Bruno Belil beeldhouwt poppen met karakter

Bruno Belil (Barcelona, ​​1988) studeerde Schone Kunsten, met als specialisatie beeldhouwkunst. Maar hij vond dat de figuren die hij boetseerde karakter misten. Daarom besloot hij zich te verdiepen in de wereld van de poppen en vertrok naar Duitsland om zijn studie af te ronden. "Mijn fascinatie voor poppen komt vooral voort uit de ontwikkeling van personages, uit hoe personages fysiek worden weergegeven. Psychologische verschillen kunnen worden geformaliseerd door de fysieke verschijning van een personage."

Hij geeft een voorbeeld: "Don Quichot is lang en dun, en Sancho Panza is klein en dik, en ze hebben een psychologisch verschil dat zichtbaar is in de fysieke beschrijving. Er is een fysiek contrast binnen het psychologische contrast, en dat is in principe wat ik doe als ik poppen bouw. ​​Maar er is hier geen school voor deze opleiding, dus ben ik in Duitsland gaan wonen, in Bochum, waar ik een tweejarige opleiding kon volgen in enscenering, dramaturgie en poppenmaken."

Als ik een beeld af had, miste ik iets; met een pop begon een verhaal. Bruno Belil Poppenspeler

In de wereld van het poppenspel zijn er vier beroepen: bouwer, ontwerper, ensceneringstechnicus en, wat betreft logistiek, transport en onderhoud, de poppenspeler van een productie. Belil heeft in alle vier de functies gewerkt: "Vanaf 2015 ben ik daar in het onafhankelijke theater gaan werken voor verschillende gezelschappen en regisseurs, en vanaf 2021 ben ik gaan werken voor operahuizen en filharmonische orkesten. Dat wil zeggen, niet rechtstreeks voor de theaters, maar voor regisseurs die mij bellen voor een voorstelling met poppen."

Dus de poppenspeler bereikte eindelijk zijn doel: "Toen ik een sculptuur af had, miste ik iets. Door een pop te bouwen, daarentegen, begon ik een verhaal en kon ik het hele verhaal bedenken. Ik kon dramaturgie en beweging toepassen, wat ik miste in de beeldhouwkunst, en ik creëerde een nieuw personage. Waar ik het meest enthousiast over ben, is de ontwikkeling van personages."

Belil vergelijkt zijn werk met dat van een ontwikkelaar van videogamepersonages. "De regisseurs geven ons een aantal uitgangspunten, en wij bepalen een esthetische visie en de bewegingen die deze pop moet maken, omdat bewegingen gewrichten en mechanismen vereisen. De vaardigheden die we hem geven, gaan ten koste van anderen, want als hij kan vliegen, kan hij niet lopen; als hij kan praten, kan hij niet zoveel bewegen, omdat wat wij met onze handen kunnen doen beperkt is."

De grootte van de pop heeft ook invloed op de enscenering: "Of hij nu kleiner of groter is, moet een dramatische betekenis hebben. Als ik een grote en een kleine pop voor hetzelfde personage heb gemaakt, komt dat doordat ze vanuit verschillende perspectieven en in verschillende levensfasen worden gebruikt."

Sinds 2021 werkt de in Barcelona geboren kunstenaar voornamelijk samen met Nikolaus Habjan, "een Oostenrijkse regisseur die tevens poppenspeler is". Samen met Habjan creëerde hij de poppen voor Die Zauberflöte , uitgevoerd in operahuizen in Dortmund (Duitsland) en Cleveland (VS), en voor Wo die wilden Kerle wohnen van Oliver Knussens. Hij werkte ook samen met het in Barcelona gevestigde bouw- en effectenbedrijf Antigua i Barbuda aan gigantische poppen, waaronder een 7 meter hoge albinogorilla en een 6 meter hoge, 14 meter lange draak van hout en smeedijzer. Hij werkt nu aan nieuwe projecten voor Wenen en Luxemburg.

Aan de universiteiten van Berlijn en Stuttgart kun je afstuderen als poppenspeler, op hetzelfde niveau als acteur. Bruno Belil Poppenspeler

Over de traditie om poppen als kindervoorstelling te zien, merkt de kunstenaar op: "Ik denk dat kinderen in de fantasie geloven: ze zien een object en geloven automatisch dat het leeft. Voor een volwassen publiek is dat moeilijker en vereist het een esthetische benadering. In Duitsland is er meer traditie, en je ziet overal poppen: ook in films en reclames. Er zijn zelfs televisieprogramma's voor volwassenen met poppen. Aan de universiteiten van Berlijn en Stuttgart kun je afstuderen als poppenspeler, op hetzelfde niveau als een acteur."

Lees ook

Belil herinnert zich dat in het Duits, net als in het Engels en Frans, tolken en spelen hetzelfde werkwoord zijn: "In principe doen wij poppenspelers niets anders dan spelen. Ik vind dit werkwoord beter dan manipuleren ", concludeert hij.