Een emotioneel gebied, thuis tentoongesteld

Ongeacht hoeveel moeite je in een tekst steekt, om deze tentoonstelling te begrijpen, moet je hem bezoeken, erdoorheen lopen, stilstaan ​​bij elke kaart, bij elke mogelijke scan van een code die voor de bezoeker een reeks definities ontsluit over elke deelnemer aan een groot collectief. Dat gezegd hebbende, is het van belang om een ​​aantal gegevens te vermelden die een collectie onderbouwen die te vinden is op één verdieping van het National Bicentennial House aan de Riobamba Street, naast een andere verdieping met de zogenaamde In Situ-prijs. Twee verdiepingen met 200 schilderijen, sculpturen, installaties, textiel, tekeningen, keramiek en foto's van 120 kunstenaars uit Buenos Aires, Chaco, Chubut, Córdoba, Corrientes, Catamarca, Entre Ríos, Jujuy, La Rioja, Mendoza, Misiones, Salta, Santa Fe en Tucumán.

Een huis. Het Huis. The Domestic Becomes Territories is de eerste publieke tentoonstelling van de werken uit de Collectie Abel Guaglianone en Joaquín Rodríguez en is tot half juli te bezichtigen. Samengesteld door Analía Solomonoff , directeur van het Provinciaal Museum voor Schone Kunsten Rosa Galisteo de Rodríguez in Santa Fe. Haar blik was essentieel bij het bepalen van de selectie van de collectie Argentijnse federale kunst . Zoals bij de opening werd aangegeven, is dit de eerste verzamelaarstentoonstelling met zo'n breed scala aan gebieden, visies, materialen en persoonlijke gebaren dat deze in één tentoonstelling kan worden samengebracht.

Om deze overgang van de huiselijke naar de openbare ruimte te benadrukken, werd dezelfde kleur gekozen – een diep grijs – als de muren in het huis van de verzamelaars, een grote ruimte, maar vol hangende werken. Deze interesse begon 25 jaar geleden, met de focus op moderne, abstracte kunst.

De opeenvolgende reizen door het land, in het verlengde van de proliferatie van nieuwe kunstbeurzen , van die met meer traditie zoals MAC (Córdoba), tot beurzen zoals ArteCo (Corrientes), FAS (Salta), MicroFeria de Arte (Rosario), a.362 (Chaco), of Plateada (La Plata), gaven aanleiding tot uitwisselingen waarbij die wens om te verzamelen botste met wat Joaquín en Abel “connectionisme” noemen. Dankzij dit neologisme kunnen we concluderen dat elk van de stukken die zich vandaag de dag in de galerie bevinden , deel uitmaakte van een uitwisseling van ideeën , gesprekken en nieuwe manieren om de mogelijke verbanden die er in de kunst bestaan, te begrijpen.

Aan de ene kant de kunstenaar en zijn poëtische universum, bemiddeld door degenen die als verkopers en kopers met elkaar interacteren aan de andere kant. Het verenigen van deze werelden, het erkennen van de mogelijkheden en het koppelen daarvan aan een podium voor professionalisering van de kunstenaar , ongeacht waar hij of zij woont, is een waarde die dit huis bevolkt door kunst, dat nu voor het publiek toegankelijk is, zo interessant maakt.

Een ander voordeel is dat het geen eentonige reis is; Elke materialiteit heeft een deel van de territoriale wortel waar deze is bedacht. Zoals de curator tijdens de presentatie opmerkte: "er was geen sprake van een curatorial cut die te maken had met gevoelige gedachten." Het doel was om 'al die stemmen te vertegenwoordigen en een verhaal te vinden waarmee we een stevige basis kunnen vinden met een perspectief dat drie momenten voorstelt: abstracties, naturen en lichamen.'

Het is echter geen aanleiding tot een geografische tour, maar verbindt eerder de gevoeligheid van verschillende mensen die vanuit verschillende eigenaardigheden een aantal herinterpretaties van hun tradities , territoria, iconische beelden van hun land en de geschiedenis van de westerse kunst onderzoeken. Solomonoff liet nog een sleutel achter in de curatoriële tekst: "de tentoonstelling is een emotionele geografie", aangezien het niet alleen verschillende woonruimtes omvat, maar ook veel humoristische momenten, wat een andere sleutel is van A House. Het Huis .

"Ik denk dat deze tentoonstelling in zekere zin een terugkeer naar contemplatie suggereert en daartoe aanzet. Een kunstwerk trekt je aandacht, zorgt ervoor dat je blijft hangen, doet je afvragen wie de kunstenaar is, waarom dat werk," reflecteerde Joaquín bij de opening.

Rodrigo Shiavoni , een kunstenaar uit Cordoba die verdichte aarde op papier gebruikt in Y “het draagt ​​de levenden en het draagt ​​de doden”; Carlos Garnica , uit La Plata, plaatst het woord "Kunst" in een werk met pen op karton; Gustavo Nieto uit Tucumán stelt in een ander werk: “Ik heb afstand gedaan van de behoefte om anderen te overtuigen”; “Ontbinding van de contemplatie”, suggereert een olieverfschilderij op doek van Edgar Murillo uit Jujuy.

Romina Postigo uit Salta gebruikt het “ik ben” in een doek met grote dichtheid dat ook een verduidelijking bevat “zoals je ziel het voelt”; Mónica Rojas schildert een uitbundige natuur en geeft uitdrukking aan een idee van het paradijs; Mariana Casas uit La Rioja herinterpreteert keramiek door een zeer kleurrijke totem te creëren; Leonel Collazo , uit Santa Fe, gebruikt bisque-keramiek in “Monument to the Aguará Guazú”; Gaspar Núñez de Tucumán vervormt daarentegen het gebaar van een hoofd in chroomkleurig gips, verkregen uit een flexibele mal.

Van respect voor een landschappelijke traditie, zoals in het geval van Daniel Fite uit Buenos Aires, tot een feestelijke positionering van de natuur, gemarkeerd door de rivier in César Bernardi's "El Noya". Van een interactie tussen tradities in Alberto Ybarra van Corrientes, waar een pseudo-Poseidon een alligator omarmt, tot een verwijzing van de Britse kunstenaar Tracey Emin die van "All the people I've sleeping with" in het werk van Manuel Molina van Cordoba naar "All the ideas I've sleeping with" gaat.

Een werk van Clara Johnston, geboren in Salta, met het woord "In situ" erop, vormde de basis voor het project dat sinds 2022 in ontwikkeling is. Het draagt ​​dezelfde naam en is een prijs ter financiering van artistieke projecten uit het hele land, met uitzondering van Buenos Aires. Op de derde verdieping van het Casa zijn volgens Joaquín “41 winnaars uit verschillende edities van de prijs te zien, waaronder 27 individuele kunstenaars, 14 collectieve projecten en één curatoriaal project.”

In enkele video's worden de projecten van het collectief Visual Stories of Misiones uitgelegd; of de Chorizo -galerie in Resistencia, Chaco, naast het Purple Project in Santa Fe. Het Street Project , een collectief dat camera's aan daklozen verstrekt zodat ze hun omgeving kunnen vastleggen, en het Foam Project van Nicolás Biolatto, geboren in Rosario, recyclet bakolie om zeep te maken met behulp van mallen die zijn geïnspireerd op de fonteinen en monumenten van de stad. Ze hebben nieuwe kansen gecreëerd voor de mensen op wie ze zich richten.

Het Buenos Aires Gallery Network en de Espacio Barraco in Rosario stimuleren ook de dialoog tussen kunst en gemeenschap en stimuleren inclusie en reflectie. Eugenio Martínez , een Wichí-kunstenaar uit Salta, werkt met keramiek dat zijn voorouders vormgeeft; terwijl Lisandro Maranzana van het verkopen van zijn werk bij stoplichten overstapte naar het lidmaatschap van een galerie. Voor veel van deze groepen en individuen betekent de ontmoeting met deze twee 'connectionisten' een opening naar professionalisering en erkenning in het kunstveld.