Lola Indigo lijdt, huilt en overwint tegenslagen om te zegevieren in het Metropolitano.

Lola Indigo huilde gisteravond, twee, drie, vier keer, overmand door emoties in het laatste hoofdstuk van een missie waarvoor ze zich enorm heeft ingezet tegen tegenslag. Het was moeilijk om het verdriet te temperen voor een vrouw die haar muzikale carrière in 2017 begon als eerste die werd weggestuurd uit Operación Triunfo van Amaia en Aitana. Gisteren kon ze eindelijk haar volledige potentieel laten zien, en dat is veel, voor 60.000 mensen in het Metropolitano Stadion. Maar zelfs op de dag van de waarheid moest ze hard vechten.

Op het podium, een gedreven en ambitieuze artieste op de belangrijkste avond uit haar carrière. Op de tribune en op het veld, een overwegend jong, feestvierend publiek, fysiek betrokken bij wat er daar gebeurde, en in zomervakantiestemming. Wat kon er misgaan? De techniek natuurlijk. Het ratelende geluid van het Metropolitano, de microfoonstoringen van de ster en haar gasten, en het onvermogen om de instrumenten van de muzikanten goed te horen, waren incidentele struikelblokken die de show ontsierden. Maar de moed van de ster overwon de tegenslagen.

In het stadion van Atlético de Madrid bevestigde Lola Índigo haar status als toonaangevende Spaanse popartiest en cultureel icoon voor een enthousiast publiek dat wil dansen, concertvideo's op TikTok wil uploaden en zich wil aansluiten bij de boodschap van tolerantie, diversiteit en "laat ze je dromen niet stelen, want we zijn allemaal koninginnen", een boodschap die de artieste in een groot deel van haar repertoire naar voren brengt.

Ze had amper drie nummers gespeeld toen ze, overmand door emoties, tussen haar tranen door nauwelijks een "dankjewel" kon uitbrengen. Zelden in de recente geschiedenis van de Spaanse popmuziek heeft een artiest zoveel doorzettingsvermogen kunnen opbrengen om de uitdaging aan te gaan een stadion te vullen. Gisteravond opende het team van Lola Indigo de Excel-spreadsheet om de cijfers te verwerken. Ze draaide waarschijnlijk niet eens quitte. Of verloor zelfs geld. De show in het Metropolitano-stadion was vergelijkbaar met een internationale productie van de heersende popdiva's van dat moment. De schrijfster van "Ya no quiero ná", het nummer waarmee ze het concert opende, bombardeerde het publiek met een stortvloed aan aanmoedigingen, waarvoor ze niet eens de (gemiddeld) 40 euro per kaartje hoefde te betalen. Maar de jonge artieste (33 jaar) wilde vieren wat ze "mijn bruiloft" noemde, een eerbetoon aan zichzelf, haar fans, de muziek van deze tijd (urban music) en het vermogen om tegenslagen te overwinnen, met die annuleringen in het Bernabéu die uiteindelijk tot bloei kwamen in het stadion van onze eeuwige rivaal. "Verdorie, wat was het zwaar, hè? Maar hier zijn we dan, in het Metropolitano," riep ze bevrijd.

Deze in Granada opgegroeide Madrileense zanger die zich Andalusisch voelt, trok 60.000 mensen en was bijna uitverkocht (er waren nog zo'n 5.000 over aan de kassa). De opstelling, in een achtertuin, bestond uit een enorm verticaal scherm, het format dat sociale media oplegden, en een catwalk die tot in het midden van het veld reikte, met daartussen een paar podia. Tijdens het tweeënhalf uur durende recital verschenen er een paar muzikanten op het podium, hun instrumenten nauwelijks hoorbaar vanwege een opvallende technische fout. Natuurlijk is de schade relatief, want 80% (ongeveer) van het geluid was vooraf opgenomen. Het is wat het is; je hoofd hierover vastgrijpen is als in melancholie vervallen. Natuurlijk zagen we op het podium een ​​menigte dansers, vuur, op- en neergaande platforms, gigantische zilveren eieren waaruit mensen tevoorschijn kwamen, en zelfs een auto.

De samenbrengende kracht van deze scene van jonge Spaanse zangers, onderdeel van de urban beweging, die stijlen als hiphop, commerciële elektronica en reggaeton omvat, is niet te overzien. Vorige week vulde het in Madrid gevestigde rapduo Natos y Waor dezelfde zaal; gisteren Lola Indigo en volgende week treedt de in Granada geboren Dellafuente twee dagen lang op (let op: 120.000 mensen), eveneens bij Simeone thuis. Nooit eerder verkocht een Spaanse scene zoveel kaartjes als deze. Een hele prestatie.

Het concert, bruisend en vol visuele pracht en praal, was verdeeld in vier delen, of tijdperken – een uitvinding die vooral popdiva's (Taylor Swift is de kampioen) gebruiken om de details van hun decoratieve en emotionele verhaal vast te leggen: het begon met The Witch, die we kunnen omschrijven als haar 'ik ben de fucking baas'-fase van empowerment; het ging verder met The Girl, waarin ze terugging naar de tijd van haar eerste nachtelijke flirts, roze geverfde haar en speelse popliedjes met namen als Spice Girl; en het derde deel noemde ze The Dragon, met een futuristische esthetiek en een soundtrack die spreekt van kracht en veerkracht.

In het midden wijdde Lola, terwijl het publiek meezong, een deel aan Andalusië. De zanger werd in dit deel begeleid door de 26-jarige José El Tomate, een gitarist die de flamenco van binnenuit heeft beleefd, zoals zijn vader de illustere naam Tomatito draagt, een trouwe metgezel in duizend Camarón-gevechten en een legendarische gitarist. We weten dat Tómate ondanks zijn jeugd al met een zekere flair speelt, maar gisteren konden we dat nauwelijks verifiëren omdat zijn Spaanse gitaar onhoorbaar was. De muzikanten en de hoofdpersoon namen plaats op een klein podium op de catwalk en gaven daar, op houten stoelen, een mini-flamencofeestje met onder meer een geslaagde versie van Alejandro Sanz' Corazón-partió . Het Andalusische intermezzo was goed, ondanks het warrige geluid.

Tijdens het tweeënhalf uur durende concert speelde de artieste de populairste nummers uit haar repertoire (Mujer bruja, La niña de la escuela, El tonto, Dragón... ) en werd ze begeleid door drie gastvocalisten: Tini, Belén Aguilera en Paulo Londra . Índigo danste energiek, wisselde meerdere keren van outfit, zong goed en rapte stijlvol. Het meest emotionele moment was toen ze "Sin Autotune" opdroeg aan een klein meisje, Triana, "die daarboven zal zijn", zei ze, terwijl ze tussen haar snikken door naar de lucht keek.

De laatste act was schokkend. De zangeres klom op een troon vanonder het podium, gekleed in een rood bodysuit en overknee laarzen van dezelfde kleur, en paradeerde tussen haar dansgroep van gemaskerde vechters met speren. Zo viel ze woedend de Koningin aan, degene die zegt: "Je kunt geen koning zijn als je de koningin niet hebt." Aan het einde van het nummer dat de avond afsloot, zei ze: "Ik heb zoveel geluk dat ik dit minstens één keer in mijn leven heb meegemaakt." En ze begon weer te huilen. Toen herstelde ze zich en verklaarde: "Soms maak ik fouten en maak ik grote fouten... Maar ik geef nooit op." Dat was gisteravond duidelijk.