Nieuwe bevindingen over intermittent fasting: leidt het tot meer gewichtsverlies dan andere diëten?

Een uitgebreide analyse van klinische studies door gerenommeerde onderzoekers, deze week gepubliceerd in The BMJ, suggereert dat diëten met intermittent fasting , inclusief strategieën zoals om de dag vasten, vergelijkbare voordelen kunnen hebben als traditionele caloriebeperkte diëten voor gewichtsverlies en het verbeteren van cardiometabole risicofactoren. De onderzoekers waarschuwen echter dat de waargenomen effecten relatief bescheiden zijn en dat meer langetermijnstudies nodig zijn om deze resultaten te bevestigen.

In deze meta-analyse, die 99 klinische onderzoeken omvatte met in totaal 6582 volwassenen (66% vrouwen, met een gemiddelde leeftijd van 45 jaar), werden verschillende methoden van intermitterend vasten vergeleken met diëten met continue caloriebeperking en onbeperkte diëten. De geanalyseerde methoden van intermitterend vasten omvatten tijdgebonden vasten, zoals het 16:8-dieet (16 uur vasten gevolgd door een eetvenster van 8 uur); om de dag vasten, waarbij deelnemers om de dag 24 uur vasten; en een hele dag vasten, zoals het 5:2-dieet, waarbij deelnemers vijf dagen per week vrij mogen eten en de overige twee dagen mogen vasten.

De resultaten van de meta-analyse waren duidelijk: zowel intermitterend vasten als diëten met continue caloriebeperking leidden tot een bescheiden gewichtsafname in vergelijking met onbeperkte diëten. Om de dag vasten liet echter de grootste voordelen zien . Deze aanpak liet een lichte gewichtsafname zien in vergelijking met continue caloriebeperking en andere vormen van intermitterend vasten, met een gemiddeld gewichtsverlies van 1,29 kg in vergelijking met diëten met continue caloriebeperking. Het toonde ook een lichte verbetering van het totale cholesterolgehalte en het "slechte" cholesterolgehalte in vergelijking met vasten met tijdsbeperking.

Ondanks deze voordelen benadrukken de onderzoekers dat de verkregen resultaten niet de minimale klinische gewichtsverliesdrempel van 2 kg bereikten , die relevant wordt geacht voor mensen met obesitas. Dit wijst erop dat, hoewel intermittent fasting positieve effecten heeft op gewichtsverlies, deze effecten mogelijk niet voldoende zijn om significante veranderingen in de gezondheid van patiënten op de lange termijn teweeg te brengen.

Een ander belangrijk aspect dat de onderzoekers benadrukten, is de korte duur van de studies die in de meta-analyse werden opgenomen. Deze varieerden van 3 tot 52 weken, met een gemiddelde van slechts 12 weken. Dit leidde tot zorgen over de duurzaamheid van de verkregen effecten, aangezien de impact van langdurig intermittent fasting op gewichtsbehoud en risicovermindering voor chronische ziekten zoals diabetes type 2 en hart- en vaatziekten niet kon worden beoordeeld. Bovendien merkten de onderzoekers op dat de heterogeniteit tussen de geanalyseerde studies – als gevolg van variaties in vastenstrategieën en een wisselende kwaliteit van de studies – de zekerheid van de conclusies beperkt.

Ondanks de beperkingen van het onderzoek concludeerden de onderzoekers dat het huidige bewijs suggereert dat diëten met intermittent fasting even effectief kunnen zijn als traditionele caloriebeperkte diëten wat betreft gewichtsverlies en het verbeteren van bepaalde cardiometabole risicofactoren. Ze benadrukken echter de noodzaak van grotere, nauwkeuriger gecontroleerde onderzoeken om deze voordelen te bevestigen en te bepalen of deze dieetstrategieën langdurig kunnen worden volgehouden zonder nadelige effecten.

In reactie op deze studie benadrukte Ismael San Mauro Martín , onderzoeker bij de CINUSA Group , dat de meta-analyse "met nauwkeurigheid en breedte" was uitgevoerd en een solide methodologische analyse presenteerde die nauwkeurige schattingen mogelijk maakte. San Mauro prees tevens de helderheid waarmee de auteurs van de studie de beperkingen van het onderzoek schetsten, wat de conclusies transparanter maakt. Wat de resultaten betreft, gaf San Mauro aan dat, hoewel het gewichtsverlies "bescheiden" was, om de dag vasten wordt gepositioneerd als een "geldige aanvullende tool" binnen een gepersonaliseerde dieetaanpak, zonder de intentie om andere, meer conventionele strategieën te vervangen. Hij merkte tevens op dat de klinische toepassing van intermitterend vasten moet worden afgestemd op de behoeften van elke patiënt, rekening houdend met hun context en individuele kenmerken.

Maik Pietzner, hoogleraar gezondheidsdatamodellering aan Queen Mary University of London , was het in een verklaring aan dezelfde instantie eens met de bevindingen van het onderzoek. Hij benadrukte daarbij de evenwichtige uitvoering van het onderzoek. Pietzner merkte echter op dat het gewichtsverlies dat bij alle diëten werd waargenomen , inclusief die gebaseerd op periodiek vasten, relatief bescheiden was. Hij waarschuwde ook voor het gebrek aan langetermijnstudies die de impact van deze diëten op gewichtsbehoud en het ontstaan ​​van chronische ziekten beoordelen. Pietzner suggereerde dat het langdurig volgen van deze diëten een uitdaging kan zijn, wat cruciaal is voor een daadwerkelijk effectieve dieetinterventie.

Bovendien benadrukte Pietzner de noodzaak om de effecten van intermittent fasting-diëten op spiermassa te onderzoeken, een aspect dat volgens hem in de meeste obesitasstudies over het hoofd is gezien. De effecten van deze diëten op het behoud van spiermassa zijn vooral belangrijk in de context van farmacologische interventies bij obesitas, die al zijn begonnen met het aanpakken van dit probleem.

Kortom, de studie biedt waardevolle informatie over diëten met intermittent fasting, maar benadrukt dat, hoewel ze nuttig kunnen zijn bij gewichtsverlies , ze niet als een pasklare oplossing moeten worden beschouwd. Dieetstrategieën moeten worden gepersonaliseerd en afgestemd op de behoeften van elke patiënt, met de nadruk op duurzaamheid op lange termijn en een verbeterde algehele gezondheid.