Nacho Duato Dance Company: spreken op het podium

Het podium is de plek waar Nacho Duato zou moeten spreken. Daar komt zijn ware talent tot uiting: choreografie. Een buitengewoon talent, waarvan het Spaanse publiek de afgelopen twintig jaar, toen hij de Compañía Nacional de Danza leidde, profiteerde – met zijn logische ups en downs, zijn vele lichtpuntjes en zijn niet onbelangrijke schaduwen. Niemand kan de rol van de Valenciaanse kunstenaar als katalysator voor de dans in ons land ontkennen, en het zou een vergissing zijn om zijn repertoire, om welke reden dan ook, in een la te laten liggen.

Er zit iets van "we zeiden het gisteren nog" in de presentatie van zijn gezelschap, het CDND (hij moest de eerste "D" gebruiken omdat die samenvalt met de afkorting van het Nationaal Dansgezelschap); en dat kwam doordat het Albéniz Theater in de jaren negentig het toneel was van veel schitterende avonden.

De eigenzinnige choreograaf heeft een gezelschap opgericht gebaseerd op de Academie die hij minder dan twee jaar geleden in Madrid oprichtte; volgens het programma bestaat het uit achttien dansers, die plaats moeten maken voor andere collega's, omdat hun verblijf tijdelijk is en verband houdt met hun opleiding. Afgaande op wat er op de premièreavond in het Albéniz te zien was, hebben Duato en zijn team – Emilia Jovanovich, Luis Martín Oya, Mar Baudesson en María Luisa Arias – fantastisch werk geleverd. Aan hun jeugd – die doorgaans enthousiasme, absolute toewijding en energie met zich meebrengt – voegen ze opmerkelijke kwaliteit toe en sluiten ze perfect aan bij Nacho Duato's bijzondere en onmiskenbare taal.

Het is prachtig, moeten we benadrukken, om in Madrid een programma te zien met choreografieën van de Valenciaanse componist, en om werken als 'Duende', een van zijn mooiste, opnieuw te beluisteren: sensueel, faunistisch, impressionistisch... Een prachtige ode aan de natuur. Die 'naturalistische' Duato, onontdekt, lyrisch, is ook aanwezig in 'Gnawa' en 'Liberté' (een pas de deux uit 'Rassemblement', met muziek van de Haïtiaanse Totó Bissainthe ). Nieuw op het programma is 'Cantus', een werk waarin de emotionele choreograaf verschijnt, wenend om de oorlog en zijn blik richtend op de jongeren wier leven door het conflict wordt afgebroken. Hij doet dat met emotie, communicatie en effectiviteit, hoewel het stuk formeel een compendium is van 'Duatiaans' vocabulaire en een collage van bewegingen uit eerdere stukken. Hoe dan ook een klein minpuntje voor een ontroerende choreografie.