Roberto Devereux van Donizetti in het Palau de Les Arts: sopraan tegen mezzosopraan

Het Palau de les Arts in Valencia sluit zijn spannende seizoen af ​​met Donizetti's Roberto Deveraux, een prestigieus werk van de componist, dat om twee waarschijnlijke redenen niet veel voorkomt in het repertoire: de behoefte aan een uitstekende cast en de ietwat zwakke dramatische stijl van het verhaal . Kobbé vertelt dat de 57e van de 70 opera's die Gaetano Donizetti componeerde, slechts 19 jaar na de eerste in première ging, met groot succes ondanks zeer ongunstige omstandigheden: het jaar ervoor stierven beide ouders van de componist, zijn vrouw stierf dat jaar, 1847, en er brak een cholera-epidemie uit in Napels, die de bariton en sopraan infecteerde.

Van de opera's over Engelse koninginnen is die gewijd aan de graaf van Essex en zijn relatie met Elizabeth I degene met de minste historische inhoud: het beperkt zich uiteindelijk tot een strijd tussen koningin Elizabeth (Eleonora Buratto), sopraan, en hertogin Sara (Silvia Tro Santafé), mezzosopraan, om de gunst van tenor Roberto (Ismael Jordi), tot woede en verbazing van de hertog , bariton Ludovico Filippo Modestov. De vocale en muzikale interesse van de vrouwelijke rollen, superieur aan de andere, werd in dit geval geëvenaard door de interpretatie: de sopraan en mezzo waren subliem, de tenor was energiek en bekwaam, en de bariton was enigszins diffuus en werd na de pauze steeds intonatiever in zijn woede.

De productie, een coproductie van het Palau met twee andere theaters, onder regie van Jetske Miljnnsen, maakt de sfeer van de actie burgerlijk , waardoor elke mogelijke epische ondertoon wordt geëlimineerd (de koningin nodigt ons uit voor thee), de waardigheid van de personages wordt ondermijnd (de graaf is een heer die nooit weet of hij zijn trenchcoat moet aan- of uittrekken), en er ongepast gedrag wordt afgedwongen (de koningin krijgt een kinderlijke driftbui, gooit haar schoenen in de lucht en springt op het bed), of er worden obligate verwijzingen naar de hedendaagse verbeelding gemaakt (de echtgenoot is de onvermijdelijke misbruiker). Na de pauze verlichtte de stilering van de scène enigszins de burgerlijke onderdrukking die het begin overheerste.

Een lange voorstelling, met een muzikale uitvoering van dirigent Francesco Lanzillota in perfecte stijl, met twee sublieme vrouwen in conflict, markeerde het einde van een seizoen dat door het publiek met de genereuze dankbaarheid werd ontvangen die daar altijd van getuigt. Het volgende seizoen is veelbelovend , met zijn verscheidenheid en voorzienbare artistieke waarde. Natuurlijk met de aanwezigheid – weliswaar onvermijdelijk – van enkele regisseurs, sterren in hun vakgebied, toegewijd aan het vernietigen van alles wat ze aanraken; in dit geval opera in zijn theatrale belichaming. We zullen zien.