Hozier in Bogotá: de zanger vulde de Movistar Arena met de fantasie en kracht van zijn liedjes.

Gisteren was er een magische sfeer in de Movistar Arena. Met verlichting in de kleuren blauw en paars, een wortelversiering die uit de bovenkant van het podium naar beneden kwam en de meeslepende klanken van een grote band en een gospelkoor gaf Hozier zijn fans een show die hen dieper meenam in de wereld van zijn muziek en met name zijn nieuwste album, 'Unreal Unearth'.

De Noord-Ierse zanger, die later tijdens het concert vertelde dat hij en zijn muzikanten het een uitdaging vonden om op zo'n extreme hoogte te spelen, zong 22 nummers live met een stem die in niets afwijkt van de opnames. Deze vocale prestatie ging gepaard met een energie die perfect paste bij elk van haar liedjes, waarbij de grootsheid, zoetheid, fantasie, kracht en sensualiteit van haar verschillende albums elkaar afwisselden.

Haar optreden werd voorafgegaan door dat van de Amerikaanse zangeres Gigi Perez. Het publiek begroette haar enthousiast en schreeuwde de hele show door. Het hoogtepunt van haar enthousiasme werd bereikt met 'Sailor Song', een nummer dat beroemd werd door TikTok en op Spotify al meer dan een miljard keer is afgespeeld. Die verbondenheid met het sociale netwerk was tijdens het hele concert voelbaar, van de muziek die werd gespeeld terwijl de bezoekers wachtten tot de show begon, tot Hoziers optreden zelf, waar hij minstens vier van zijn composities zong die viraal gingen op het platform.

De show begon met een spotlight op het figuur van de zangeres en een sterrenachtergrond. Er werd 'De Selby (Deel 1)' gespeeld, met de viool en altviool als hoofdgeluiden, en dat was een voorproefje van hoe de volgende twee uur eruit zouden zien. Zowel hij als zijn hele band waren gekleed in het grijs, wat contrasteerde met de wijnrode, groene en bruine kleuren van hun fans. Velen van hen droegen ook lange rokken en bloemen in hun haar, wat de aarde en de fantasie opriep die de identiteit van 'Unreal Unearth' kenmerken.

Meerdere keren hielden mensen uit het publiek hem een ​​boeket madeliefjes voor en gooiden ze naar hem, terwijl ze zijn optreden prezen. "Het is een absoluut genot en genoegen om in jullie prachtige land te zijn", zei hij na de eerste twee nummers, terwijl hij de menigte prees die de arena vulde met hun geschreeuw en gezang, ook al was deze niet vol. De zanger bezocht Colombia al in 2024 met het festival Estereo Picnic, maar gisteren gaf hij zijn eerste soloshow.

Het etherische en fantastische, dat altijd aanwezig was door de sfeer die zijn band wist te creëren, de effecten van zijn stem en het wapperende haar van de zanger waardoor het leek alsof hij midden in de wind stond, werden nog sterker gekanaliseerd in bepaalde nummers, zoals 'Abstract (Psychopomp)'. Tijdens de voorstelling vielen enkele aanwezigen in de schijnwerpers en een fan zong het liedje, met één hand op haar hart, terwijl de tranen over haar wangen rolden.

Maar de echte ceremonie vond plaats met 'Take me to church', zijn beroemdste compositie. Op een gegeven moment, tegen het einde van het nummer, scandeerde Arena "Amen, Amen, Amen". Hij werd meegesleept door de kracht van de tekst, gezongen met een uitdagende houding die het omvormde tot een LGBTIQ+-anthem en afgesloten met donderende drums.

Hoziers meest romantische melodieën en coupletten klonken bij liedjes als 'Like real people do', in het licht van de lantaarns van het publiek; 'Cherry Wine' en 'Unknown (nth)' worden enkel door haar gitaar begeleid op een klein tweede podium aan de andere kant van de arena; en 'I, Carrion (Icarian)', een liefdesgedicht geïnspireerd op de mythe van Icarus.

De Noord-Ier gaf ook blijk van zijn tederheid en dankbaarheid door zijn voortdurende dankbetuigingen aan de fans en zijn aanhoudende erkenning van de leden van zijn band en team, die hij bij verschillende gelegenheden eerde. De fans reageerden enthousiast en er klonken meerdere kreten als "We Love You" en een aantal "Papa's" vanuit het publiek. Op een gegeven moment, toen iedereen het podium verliet voordat de zanger op het andere podium verscheen, scandeerden sommige fans "Hozier, Hozier, olé olé olé olé", alsof het een voetbalwedstrijd was.

De meest sensuele momenten van de avond kwamen van 'Movement' en 'To be alone', met rode sferen en schelle klanken die de sensualiteit van de teksten perfect illustreerden en eindigden in een climax van koren en instrumenten.

'To be alone' maakte plaats voor een geel, met vervorming gevuld intermezzo waarmee 'Dinner & diatribes' begon, versterkt door handpercussie, in de vorm van klappen en klikken, verzorgd door de muzikanten en het publiek zelf. Die kracht was gisteren niet ongebruikelijk, want die was bij elke paar nummers aanwezig, of zelfs in onafgebroken stukken, dankzij het terugkerende rockaspect op alle albums van Hozier. Het schelle geluid van 'Francesca', de door de jaren zeventig geïnspireerde Led Zeppelin-sfeer van 'It Will Come Back' en de krachtige uitvoering van 'Nina Cried Power' zorgden voor enkele van de meest energieke momenten van de avond.

Maar als er iets echt krachtig was, dan was het wel de toespraak die aan dit laatste lied voorafging. Hozier borduurde voort op het thema van zijn samenwerking met Mave Staples, dat gaat over eenheid en verzet, en hield een toespraak waarin hij de burgerrechtenbeweging in de Verenigde Staten, het verzet in Noord-Ierland en zelfs het Colombiaanse conflict besprak. Hij nodigde het publiek uit om hun stem te gebruiken binnen de democratie om op te komen voor de mensheid. Hij maakte van de gelegenheid gebruik om zich uit te spreken vóór een staakt-het-vuren in Gaza na 16 maanden van verschrikkingen voor het Palestijnse volk. Hij sloot zijn toespraak af met een oproep tegen het imperialisme, dat zich volgens hem manifesteerde in polarisatie, racisme en de inbeslagname van land en hulpbronnen. “Elke dag hebben we de kans om het imperialisme af te wijzen”, zei hij.

De show werd afgesloten met 'Work song' en een dankbare Hozier die het publiek vertelde dat hij terug zou keren naar het land. Toen de lichten aangingen, stroomde het publiek langzaam weer terug naar de zaal. Sommigen veegden hun tranen weg of liepen tussen de madeliefjes op de grond. Op de achtergrond klonk 'Have You Ever Seen the Rain' van Creedence Clearwater Revival. "Het was geweldig, ik vond het echt geweldig. Ik weet het niet, het was net magie", zei Valentina, al tien jaar fan van Hozier, gehuld in de Colombiaanse vlag. Zijn stem klonk schor van het uit volle borst zingen.

LAURA MANUELA CANO LOAIZA

El Tiempo School voor multimediajournalistiek