Het menu van het leven / 'The Condimentary', een column van Margarita Bernal

Borges zei: "Ik weet niet zeker of ik wel besta, in werkelijkheid. Ik ben alle auteurs die ik heb gelezen, alle mensen die ik heb gekend, alle vrouwen van wie ik heb gehouden. Alle steden die ik heb bezocht, al mijn voorouders."

Deze woorden, die ons eraan herinneren dat we zijn wat we leven, nodigen mij uit om te bedenken dat we ook zijn wat we eten en alles wat ons voedt.

Toen mijn moeder mij verwachtte, had ik bijvoorbeeld zin in curuba met room. Die smaak kan ik nog steeds goed smaken en het is een van mijn favoriete desserts.

Ik ben het lelijke, verplichte eten uit de schoolkantine, dat ik verstopte in servetten en in mijn zakken propte zodat ik geen standje zou krijgen als ze mijn dienblad controleerden. Ik ben de smaken en geuren van mijn keuken en die van mijn buren. Het magnetronmaaltijden in vliegtuigen. De afwas en het gelach dat ik met vrienden deelde. De tafel voor twee als ik geliefden heb gehad en de tafel voor één als ik mijn eigen liefde ben. De roadtrips met stops tussen winkels en steden.

Ik ben al die foto's van eten op mijn telefoon, waarvan ik me niet meer kan herinneren van welk restaurant of hoe ze smaakten. De rijst die ik rookte omdat ik afgeleid was, de recepten die mislukten, de recepten die ik nooit herhaalde en de recepten die in mijn geheugen gegrift staan. De toasts met oogcontact.

Ik ben de reizen die ik heb gemaakt op zoek naar nieuwe smaken, verrassende ingrediënten, andere talen. Die me ertoe hebben gebracht andere keukens, andere handen, andere manieren van tafelen te ontdekken. En ja, ik ben alle Negroni's die ik heb gehad – en dat moeten er volgens het boekje zo'n vijfhonderd zijn – elk met zijn eigen verhaal, zijn eigen bar, zijn eigen gezelschap, zijn eigen avond.

Ik ben de goede koffie en het brood die me elke ochtend verzoenen met de slechte die mijn lichaam en ziel verbitteren. Ik ben wat ik heb gegeten met vreugde, met woede, met schaamte, met passie, met liefde, met vraatzucht, met overgave, met angst. Wat me een goed gevoel heeft gegeven en wat me ziek heeft gemaakt.

Ik ben wat ik nooit mocht eten. Wat ik droomde te proeven en wat er niet op tafel stond. Ik ben ook wat ik voor anderen heb gekookt. De gerechten die ik herhaalde, de gerechten die ik leerde lekker te vinden, de gerechten die ik bedacht om niet te hoeven huilen.

En ik ben ook wat ik niet meer kook. De ingrediënten die ik niet meer zoek, de recepten die ik heb laten liggen omdat ze pijn deden. De maaltijden die hun betekenis verloren toen iemand wegging.

En ik ben een honger die niet gestild kan worden door te eten: een honger om te leren, te weten, te lezen, te dromen. Ik ben machteloosheid tegenover de ware honger van de mensheid en wat mij op andere manieren voedt: woorden, muziek, blikken, liefde, verlangen.

Wat we zijn, past niet in een lijst of gedicht. Een constant veranderend recept, geschreven met ingrediënten die soms goed samengaan en soms niet. Wat we missen geeft ons plezier en wat we vermijden. We zijn elke hap, elke slok, elk gesprek aan tafel, elke stilte die een gerecht vergezelt. En zolang we leven, blijven we smaken toevoegen, de kruiden aanpassen, het opnieuw proberen. Want het leven, net als koken, is nooit klaar met serveren of kruiden, en dat is de zin van het bestaan. Eet smakelijk.