De nieuwe catwalkfixatie? De ingesnoerde taille

Style Points is een column over hoe mode en de rest van de wereld met elkaar verbonden zijn.

Als herfst 2025 helemaal draaide om de kantoorsirene die over de catwalk liep (en soms paaldanste), dan markeerde lente 2026 een reset. De blazers met brede schouders en zakelijke tassen die we vorig seizoen zagen, waren grotendeels verdwenen. Lichtere, fellere, meer lichaamsbewuste silhouetten waren aan de orde van de dag. En ontwerpers leken zich vooral op één aspect te richten: de taille.

Simone Rocha lente 2026.

In ons door Ozempic verkleinde, door Pilates vertroebelde tijdperk was die regio prominenter dan ooit. Soms werd het gecompenseerd door heuppanelen in pannierstijl (een verrassende 18e-eeuwse heropleving die we een paar seizoenen geleden voor het eerst zagen opkomen ). De New Yorkse ontwerpster Jane Wade toonde een extra wijde rok in contrast met een bh-top met bandjes, terwijl Simone Rocha tijdens London Fashion Week een look presenteerde die in de shownotities simpelweg werd aangeduid als "heupen", een chartreuse jurk met een overdreven zandloperfiguur.

Is er een reden waarom mode hier is neergedaald? Natuurlijk kwamen ideeën over de taille-heupverhouding als teken van vruchtbaarheid en jeugd in me op, vooral te midden van conservatieve paniek over geboortecijfers en een maatschappij die iedereen van boven de 30 jaar steeds meer als geriatrisch beschouwt. Om nog maar te zwijgen van de manier waarop deze vormen vaak worden geassocieerd met restrictievere tijdsperiodes voor vrouwen (zie: de jaren 50 met hun gordels en de extreme silhouetten van het hofleven ten tijde van Marie Antoinette.)

Jane Wade, lente 2026.

Dat wil niet zeggen dat de weergave een aanbeveling is voor een van de bovenstaande punten, of voor andere slimme vrouwelijke ontwerpers zoals Miuccia Prada, die haar verkenning van de codes van vrouwelijkheid dit seizoen voortzette. Het is geen geheim dat ze dol is op een silhouet met een volle rok, en hier combineerden zij en Raf Simons die met opzettelijk ongestructureerde bralettes, waarbij ze in de shownotities aangaven dat ze "de ideeën over het typisch vrouwelijke" op hun kop wilden zetten. Elders, zoals bij Jil Sander en Max Mara, voelde het motief meer architectonisch aan, waarbij het lichaam in een chirurgische snede werd verdeeld. En dan waren er nog de kleine bh-topjes die Dario Vitale's sexy Versace-debuut sierden.

Sandy Liang, lente 2026.

Soms straalden de ontblote middenriffen jeugdigheid en onschuld uit (zie: Sandy Liangs meisjesachtige geruite set), maar in hun extremere expressie voelden de hypergetailleerde tailles als een commentaar op de vrouwelijke vorm zelf, meer voer voor onze voortdurende gesprekken over vrouwelijkheid en schoonheidsnormen. Net zoals Prada dit seizoen met haar Miu Miu-schorten het traditionele stereotype aanviel, leken ontwerpers commentaar te leveren op (of, afhankelijk van hoe je het bekijkt, in te spelen op) de eindeloze druk om er eeuwig jeugdig, vruchtbaar en fit uit te zien. De catwalk is misschien een fantasie, maar de neuroses die eraan ten grondslag liggen, komen duidelijk voort uit het echte leven.