Dr. Trekking en Mr. Hyde

Bijna elke dag ga ik om twaalf uur 's middags het bos in. Ik heb een route van ongeveer zevenhonderd meter hoogteverschil die me, heen en terug, tweeënhalf uur kost. De klim, te voet – wirwar van paden, paden, wirwar van paden, paden en paden – naar het huis in Vallicrosa. Op de terugweg ren ik langs de stukken pad. Jaren geleden raakte ik gewend aan wandelen en rennen in de volle zon, en tenzij de temperatuur boven de 4 graden Celsius uitkomt, doe ik het zonder veel moeite. Erger nog: ik vind het prettig om te verbranden. Het voordeel is dat er op deze uren – van één tot kwart over drie, of van twee tot kwart over vier – niemand belt. Op de terugweg lunch ik over vijf minuten en ga ik aan het werk. Voordat ik vertrek, heb ik tot het laatste moment zitten schrijven.

Het probleem is dat ik niet zonder mobiele telefoon kan vertrekken, omdat ik voor iemand met een beperking niveau 3 zorg. Ik moet altijd weten wat er aan de hand is; ze moeten me kunnen bellen en WhatsApp-berichten kunnen sturen. Er wordt niet genoeg over het probleem van adrenalinejunkies gesproken. Als ik aankom, ben ik ontspannen en werk ik fantastisch. Maar als het bijna tijd is om te vertrekken, kan ik me niet concentreren en ben ik volledig overbelast. Het kritieke moment is die twee uur en een kwartier. Op weg naar boven denk ik – vaak aan werk – met catastrofale gevolgen. Ik raak verstrikt in cirkelredeneringen over denkbeeldige grieven, ik vergroot problemen uit die niet zo echt zijn, de FAI-anarchist in mij komt naar boven, en omdat – oh! – mijn mobiele telefoon constant aan staat, begin ik opruiende berichten te sturen. Op weg naar beneden ontspan ik wat, en hoewel ik nog steeds problemen veroorzaak, is het minder ernstig. Als ik thuiskom, denk ik aan het bericht dat ik heb gestuurd en denk: "Wat ben je in godsnaam aan het doen?"

Ze moeten mij kunnen bellen: er wordt te weinig over het probleem van adrenalinejunkies gesproken.

Van buitenaf lijkt het misschien grappig, maar ik lijd er enorm onder. Los van het feit dat ik mijn hele leven mijn excuses aanbied aan mensen die me niets hebben aangedaan, bedenk ik een oplossing: een mobiele telefoon, zodat ik de bergen in kan met alleen mijn vaste telefoonnummer en WhatsApp, waarmee ik helemaal niets kan versturen. Een andere oplossing is de Zweedse aanbieder van multimedia- en audiostreamingdiensten. Ik gebruik die om muziek af te spelen die ontspannend is, of juist niet, en ik kan het uit volle borst meezingen, zoals mensen die la-la-la-la zingen als ze iets wat ze horen niet willen horen. Ik wil de innerlijke stem die me dwarszit niet horen: "Schrijf hem een ​​WhatsApp en zeg dat hij naar de hel kan lopen." De Zweedse aanbieder van multimedia- en audiostreamingdiensten plaatst een advertentie tussen de muziekblokken die me hysterisch maakt. Er staat: "Je Zweedse aanbieder van multimedia- en audiostreamingdiensten begeleidt je bij je routine, net als je hardloopschoenen." "Jullie klootzakken! Waarom hebben jullie van muziek, die jullie zou moeten bevrijden, een routine gemaakt? Wat een walgelijke maatschappij is dit toch: conservatief, onderdrukt, uitverkocht!" Op dat moment, als ik mezelf bijt, vergiftig ik mezelf en sterf ik ter plekke.