Ik haat de zomer... in het dorp

4) Een notitieblok om alle namen op te schrijven van de mensen die aan je worden voorgesteld en die aangeven dat het verre familieleden zijn, ook al heb je ze nog nooit in het echt ontmoet.

5) Leer de tekst van La Ventanita en een paar pasodobles. Ik vrees echter, zoals ik een maand geleden in een artikel schreef, dat we later, als we groot zijn, geen pasodobles meer zullen horen, maar eerder La Gasolina en andere urban nummers.

6) Veel geduld.

Mijn stadje is een prachtig Andalusisch dorpje met witgekalkte huizen. Het heet Quesada, Jándula in mijn nieuwste roman, en ik ben er dol op. Het is mijn eigen persoonlijke Macondo, een plek doordrenkt van bijgeloof en magische gebruiken, bovendien verborgen in de plooien van een afgelegen vallei. Maar in de zomer lijdt het aan hetzelfde kwaad als de rest van de provincie: de extreme hitte van het binnenland van het schiereiland. Daarom kwam mijn vader op het idee om mee te doen aan de trend om in elke kamer van het dorpshuis plafondventilatoren te installeren. Hij raakte zo verstrikt dat hij er vier installeerde, en nu ben ik bang dat hij ze allemaal tegelijk aanzet en het huis uiteindelijk zal vliegen zoals in Up . Of dat ik slaapwandelend wakker word, rechtop in bed sta en uiteindelijk de hoofdpersoon word van Final Destination 10: Death in Jaén .

Lees ook Ik haat de zomer... op de camping David Uclés

Mijn moeder wilde tot nu toe geen ventilatoren, want in het dorp vond ze het prima om een waterfli te gebruiken en zichzelf ermee te overgieten terwijl ze probeerde in slaap te vallen. Maar afgelopen zomer morste ze per ongeluk een chemisch product dat mijn vader in de flifli had gedaan om de olijfbomen te genezen, en kreeg ze rosacea op haar wangen. Ze zei dat het door de griep kwam, omdat ze het soms met een u noemt; ze leek op Espinete, en dus steunde ze de verbouwing van het huis tot Up's. Sindsdien testen zij en ik het water allebei voordat we de flifli gebruiken. We zijn net waterwijzers.

Lees ook Ik haat de zomer... op het strand David Uclés

Ik heb goede, maar ook slechte herinneringen aan het stadje in de zomer. Ik wissel ze af: de olijfgaard 's nachts is prachtig, omdat de olijfbomen een zeer donkere schaduw werpen op de kalksteenachtige aarde die beschermt en verzacht, en het landschap uiteindelijk lijkt op een gevlekt maanlandschap, zolang het volle maan is; de dokters zijn allemaal op vakantie, en je moet naar Córdoba of Granada reizen als er iets pijn doet en je denkt dat het een tumor is; de wind in de laatste nachten van augustus ruikt naar hardcover boeken, naar het begin van de schoolbanken, naar de kindertijd en een leven zonder dood; de velden branden zo vrolijk, en meer dan één vuurtje geeft je een flinke schrik; je grootouders zien slapen is een prachtig gezicht, met hun gezichten vol vliegen en hun monden open, die de stilte en het gesnurk uitstralen die we als volwassenen associëren met onze kindertijd; als je Tinder opent, toont de app je slechts twee mensen en vertelt je meteen daarna dat er niemand binnen een straal van 120 kilometer is...

Lees ook De vergeving waar ik het langst op heb gewacht David Uclés

Maar het meest waardevolle aan zomers doorbrengen in de dorpen is het magische effect van de tijd die zich uitstrekt en eeuwig wordt. De uren kwijnen weg, smelten weg en stralen dat goede uit waar we steeds minder van hebben: verveling. Als de geest niet braak ligt, zal hij nooit vruchtbaar zijn, en die dode uren in de dorpen zijn uitstekend om te lezen, te schrijven of gewoon achterover te leunen en niets te doen: kijkend naar de witkalk op de muren, luisterend naar de vrolijke krekels, de menselijke rekenmachine van Jordi Hurtado negerend...

En het waren de siësta's in Jaén die me tot een lezer maakten. Mijn nichtje las In de Ban van de Ring , en ik, amper tien jaar oud, verwonderde me over de rust die ze uitstraalde. Hoe was het mogelijk dat ze zoveel uren kalm en gelukkig kon blijven? Dat boek was het eerste dat ik ooit las, de poort naar een heel universum en een nieuw concept van bestaan, naar het architectonische wonder van het bouwen van een wereld in iemands hoofd, want dat is schrijven: een wereldbouwer zijn.

Lees ook De pro-homo priester David Uclés

Zonder de mensen zou ik geen lezer of schrijver zijn en zou mijn leven veel ellendiger zijn geweest.

Naast het leesplezier, ontstaan er na de eeuwige siësta, wanneer de avond valt, nieuwe vrijetijdsbestedingen: je kunt een duik nemen in de rivier, de Maagd Maria in de kerk bezoeken en de basilicum ruiken, een latte drinken in de tuin, of zelfs een nogal eigenaardig spel spelen dat ik als kind in het dorp met mijn neven en nichten heb bedacht. Het bestond uit het lopen door een straat langs een bank waar verschillende oude mensen stonden te kletsen en proberen ervoor te zorgen dat niemand je aankijkt. Antropologisch gezien is dit onmogelijk als je er voor het eerst langsloopt, want de lokale bevolking registreert je meteen . Je moet er vaak langslopen tot ze je beu zijn. Met een beetje geluk loop je dan misschien wel de vijfendertigste keer voorbij en kijken ze je niet eens aan. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit gewonnen heb.

Lees ook Wie gaat de pasodobles dansen? David Uclés

Andere spelletjes die we als kind speelden: aanbellen en wegrennen, stenen gooien naar auto's midden in olijfgaarden waar stelletjes seks hadden en de liefde bedreven; oude huizen binnensluipen, want toen deed niemand in het dorp zijn deur op slot; hutten bouwen in de tuin, of gewoon diepe gaten graven om te kijken of we een schat konden vinden, of met een beetje geluk water, de grootste schat van mijn vaderland... Het trieste is dat volwassenen dit soort dingen niet meer doen. Daarom lijkt het leven op het platteland in de zomer nu, op mijn 35e, moeilijker voor me.

Ik dank God, in mijn geval, dat Hij me tijdens die siësta's de gave van verveling heeft gegeven en dat Hij daardoor een notitieboekje heeft meegenomen en de verhalen van mijn grootouders uit het verleden heeft opgeschreven. Zo was ik zo gelukkig op het platteland en heb ik de hittegolven van 4 graden Celsius van zoveel augustusmaanden overleefd.