Vaderdag: de zorgen en vreugden van het leven als zoon, in de nieuwe roman van Iván Noble

"Deze chirurgen, die iemands geest binnendringen als iemand die een schoenenwinkel binnenstapt, waar zullen ze het in de tussentijd over hebben? Zullen ze hun weekends vertellen? Zullen ze Tinder-verhalen delen? Zullen ze Netflix-series aanbevelen? Zullen ze slechte grappen over de patiënt maken? Zullen ze de slaperige trekken van mijn vader belachelijk maken? Zullen ze weddenschappen afsluiten over wat ze zullen vinden?" Deze vraag stelt de verteller van Dr. Álvarez vs. the All Blacks (Planeta, 2025), de nieuwe roman van Iván Noble , ook auteur van Como el cangrejo. Bitácora emocional de gira (Zoals de krab. Emotioneel logboek op tournee) (Galerna, 2017) en de dichtbundel De tal palo (Door zo'n pak), gedeeld met ¡Basta de escribir novelas! (Basta de escribir novelas!) van Washington Cucurto (Garrincha Club, 2013). Hij is een man die op het punt staat vijftig te worden en dan het tragische en vreselijke nieuws krijgt: zijn vader heeft een kwaadaardige, zeer agressieve hersentumor en zal nog maar een paar maanden leven.

Noble was van 1989 tot 2001 frontman van de rockband Los Caballeros de la Quema , voordat hij zich aan een solocarrière wijdde. "Avanti Morocha", opgenomen op het album La Paciencia de la Araña uit 1998, dat 30.000 exemplaren verkocht , is misschien wel zijn meest memorabele hit. Een andere grote hit, ditmaal uit zijn solocarrière, was "Bienbenito", een nummer van het album Intemperie uit 2007, opgedragen aan zijn zoon. "Je glimlach werd het zoete brood van mijn ochtenden / Ik weet nog steeds niet hoe ik deze liefde moet noemen die me ontwapent / Als ik je zo zie, mollig en filibuster / is het enige wat er voor mij toe doet, ja, ouder worden", zeggen de eerste strofen.

In deze lange schrijfervaring lijkt Noble zich net zo op zijn gemak te voelen als hij liedjes schrijft. In El doctor Álvarez contra los All Blacks vertelt hij op autobiografische wijze over de ziekte en dood van zijn vader – de laatste dagen van het gezin van vier, de reflecties van een volwassen zoon die geconfronteerd wordt met zijn naderende nieuwe status als wees en tegelijkertijd het belangrijkste mannelijke rolmodel in de groep – maar het is ook een lichtgevende reis door het leven van deze vader, die dermatoloog was in gemeentelijke ziekenhuizen en buurtklinieken, en over de hechte band die hij onderhield met zijn zoon – en ook met zijn dochter, hoewel ze in dit geval op de achtergrond verschijnt – en de onvoorwaardelijke liefde die hij voelde voor zijn vrouw, met wie hij altijd in hetzelfde huis woonde in het westen van de provincie Buenos Aires.

Vanuit dat huis vertrok de jonge Iván met zijn familie om kerstavond, de enige keer dat hij daar was, door te brengen in het Ituzaingó-ziekenhuis, waar zijn vader de wacht hield . Daar bracht hij als volwassene zijn laatste kerstavond door met zijn familie en zijn vader.

Mijn oude dame scheurde stilletjes een broodje kip open als een drukke moeder die schoolmaaltijden klaarmaakt. Het was praktisch tevergeefs; we wisten allemaal dat mijn vader zijn eetlust bijna tot de hongerdood had verminderd. Hij raakte zijn eten nauwelijks aan, zelfs zijn meest dierbare. Ik vroeg hem of hij naar muziek wilde luisteren, en hij keek nauwelijks op om te antwoorden met een onverstaanbaar "Oké". Ik zette een cd van Louis Armstrong op in de hoop dat het zijn humeur zou verbeteren, maar ik zag zijn reactie, en die was er niet .

Muziek is overal in het verhaal aanwezig , bijvoorbeeld in de tango's van Edmundo Rivero die de verteller speelt in de kliniek waar zijn vader ligt, of wanneer hij gedetailleerd het moment beschrijft waarop zijn vader moeite heeft om zich verstaanbaar te maken, maar daar uiteindelijk, met veel doorzettingsvermogen, in slaagt.

Het woord dat hij wilde zeggen was "Gardel". "Wat was het laatste liedje dat hij leuk vond?", vraagt ​​de zoon zich af , terwijl hij nadenkt: "Als mijn vader ze leuk vond, glimlachte hij stilletjes."

Het verhaal speelt zich af in twee verschillende tijdsperiodes en wisselt af tussen de ziekte, de ziekenhuisopname en de laatste momenten die hij met zijn vader als gezin doorbracht, en de herinneringen aan zijn jeugd met hem. Bijvoorbeeld toen Dr. Álvarez rond de leeftijd van vijf jaar kaartjes kocht om samen naar een groot gevecht tussen Titanen in de Ring te gaan: de Witte Mummie tegen de Zwarte Mummie.

Hij had de nacht ervoor niet geslapen, eerst omdat hij zo opgewonden was, maar later omdat hij zich echt beroerd voelde, tot de ochtend waarop de diagnose werd bevestigd: koorts . Zijn vader had gezegd dat hij hem naar het volgende gevecht zou brengen, en hij stond erop dat het die keer moest gebeuren, en smeekte om toch meegenomen te worden.

Nadat hij de weerstand van de volwassenen had overwonnen - de moeder gaf het op om haar zoon te beschermen vanwege uitputting - kreeg zijn vader een glas Tang-sap en een aspirine in handen, die verklaarde dat de strijd voor de kleine Ivan gewonnen was. Ondanks de slapeloze nacht lukte het hem om met hem mee te gaan, gelukkig en tot aan de tanden toe ingepakt, om zijn televisieidolen te zien.

" Hij was een Robinson Crusoe op slippers. Als ze hem een ​​immigrantenkoffer hadden gegeven om zijn kostbaarste bezittingen in te vervoeren, had hij nog maar de helft van de ruimte overgehouden. En het eerste wat hij erin had gestopt, was mijn oude dame geweest," mijmert de verteller op een gegeven moment, terwijl hij het profiel schetst van de vader die hij ontwikkelt in de loop van Dr. Álvarez vs. the All Blacks , een boek geschreven vanuit de liefde en het verdriet van de frontman van een band die, zelfs toen de situatie al uiterst ernstig was, met zijn band optrad voor een enorm publiek tijdens een zeer belangrijk concert dat hij toch besloot te toasten.

Ik had meegedaan aan de laatste repetities en mezelf ervan proberen te overtuigen dat ik deed wat mijn vader van me verwacht had : ik zou rechtstreeks vanuit het ziekenhuis naar de kamer gaan, mijn gitaar opzetten en mijn hoofd op de automatische piloot zetten om te zingen. Ik liet mijn mobiele telefoon op de gitaarkoffer liggen, naast de microfoon, en elke keer dat het scherm oplichtte, bukte ik me om te kijken, in de veronderstelling dat dit keer het bericht zou komen dat het voorbij was.

Elke camera was op hem gericht, elk licht scheen op hem, elke mobiele telefoon was op hem gericht. Maar zelfs op het podium was hij van binnen een gebroken zoon , die elk moment kon wachten tot hem verteld werd dat zijn vader er niet meer was.

Dr. Álvarez tegen de All Blacks , door Iván Noble (Planeta).