'De strategie van de Mero': een verhaal over ouderliefde, identiteit en hereniging in het Colombiaanse Caribisch gebied

'La estrategia del Mero', de debuutfilm van Santa Marta-regisseur Edgar de Luque Jácome , gaat op 26 juni in première in alternatieve bioscopen in Colombia en zal ook deel uitmaken van de Ciclo Rosa 2025, op 27 en 29 juni.

Ver weg van de mediaruis van grote producties is dit een film die ongemakkelijke en noodzakelijke waarheden fluistert . De film speelt zich af op een Caribisch eiland waar twee gewonde mensen – vader en dochter – gedwongen worden om samen te leven, te genezen en zich te herinneren wat het betekent om lief te hebben.

Sinds de internationale première op het filmfestival van Tallinn in Estland heeft de film het publiek geraakt met een universeel verhaal: de heropbouw van een gebroken band. Hoewel de hoofdpersoon een transvrouw is, beperkt de film zich niet tot een identiteitsagenda; het is bovenal een verhaal over menselijkheid.

"Naast het feit dat Priscila een transvrouw is, wordt ook de behoefte onderzocht om een ​​gebroken relatie te helen om verder te kunnen", legt De Luque uit. En in die zoektocht wordt de zee – die wegneemt en ook weer terugkomt – een ander personage, even hard en mooi als het leven zelf.

De film werd opgenomen in de natuur van het Caribisch gebied en werd gemaakt door een technisch team dat voor het overgrote deel bestond uit afgestudeerden van de Universiteit van Magdalena. 'La estrategia del Mero' is een symbool van een cinema die met lef is geboren, vanuit de marge, maar met een onvergetelijk verhaal en visuele kracht.

De basis voor de film werd gelegd op de stranden van Santa Marta, toen De Luque een korte documentaire maakte over transgender vrouwen die uit het historische centrum van de stad waren verdreven.

"Santa Marta is een stad waar vissers niet meer aan zee wonen omdat ze verdreven zijn, en hetzelfde is met deze vrouwen gebeurd. Ze werden naar een reststrand geduwd en daar kruisten hun paden elkaar", herinnert de regisseur zich.

De stille co-existentie tussen vissers en transgenders, die 's ochtends samen de economische transactie van tinto en frito (gebakken wijn) deden, liet een krachtig beeld achter dat uitgroeide tot een creatieve drijvende kracht.

Het personage Priscila, gespeeld door Nathalya Rincón, is ontstaan ​​uit die documentaire. "Ze was vanaf het begin betrokken bij het proces en haar bijdrage heeft het personage compleet veranderd", zegt De Luque.

Het script schetste oorspronkelijk een verlegen en kwetsbare transgender vrouw, maar Nathalya herschreef het met alleen haar aanwezigheid. "Ze zei tegen me: 'Ik kan geen ander personage voor je spelen dan mezelf.' En zo ging het. Priscila is sterk; ze geeft niet op. Als Caribische regisseur moest ik ook breken met mijn eigen vooroordelen," geeft hij toe.

De film profiteert niet alleen van Nathalya's acteertalent, maar ook van de gezamenlijke constructie van het script, in dialoog met transgender vrouwen uit de regio. Hun getuigenissen hielpen bij het creëren van een getrouwe, gevoelige en clichévrije weergave.

"Het ging er niet om uit te leggen hoe het is om trans te zijn. Het ging erom een ​​echt, emotioneel eerlijk verhaal te ondersteunen", benadrukt Jorge Botero, de producent van de film.

Het vinden van de juiste acteurs was niet eenvoudig. Nathalya Rincón verscheen bij een casting in Barranquilla en haar energie veroverde de regisseur vanaf de allereerste video.

Het vinden van Samuel, de visser, was nog moeilijker. "We wilden eigenlijk dat hij visser zou worden, maar het was erg moeilijk omdat ze niet meer in de buurt van de zee wonen", zegt De Luque.

Na een reis door verschillende steden vond de regisseur hem in San Pelayo (Córdoba): Roamir, een boer met ervaring in lokale korte films en een melancholische blik die hem boeide.

Naast de selectieprocedure organiseerde het team een ​​intensieve workshop met de vooraf geselecteerde acteurs en actrices, van wie de meesten geen filmervaring hadden. Gedurende meerdere dagen werden niet alleen hun acteervaardigheden, maar ook hun emotionele band met elkaar getest.

Vanaf dat moment vonden er rolaanpassingen plaats en een aantal mensen die geen hoofdrollen kregen, werden uiteindelijk onderdeel van de cast als bijpersonages. De meesten van hen waren echte vissers uit de regio.

Een van de grootste uitdagingen was de fysieke voorbereiding van acteur Roamir, die Samuel speelde. Hoewel zijn personage een visser is, had de acteur in het echte leven moeite met zwemmen en had hij nog nooit gedoken. Hij trainde echter ijverig en slaagde erin om verschillende onderwaterscènes in de Dominicaanse Republiek te filmen.

Nathalya Rincón kon daarentegen niet deelnemen aan de opnames vanwege een recente wijziging in haar paspoort. De waterscènes met haar personage werden daarom uitgevoerd door een stuntdubbel.

Het productieproces was lang en bewogen. De film begon met een coproductieovereenkomst met Puerto Rico, die mislukte na orkaan Maria en bezuinigingen in het Trump-tijdperk. Steun van Ibermedia volgde, en Brazilië en de Dominicaanse Republiek sloten zich aan bij het project . Tijdens de voorbereidingen voor de opnames sloeg de pandemie toe. De film liep meer dan een jaar vertraging op.

“We hebben onder water gefilmd in de Dominicaanse Republiek, postproductie gedaan in Brazilië, ingekleurd in Puerto Rico en gefilmd in Colombia, met weinig geld en veel hart”, zegt Botero.

De Universiteit van Magdalena steunde de opnames, waardoor de film een ​​soort collectief project werd voor afgestudeerden van een openbare universiteit aan de kust. "Velen debuteerden in hun rol: artdirector, fotograaf, enzovoort. Het was een film gemaakt onder vrienden", concludeert hij.

De producent van de speelfilm bevestigt dat, hoewel Colombia een land is waar de nationale cinema nog steeds gestigmatiseerd is, 'La estrategia del Mero' (De Strategie van de Mero) een andere aanpak hanteert. "Hier is geen drugshandel, geen guerrillaoorlog, geen expliciet geweld. Er is een intiem verhaal dat ons uitdaagt", aldus de producent van de film.

Maar zichtbaarheid in de bioscoop bereiken is een andere complexe kwestie. Hoewel filmproductie tegenwoordig wat toegankelijker is dan tientallen jaren geleden, wordt het steeds moeilijker om een ​​film in de bioscoop te houden.

Het team hoopt dat deze film na de première op Ciclo Rosa 2025, waar hij op 27 en 29 juni te zien zal zijn, door zal gaan. "We willen gesprekken op gang brengen, het publiek uitnodigen om te praten, om deze personages in de ogen te kijken. We willen dat het geen eenmalige vertoning wordt, maar een verbindende ervaring", aldus Botero.

Ze moedigen het publiek ook aan om het project te volgen via de sociale netwerken van distributeur Distrito Pacífico Cine en productiebedrijf Séptima Films.

De strategie van de zeebaars is op zichzelf al een metafoor voor verzet: de vis die, ook al weet hij dat hij gevangen wordt, naar de haak zwemt voor liefde, voor hereniging, voor verlossing.

Het is ook een gebaar van tederheid uit het Caribisch gebied, een gebied dat vaak vanuit een exotisch of marginaal perspectief wordt beschreven. Er is geen sprake van verfraaiing: er is waarheid, emotie en schoonheid.

En zoals de zee neemt en keert, zo laat deze film ook zijn zout, zijn echo, zijn golven achter om bij hen die hem zien te blijven.

Wilt u weten in welke bioscopen de film te zien is? Bezoek dan hun socialemediakanalen @laestrategiadelmero.

ANGELA MARÍA PÁEZ RODRÍGUEZ - SCHOOL VOOR MULTIMEDIAJOURNALISTIEK EL TIEMPO.