Bijvoorbeeld: Gràcia

De gedenkwaardige Ramon Solsona publiceerde onlangs El carrer de la xocolata (Proa), een autobiografie die met hetzelfde onbezorgde plezier gelezen wordt als waarmee kinderen van mijn generatie genoten van stickeralbums. Solsona werd in 1950 geboren in de wijk Gràcia. Hij heeft dus een kwart eeuw Franco-regime meegemaakt en een halve eeuw post-Francoïsme. Beide tijdperken worden in beeld gebracht door uitgebreid te beschrijven welke invloed hun tijd had op het dagelijks leven. Babyboomers die in de jaren zestig hun intrede deden in de danswereld, zullen hier nog steeds echo's in vinden die wij herkennen, vooral als we oudere broers of zussen hadden. Burgers die in het eerste kwart van de 21e eeuw zijn geboren, zullen het kunnen lezen als een antropologisch verslag dat een vroegere beschaving beschrijft, die meer of minder ver weg is, afhankelijk van de familie, taal en levenservaring van de persoon.

De verteloptie die Solsona kiest is de inventaris, een literair genre dat verzinsels nu juist uitsluit. In elk hoofdstuk staat een specifiek onderwerp centraal (huis, straat, school, buren, voorouders, de Lluïsos, muziek, radio, reclames...) en wordt dit onderwerp onderzocht met behulp van een bifocale bril, waarmee u zowel dichtbij als veraf kunt zien. De persoonlijke ervaringen van de vier Solsona i Sancho broers en zussen (Assumpta, Ramon, Carles en Pep) worden altijd van heel dichtbij getoond, terwijl van verderaf de collectieve ervaringen van hun tijdgenoten worden geschetst, die soms wel en soms niet met die van henzelf overeenkomen. De methode omvat een voorkeur voor lijsten (van voorwerpen, merken, winkels) en voor de idiomen van het volkstaalgebruik, met veel niet-normatieve uitdrukkingen zoals de "tórnins" in het knikkerspel, waarmee de speler, voordat hij gooide, zijn tegenstanders waarschuwde dat het een test was en dat hij zich het recht voorbehield om het te herhalen. Het boek staat vol met baanbrekende taalkundige delicatessen, geschreven met de voor Solsona kenmerkende gratie.

De wijk Gracia zou er goed aan doen om 'El carrer de la xocolata' van Ramon Solsona naar het Engels te vertalen.

Het standpunt is een mix van de familie Telerín en de progressieve Quico. De stijl doet denken aan Les Choses van Georges Perec, waarin het betekenisvolle magnetisme uitgaat van de objecten uit een mechanisch en analoog tijdperk, dat wordt geschokt door de luidruchtige opkomst van apparaten als de telefoon, de televisie, de wasmachine, de auto... Genegenheid doordringt een groot deel van het verhaal, maar woede komt indien nodig ook naar voren.

Lees ook

Het Barcelona dat Solsona vereeuwigt, is een onweerlegbaar bewijs van de Catalaanse identiteit van de hoofdstad. Het district Gràcia zou er goed aan doen de vertaling in het Engels van de twintig hoofdstukken van El carrer de la xocolata te subsidiëren. Dan zou ik ze kunnen bewerken tot twintig boekjes, zoals die brochures over dit en dat die in gemeentelijke centra hangen, en die kunnen verspreiden onder de groeiende groep expats die naar Gracia komt op zoek naar authenticiteit.