“Klassieke muziek heeft veel te danken aan populaire muziek, ik heb geen vooroordelen.”

Sira Hernández is een vrije geest van hedendaagse creaties. Zij omarmt oprecht stijlen en beoefent wat zo verguisd is door cryptische en atonale stromingen in de muzikale compositie: de wens om te communiceren met en begrepen te worden door het publiek van haar tijd, altijd door middel van klankonderzoek en poëtische expressie. De in Barcelona geboren componiste en pianiste beleeft een mooie periode in haar carrière, na het internationale succes van haar werk Tre Impressioni sulla Divina Commedia (Sony Classical).

Lees ook

Maar nu heeft hij besloten om aan een reis te beginnen met een label dat zich specifiek toelegt op hedendaagse muziek, NEOS, waarmee hij Hymns to the Hope uitbrengt, een verzameling van 14 korte stukken die ontstaan ​​zijn na het overwinnen van de moeilijke periode van de pandemie, de drijvende kracht achter diepgaande processen van intieme reflectie. Een deel van dit werk wordt op 30 oktober opgevoerd in het Palau de la Música Catalana, in dialoog met de muziek van Frederic Mompou, de meester van de stilte. “Een concert dat je uitnodigt om te luisteren naar de leegte, de nuance en de echo van subtiele emoties”, zo kondigt de locatie aan.

U definieert uzelf als een pianist die ook componeert, zoals dat in voorgaande eeuwen ook het geval was.

Er zijn steeds meer van ons, maar dat is niet gebruikelijk, nee. Maar dat was honderd jaar geleden of langer niet het geval: Bach, Scarlatti, Chopin, Mompou... voerden hun eigen werk uit. Ik draag in mij de bagage van zoveel belangrijke auteurs die ik heb gespeeld en opgenomen, en daardoor heb ik zeer krachtige referenties die logischerwijs samengaan met die uit het dagelijks leven: folk, pop, jazz, elektronica. Ik heb niet de vooroordelen die klassieke muziek vaak heeft over andere muziekstijlen. De groten van vroeger raakten geïnspireerd door populaire liederen en dansen die deel uitmaakten van hun dagelijks leven en hun festiviteiten. Klassieke muziek heeft veel te danken aan populaire muziek. En dat geldt des te meer vandaag de dag, nu alles zo verbonden is met andere culturen en tradities. Alles beïnvloedt ons en ik denk dat muzikanten niets meer zijn dan een filter die dat alles kanaliseert.

Beschouwt u zichzelf als een spiritueel componist?

Soms voel ik de behoefte om te zoeken naar dat innerlijke licht, maar er is ook veel passie. Laten we zeggen dat het een belichaamde spiritualiteit is. Op dit album draag ik twee stukken op aan Chopin, een van de componisten die mij verliefd maakte op muziek. Ik denk dat het een gepassioneerde relatie is die alle pianisten delen, omdat we beginnen met de buitengewone emotionele wisselwerking die ontstaat als we die muziek spelen. Maar er zijn ook Scarlett-momenten, zoals de opening Maha Shivaratri , die minimalistisch en hypnotiserend kunnen overkomen. En ik heb een heel duidelijke referentie, en dat is Mompou, de grote meester van de resonanties van de boventonen, de stiltes, de melodieën waar jij naar verwijst. En misschien werd hij wel geïnspireerd door de impressionisten en daarom is Debussy er ook bij. Omdat Mompou voor mij cruciaal is geweest als uitvoerder, maar ook als componist, juist omdat zij in haar tijd tegen de stroom van de compositorische lijn van het moment inging, op zoek naar oerklanken, vanuit een innerlijke stilte, vanuit een bijna maagdelijke puurheid en een diepe spiritualiteit. Maar hij zei altijd dat zijn tijd nog zou komen. En het is inderdaad zover. En mij is verteld dat sommige van mijn stukken een liefdevolle, maar toch ook nostalgische uitstraling hebben.

Niet in Guernica, zijn eerbetoon aan Picasso.

Dit is een heftig werk dat ik opdraag aan Alicia de Larrocha. Het is gebaseerd op een prachtig populair Baskisch thema uit de 17e eeuw en ik wil het moment oproepen waarop de bommen vallen, op een feestdag, op een markt, met een dorpsplein vol mensen... en de moeder die haar dode kind in haar armen houdt. Dat liefde het enige is dat ons kan redden.

Muziek heeft een enorme kracht om kanalen in ons te openen, niet alleen emotioneel, maar ook mentaal.

Met 'Loneliness in the Cathedral' doel je op de kathedraal van Barcelona, ​​toch?

Ja. Ik schreef het terwijl ik 's ochtends tijdens de pandemie naar het YouTube-kanaal van de kathedraal keek. Ik vond het mooi om te zien hoe stil het was, met een brandende kaars en in de verte luisterend naar een vogel die rond de apsis fladderde. Een priester vroeg mij of ze het mochten gebruiken, omdat het perfect weergaf hoe zij zich daar alleen in de lege kathedraal voelden... Muziek heeft een enorme kracht om kanalen in ons te openen, niet alleen emotionele, maar ook mentale. Het stelt ons open voor reflecties.

Hebt u zich vervolgd gevoeld omdat u melodieus componeert?

Nee, want ik heb altijd alleen gewandeld en ben door niemand opgemerkt. Drie of vier decennia geleden was het nog erger, maar nu zijn er veel variaties, geluiden en muziek die ook dienen om te communiceren en begrepen te worden. Er is steeds meer sprake van onderlinge communicatie tussen muziekgenres. En ik heb samengewerkt met kunstenaars uit andere disciplines: dansers, dichters en performers. In Italië werd mij gevraagd om 21 minuten muziek te schrijven voor een voorstelling waarin vrouwen teksten voorlezen over hun verschrikkelijke ervaringen met misbruik. Het ging er niet om een ​​compositielijn aan te houden, maar om een ​​emotioneel effect te creëren dat daaraan relevantie zou verlenen. Scarlatti zei het honderden jaren geleden al, toen hem gevraagd werd hoe hij afweek van de orthodoxie: “Mijn muzikale lijn staat in dienst van mijn oor, niet van de muziektheorie.” Muziek moet levend blijven, het moet communiceren.

Lees ook

Hoe gevoelig bent u voor de kwaliteit van de elektronica die uw dochter erin stopt?

Ja, want het zijn buitengewone en uiterst ingewikkelde producties. Het is een hele wereld die ik ben gaan verkennen, omdat ze een reeks vooraf opgenomen geluiden en samples gebruiken, computerprogramma's die een oneindig aantal geluiden mogelijk maken die gemixt kunnen worden... vergeet de 88 toetsen van een piano. Ik ben er ook mee bezig en denk erover om in de toekomst op een of andere manier met hem samen te werken.

Zou u zeggen dat u een profeet bent in uw eigen land?

Ze hebben mij altijd met liefde behandeld en ik heb geweldige vrienden om mij heen. Natuurlijk is het leven geen rechte lijn: er zijn momenten van glorie, maar daarna komen er andere generaties op, met andere interesses en andere golven. Maar ik voel me welkom sinds ik terugkwam uit Italië, op 20-jarige leeftijd – ik was 4 jaar oud – en de eerste Juventudes Musicales-concerten werden gehouden. Ik speelde op festivals als Peralada en Santa Florentina.

Maar in Barcelona wordt het bijna nooit geprogrammeerd.

Een paar maanden geleden speelde ik een deel van mijn eigen muziek tijdens een eerbetoon aan Alicia de Larrocha in L'Auditori en in oktober speel ik een deel van mijn nieuwe album in het Palau. Ze vroegen mij om de helft van de muziek te maken van andere auteurs. Mijn vorige album, Three Impressions on the Divine Comedy , zou in de stad in première gaan, maar dat werd geannuleerd. De première laat dus nog op zich wachten. Wie weet of het ooit zal gebeuren. Het is een album dat vier Global Music Awards in Californië heeft gewonnen: Beste muziek, Beste compositie, Beste uitvoering. Zelfs de videoclip won een prijs. Het is geweldig om een ​​Gouden Prijs te winnen. En het werkt nog steeds, het is al een tijdje in omloop en je kunt het nog steeds zien in Berlijn of Italië... Maar nee, de première in Barcelona is nog niet geweest.

Het is een vergissing dat privécycli altijd de Beethoven programmeren die de zaal vult.

Ziet u tekenen van een bereidheid op Europees niveau om meer hedendaagse muziek te programmeren?

Er is van alles wat, maar ze worden niet meer zo gevreesd als vroeger; het zijn liedjes die meer mensen bereiken. Hoe dan ook, er blijven moeilijkheden bestaan; De gebruikelijke Beethoven-sonate wordt nog steeds geprogrammeerd om uitverkochte plaatsen te garanderen. Het is een kwestie van geld. Het zou mooi zijn als veel programmeurs zich openstellen. Publieke instellingen zijn bereid om dat te doen, maar private programma's... die kans is onbestaande. En ik denk dat dat een vergissing is. Ik noem geen namen, maar er zijn mensen die tegen me zeiden dat ze mijn muziek geweldig vonden en die onderweg naar huis afspeelden. Ze konden me echter niet inplannen omdat ze de kamer minimaal voor driekwart vol moesten zetten. Waar is het pedagogische en ontwikkelingswerk? Als de bedragen uiteindelijk kloppen (en dat is zo), moet een goede zakenman zich kunnen inzetten om de muziek levend te houden. Anders doen we museumwerk. Laten we niet vergeten dat muziek tot het begin van de 20e eeuw altijd eigentijds was. Mendelssohn heeft Bach nieuw leven ingeblazen, dat klopt, maar meestal speelde iedereen zijn eigen werk en dat van tijdgenoten... Clara Schumann speelde bijvoorbeeld de werken van al haar vrienden en ook een paar van haar eigen werken, maar niet veel...