Ismael Cala: van journalist tot positief denkcoach

Ismael Cala is zonder twijfel een van de belangrijkste journalisten in de Spaanstalige wereld in de VS. Hij werd geboren op Cuba, boekte succes in de Verenigde Staten en met zijn programma Cala markeerde CNN een mijlpaal in de geschiedenis van interviews op dat netwerk.

Een paar jaar geleden verliet ze de journalistiek om zich te wijden aan mindfulness en coaching . Ze reist de wereld rond om mensen te helpen een beter leven te leiden en hun dromen na te jagen als onderdeel van The Mentors, een evenement voor persoonlijke en zakelijke ontwikkeling dat leiders en invloedrijke figuren uit verschillende sectoren samenbrengt.

Wat waren de meest ongemakkelijke of pijnlijke momenten waardoor je wakker werd?

Om hierover te praten, zou ik terug moeten gaan naar mijn kindertijd en adolescentie. Ik was een kind zonder veel glimlachjes, met veel vragen die ik niet wist aan wie ik moest stellen. Ik kom uit een Latijns-Amerikaans gezin waar pijnlijke ervaringen worden verzwegen. De beroemde "daar praat je niet over." Mijn grootvader verhing zich, mijn tante pleegde zelfmoord, mijn vader verloor een arm toen hij acht was, en ik mocht hem nooit vragen hoe dat ongeluk kon gebeuren. Dit alles, in combinatie met identiteitsproblemen, leidde tot een crisis toen ik vijftien was. Na een pestperiode zei ik tegen mijn moeder dat als ze me niet van de kostschool zou halen, ik mezelf van de vijfde verdieping zou gooien. Ze bracht me naar een psychiater en ik begon met medicijnen. Toen begon mijn ontwaking. Ik was een tiener die het gevoel had dat ik nergens bij hoorde. Ik wist niet hoe ik moest praten, hoe ik moest uiten wat er in me omging. Ik voelde me anders, onbegrepen, soms onzichtbaar, en dat maakte me fysiek ziek. Vandaag de dag weet ik dat elk fysiek symptoom een ​​emotionele stem is die vraagt ​​om gehoord te worden.

Tegenwoordig praat hij over communicatie, maar als tiener had hij moeite om zichzelf uit te drukken...

Precies. Ik had vroeger last van keelpijn. Mijn oma trakteerde me op baking soda, honing en citroen. Nu begrijp ik dat het mijn lichaam was dat reageerde op alles wat ik niet uitte. Wat je niet loslaat, onderdrukt je. En wat je uit, bevrijdt je. Daarom wijd ik me aan communicatie: omdat ik weet hoe het is om geen stem te hebben en binnenin te leven. Jarenlang was mijn keel fysiek aangetast, alsof mijn lichaam schreeuwde wat ik niet onder woorden kon brengen.

Vandaag spreek ik, inspireer ik, deel ik, maar ik vergeet nooit dat ik die jongen was die zwijgzaam bleef. Daarom is mijn werk zo verbonden met de ziel: omdat het geen theorie is, maar een getuigenis.

Wat je niet loslaat, onderdrukt je. En wat je uitdrukt, bevrijdt je. Daarom wijd ik me aan communicatie: omdat ik weet hoe het is om geen stem te hebben en binnenin te leven.

Was er een definitief breekpunt?

Ja. Op mijn vijftiende zag ik mijn vader, net terug van een elektroshocksessie , niet kunnen praten, maar met tranen in zijn ogen. Het was een kensho-moment, zoals de Japanners zeggen: een moment dat alles overhoop gooit. Ik wist niet wat ik wilde worden of wat ik wilde doen, maar ik wist wel wat ik niet wilde: eindigen zoals hij. Op dat moment beloofde ik mezelf dat ik een ander pad zou vinden. Dat, als ik nog niet wist hoe, ik in ieder geval wist waar ik niet meer heen wilde.

Dat was mijn eerste gesprek met God. Ik vroeg niet om antwoorden, ik vroeg om leiding. En in die stilte ontwaakte er iets in mij. Het was niet meteen, maar wel diepgaand.

Welk pad volgde je daarna?

De innerlijke dialoog helen. Want van buitenaf kun je doen alsof, maar van binnen is er niemand om voor de gek te houden. Vandaag help ik anderen die innerlijke stem te helen, zodat ze authentiek met de wereld kunnen spreken. Nu kan ik een mentor zijn, omdat ik ooit mijn eigen leerling was. Dat proces omvatte therapie, boeken, reizen, spiritualiteit en bovenal veel zelfcompassie. Ik veranderde van een journalist die op zoek was naar nieuws in een mens die op zoek was naar betekenis. En die overgang was moeilijk. Ik moest mijn comfortzone verlaten, de traditionele journalistiek verlaten, de angst om niet geaccepteerd te worden onder ogen zien en mezelf opnieuw uitvinden met authenticiteit.

Ik ging van een journalist die op zoek was naar nieuws naar een mens die op zoek was naar betekenis. En die overgang was moeilijk. Ik moest mijn comfortzone verlaten, de traditionele journalistiek loslaten, de angst om niet geaccepteerd te worden onder ogen zien en mezelf opnieuw uitvinden met authenticiteit.

Is het moeilijk om emotioneel evenwicht te prediken, gebaseerd op het feit dat je nog steeds een mens bent, net als ieder ander?

Ik zoek geen evenwichtig leven. Evenwichtige levens zijn gemiddeld. Ik ben neurodivergent, obsessief. Vroeger verzamelde ik munten; toen pennen; tegenwoordig planten. Grootse visioenen worden obsessies. Zolang mijn visie anderen ten goede komt, is het welkom. Ik geloof in intensiteit, in vuur, in die energie die niet streeft naar perfect evenwicht, maar juist naar volledige toewijding aan een doel. Het belangrijkste is om niet geobsedeerd te raken door controle, maar door samenhang. Ik ben geobsedeerd door groei, dienstbaarheid, transformatie. En in die obsessie schuilt schoonheid, als die ten dienste staat van het goede.

Hij heeft zojuist iets krachtigs gezegd: dat evenwichtige levens gemiddeld zijn. Dat wil zeggen dat de mensheid de voorkeur geeft aan middelmatige mensen.

En ik blijf erbij. Want het is makkelijker om mensen te manipuleren die geen vragen stellen. Onderwijs is ontworpen om ons te conformeren, om ons te uniformeren, niet alleen in kleding, maar ook in gedachten. Ons wordt verteld dat nieuwsgierigheid de kat doodt, maar ik heb geleerd dat intuïtie en spiritualiteit de ware gidsen zijn. Er is een misdaad genaamd het onderwijssysteem: het probeert diverse genieën in één mal te gieten. We leven verdoofd, en als iemand besluit wakker te worden, voelen we ons ongemakkelijk. Daarom zijn mijn reizen naar India, mijn studies in spiritualiteit, mijn opleiding tot coach en gids ook een vorm van rebellie. Een manier om te zeggen: er is een andere manier om te leven, te voelen, te leren.

Welk deel van je ego is nog aan het genezen?

Dat van het kind dat niet genoeg voelde. Dat maar één paar schoenen met gaten had. Die herinnering komt soms terug. En soms spreekt het imposter-syndroom me aan. Maar vandaag zeg ik tegen dat ego: 'Je gaat me geen minderwaardigheidsgevoelens aanpraten.' Ik heb eraan gewerkt om afgunst om te zetten in bewondering. Waar ik vroeger wrok voelde, bestudeer ik nu het succes van anderen om ervan te leren. Want bewondering heelt, terwijl afgunst vergiftigt. En ik zeg dit niet vanaf een voetstuk, ik zeg het vanuit de dagelijkse praktijk. Het ego verdwijnt nooit helemaal. Het leert zichzelf te vermommen. Daarom moeten we waakzaam zijn.

Het ego verdwijnt nooit helemaal. Het leert zich te vermommen. Daarom moeten we waakzaam zijn.

Hoe zie je de wereld van vandaag de dag, die zo gepolariseerd is?

Het is een overvloedige maar complexe wereld. Door technologie en de overdaad aan informatie is het moeilijker om stilte en focus te vinden. Maar we hebben ook tools die we voorheen niet hadden. De sleutel is om geen parasieten van kunstmatige intelligentie te zijn, maar er juist bewust mee samen te werken. Nooit eerder hadden we zoveel macht in handen, maar dat vereist ook emotionele en ethische verantwoordelijkheid en mindfulness. Vandaag de dag hebben we toegang tot meer kennis dan ooit, maar ook tot meer angst en meer ontkoppeling. Daarom moeten we meer dan ooit terugkeren naar de essentie: naar stilte, naar het lichaam, naar de aarde, naar de ademhaling.

U hebt als politicus verschillende situaties meegemaakt. Wat vindt u van regeringen en extremen?

Geen enkele regering kan iemands vervulling garanderen. Wat samenlevingen transformeert, is burgeractie, individueel leiderschap, particuliere initiatieven en stichtingen. Socialisme vernietigt ambitie, en dat is anti-evolutionair. Kapitalisme heeft gebreken, ja, maar het maakt dromen en constructie mogelijk. Ik ben daar zelf een product van. Ik heb gezegevierd in Canada. Daarna in de Verenigde Staten. En het begon allemaal met een televisie die uit de prullenbak werd gehaald. Als je je leven wilt transformeren, kan dat. Maar er zijn geen sluiproutes: er zijn paden. Ik spreek niet vanuit ideologie; ik spreek uit ervaring. Ik weet hoe het is om niets te hebben. En ik weet hoe het is om te groeien als je een kans krijgt. En dat is wat ik vandaag de dag nastreef: kansen creëren voor anderen.

Is er iets waar je spijt van hebt?

Ja. Op mijn 24e werd ik stiefvader van een klein meisje. Ik wist niet hoe ik dat moest doen. Ik verbood haar om me 'papa' te noemen. Nu doet het me pijn om te bedenken dat ik, door mijn trauma's, niet wist hoe ik beter kon liefhebben. Ik heb mijn excuses aangeboden. De Ismaël van vandaag omarmt de Ismaël van toen, maar hij eist ook meer van hem. Je kunt je daden rechtvaardigen uit pijn, maar liefde vereist dat we verder gaan.

Zij was onschuldig, en ik was een jongeman met open wonden. Vandaag zou ik alles anders doen. Maar ik weet ook dat schuldgevoel verlamt en vergeving bevrijdt.

Wat is het beste advies dat je ooit hebt gekregen?

"Nee" zeggen tegen goede kansen, zodat ik "ja" kan zeggen tegen de beste. Het goede is de vijand van het beste. En dat advies veranderde mijn leven. Ik leerde mijn energie te sparen, mijn ruimte te beschermen en helder te kiezen. Vroeger zei ik ja tegen alles, en dat hield me weg van wat er echt toe deed. Vandaag zeg ik ja vanuit mijn ziel, niet uit angst voor teleurstelling. Ik heb geleerd grenzen te stellen. Om mijn tijd te eren. Om te weten dat stilte ook een reactie is.

Oprah Winfrey. Ik ontmoette haar op een vuilnisbaktelevisie in Toronto. Ze hielp me Engels te leren, en toen ontdekte ik haar verhaal. Vandaag droom ik van een diepgaand interview met haar. Ik voel dat onze verhalen verbonden zijn door een doel. Zij is een vrouw die haar stem heeft ingezet als instrument voor wereldwijde transformatie. En dat is ook wat ik wil blijven doen. Ik ben er al dichtbij gekomen. Ik heb haar kort begroet op een evenement. Maar ik heb het gevoel dat dat diepgaande gesprek tussen ons nog moet komen.

Hoe leg je spiritualiteit uit aan iemand die het overleeft? Soms voelt het wat onconventioneel om iemand die niet weet of hij zijn kinderen wel kan voeden, over spiritualiteit te vragen...

Met actie en consistentie. Daarom bestaat de Ismael Cala Foundation. We brengen mindfulness en leiderschap naar kinderen in kwetsbare situaties. Want armoede is niet alleen materieel: het is mentaal. En het kan worden getransformeerd met visie en onderwijs. Ik heb armoede ervaren en ik eer het, maar mijn inzet is om het bij anderen uit te roeien. En dat begint door hen te laten zien dat het mogelijk is om hun verhaal te herschrijven. Armoede is geen excuus om niet wakker te worden. Maar het vereist steun, rolmodellen en inspiratie. Dat is wat ik voor anderen probeer te zijn: een baken dat hen niet vertelt wat ze moeten doen, maar laat zien dat het kan.

Een zin die het definieert?

Wie zijn fundamenten niet in twijfel trekt, verdient geen groei. En wie zichzelf niet transformeert, herhaalt zichzelf.

Wie zijn fundamenten niet in twijfel trekt, verdient geen groei. En wie zichzelf niet transformeert, herhaalt zichzelf.

Vandaag kan ik zeggen dat ik een mentor ben voor velen, maar eerst moest ik het kind dat ik ooit was helen. Iedereen hoort mijn stem, maar het belangrijkste is dat ik niet langer gevangen zit in mijn stilte. Leiderschap draait niet om meer weten: het gaat erom jezelf eerst te durven transformeren. En van daaruit te dienen.

Mijn verhaal is niet alleen het mijne. Het is dat van iedereen die ooit dacht dat ze het niet konden en nu klaar is om het te proberen.