorijden: karts, quads, motoren... alles met wielen! Ik ben altijd al gefascineerd geweest door snelheid, maar wat me het meest drijft is adrenaline en alles wat me aanzet tot zelfreflectie. Ik heb elke denkbare extreme sport geprobeerd. Ik ben een zeer gepassioneerd man, maar motorsport heeft altijd een speciale plek in me gehad. Ik voel me gelukkig in een raceauto.

– Er is een pad van een liefde voor auto's naar een carrière als coureur. Hoe heb je die sprong gemaakt?

Ik studeerde economie, maar ik had er geen plezier in. Rond die tijd was ik begonnen met karten, waar ik enorm gepassioneerd over was. Het was mijn opa die me tijdens een gesprek hielp bij het nemen van de beslissing, want hij wilde me nooit ontmoedigen om iets anders te doen. Het was een heel emotioneel gesprek, waarin ik hem in tranen opbiechtte dat ik niet blij was met wat ik studeerde, maar dat racen me juist heel gelukkig maakte. Toen zei hij: "Nou, als racen is wat je leuk vindt, laten we het dan goed doen." En hij hielp me met trainen. Hij stelde me voor aan Pato Silva, een gerenommeerd kampioen en coureur, die ons op zijn beurt in contact bracht met Marcelo Ambrogio van het Axion Energy-team. Toen Marcelo vond dat ik er klaar voor was, maakte ik in maart mijn debuut in de Turismo Carretera 2000.

–Droom jij ervan om Formule 1 te bereiken?

–Ik ben geïnteresseerd in alles wat met motorsport te maken heeft, hoewel je natuurlijk altijd droomt van de top: Formule 1. Maar ik heb nog veel te leren en te groeien, dus voorlopig ben ik heel relaxed en probeer ik hier in Argentinië ervaring op te doen.

–Wat vind je van Colapinto?

– Gelukkig hebben we nu Colapinto in de Formule 1! Naast het feit dat Franco een geweldige coureur is die ons goed vertegenwoordigt, denk ik dat het ons allemaal helpt om ons op dit land te concentreren.

–Heeft iemand je advies gegeven?

–Ik heb veel advies gekregen in mijn leven, maar degene die me het meeste advies geeft, is zonder twijfel mijn grootvader Gustavo. Ik ben met hem opgegroeid en ik zou een boek kunnen schrijven met al zijn verhalen en adviezen. Hij is mijn grootste mentor. Hij heeft me duizenden adviezen gegeven, maar als ik er één moet kiezen, is het iets dat mijn mantra is elke keer dat ik in de auto stap en dat ik elke dag probeer toe te passen: "Zelfs als je al het talent van de wereld hebt, is inspanning ononderhandelbaar. Wie zich inzet, zal bereiken wat talent alleen niet kan."

–Is het moeilijk om je gezinsleven en je carrière in de motorsport te combineren, vooral gezien je roem en afkomst in de entertainmentindustrie?

– Met sociale media raak ik een beetje gewend aan de publiciteit. Mensen schrijven je en sturen je berichten. Gelukkig zijn veel van hen aardig, maar soms krijg je, als je een wat openbaar leven leidt, agressieve berichten. Het belangrijkste is dat ik heel goed weet wie ik ben. Ik probeer het niet te geloven en ik werk er elke dag aan om een ​​beter mens te worden.

– Onlangs is er een film over Formule 1 met Brad Pitt uitgekomen. Zie je jezelf bijvoorbeeld een coureur spelen in een roman of toneelstuk?

– De waarheid is dat ik aanbiedingen heb gehad om te acteren, maar voorlopig zit dat er niet in. Op dit moment concentreer ik me op mijn racecarrière. Maar zeg nooit nooit!

– Laatst zei je dat je het gevoel had dat je moeder bij je was toen je rende. Droom je over haar? Vraag je haar om hulp?

– Ik ben niet iemand die droomt, maar ik voel haar heel aanwezig in mijn leven. Natuurlijk vraag ik haar soms om hulp, maar vaak praat ik gewoon met haar, vertel ik haar dingen. Ze voelt zich echt goed. Het is een gevoel dat moeilijk uit te leggen is, zelfs als mensen die een dierbare hebben verloren het begrijpen. Ik houd haar altijd in gedachten, in alles, want ik weet dat het hier niet ophoudt. Ik weet dat ze bij me is. Er zijn situaties en tekenen waarin ze aanwezig is. Ik luister misschien naar een willekeurige afspeellijst, denk aan haar, en er komt een nummer voorbij waar ik vroeger met haar naar luisterde of een nummer dat me aan haar doet denken. En het bijzondere aan de regendruppels is dat ze heel bijzonder is. Mijn moeder tekende graag regendruppels, dus als ik tijdens een stortbui een enkele druppel zie, voelt het alsof ze op dat moment bij ons is. Natuurlijk zou ik er alles voor over hebben om mijn moeder hier te hebben, maar goed, het leven is nu eenmaal zo gelopen. En op een bepaald niveau stelt het me gerust te weten dat ze me, op een ander niveau, helpt.

–Wat vind je van de genegenheid die je moeder bij mensen oproept, en die zich soms uitstrekt tot de hele familie?

– Het is zo fijn om al die mensen te zien die van mijn moeder houden en haar hebben mogen ervaren, of dat nu door haar persoonlijk te kennen is of via haar personages. Het maakt me zo blij als iemand naar me toe komt en zegt: "Jij bent Romina's zoon", want dat maakt me zo trots om Romina Yans zoon te zijn. Ze was een lichtpuntje in haar leven en heeft zoveel mensen geraakt, dat wanneer ik die liefde van mensen hoor via haar herinnering, ik denk dat zij degene is die me met hen verbindt.

Volgens