Meneer Loverman, de serie van de week: homoseksueel zijn betekent niet altijd dat je het superleuk hebt.

In 2025 is het een lastige opgave om homoseksualiteit centraal te stellen in een serie. Net zoals niet blank of niet dun zijn, is niet heteroseksueel zijn niet per se een conflict. Dit afdwingen kan regelrecht slachtofferschap zijn. En het gebeurt nog steeds. Bovendien vergeten sommige makers die vanuit een diepgeworteld en modern activisme een noodzakelijke naturalisatie van LGBT-personages eisen, deze eis in hun eigen werk, dat zich overgeeft aan morbiditeit en navelstaren.

Dit is niet het geval met Mr. Loverman , een Britse serie die onlangs in Spanje werd uitgebracht op AXN. Geschreven door Nathaniel Price , staat de homoseksualiteit van de hoofdpersoon centraal. En dat is een conflict. Want hoewel Mr. Loverman zich afspeelt in een plek die zo homovriendelijk is als het hedendaagse Londen, is de hoofdpersoon een zeventigjarige man van Caribische afkomst die gevangen zit in een merkwaardige situatie: getrouwd en met twee dochters, onderhoudt Barrington Walker al tientallen jaren een romantische (en seksuele, laten we dat niet vergeten) relatie met een andere man, die als beste vriend in zijn familie is opgenomen, vergelijkbaar met een andere verwant . Een levensstructuur die in theorie bizar is, maar in de praktijk pervers logisch.

Al in de roman van Bernardine Evaristo , die de basis vormt voor de serie, wordt Barringtons standpunt duidelijk gerechtvaardigd en wordt duidelijk hoezeer haar realiteit als immigrant van de eerste generatie haar beïnvloedt. Voor Barrington Walker is homoseksualiteit inderdaad een groot conflict. Een conflict dat niets te maken heeft met aids, zoals in de series en films uit de jaren 80 en 90. Meneer Loverman behandelt "homo zijn" ook niet als levensstijl, of die nu ambitieus is of niet. Wat deze serie vertelt, wordt vertroebeld door de opeenstapeling: de hoofdpersoon komt uit een cultuur en leeft op een leeftijd waarop uit de kast komen niet eens als zodanig wordt beschouwd. De brieven van Barrington Walker zijn niet erg goed.

Meneer Loverman is ondefinieerbaar en origineel. Net als zijn personages wordt het gedwongen zich aan te passen aan zijn omgeving, terwijl het er tegelijkertijd trots op is dat het dat niet helemaal doet. In de verrassend korte afleveringen is deze serie in staat om met verschillende tonen tegelijk te spelen. Ze zijn allemaal verankerd, natuurlijk, in het uitzonderlijke werk van Lennie James , die Barrington Walker speelt op verschillende momenten in zijn leven. Want Meneer Loverman is ook een reis, misschien niet helemaal betrouwbaar, door de herinneringen van zijn hoofdpersoon die zijn delicate huidige realiteit vormgeven: vader, patriarch, echtgenoot, man, homoseksueel, in het geheim in een relatie. Zowel Lennie James, enorm populair dankzij The Walking Dead , als Ariyon Bakare , die zijn geheime partner speelt, kregen een paar maanden geleden een BAFTA. Tijdens die ceremonie haalde James Richard Gadd in, de ster van My Stuffed Animal , een andere serie met niet-heteroseksualiteit geïntegreerd in het thema en de plot op manieren die allesbehalve voor de hand liggen.

Er is een narratieve en culturele denkwijze die stelt dat ambitieuze, luchtige en hartverwarmende LHBT-verhalen het meest bijdragen aan de normalisering (oh, wat heb ik een hekel aan dat woord) van alles wat buiten de heteronorm valt. Het is een zeer verdedigbaar standpunt, en het is ook compatibel met andere verhalen die de leeftijden, culturen en omstandigheden verkennen waarin lesbisch of queer zijn problematisch, zelfs gevaarlijk blijft . Luchtige komedies zoals "Impostura" kunnen perfect naast serieuze beschouwingen zoals "My Stuffed Reindeer" of "Mr. Loverman " bestaan. De wereld, ten goede of ten kwade, bestaat uit nuances. Homoseksualiteit net zo.