Pablo Gómez Borbón behandelt politiek en geschiedenis in zijn nieuwe boek
25 februari is een emblematische datum in de Dominicaanse Republiek, omdat het de geboortedag is van de patriciër Matías Ramón Mella.
Het was dan ook de ideale datum om de release van "Yo, Balaguer" te vieren , het meest recente werk van de bejubelde Dominicaanse schrijver Pablo Gómez Borbón .
Gómez Borbón, erkend voor zijn werk "Morir en Bruselas", winnaar van de "Eduardo León Jimenes 2022 National Book Fair Award", keert terug naar het literaire toneel met zijn nieuwe historische roman die de licht- en schaduwzijden van een van de meest controversiële figuren uit de Dominicaanse geschiedenis onderzoekt.
In dit boek vertelt de schrijver over de totstandkoming van dit werk en reflecteert hij op zijn literaire carrière, de uitdagingen die het schrijven over historische figuren met zich meebracht en de impact van zijn werk op de nationale literatuur.
Ik denk dat het de personages zijn die de schrijver kiezen . Ik weet niet waarom ik besloot om over Balaguer te schrijven en niet over, laten we zeggen, Bosch of Peña Gómez. Het zal ongetwijfeld van invloed zijn geweest op het feit dat Balaguer een raadselachtig mens was: het verborgene nodigt altijd uit tot ontdekking.
Twee factoren hebben ervoor gezorgd dat ik deze roman kon schrijven zonder in extremisme te vervallen.
De eerste is tijdelijk; de tweede, geografische. Naarmate de jaren verstrijken, verandert jeugdige energie in reflectie. Tijdens mijn kindertijd en vroege jeugd was ik radicaal anti-Balaguerist om één simpele reden: mijn ouders waren dat ook.
Gelukkig kon ik later zelf nadenken . Volgens Martí is dit de grootste verantwoordelijkheid van een mens .
Ten tweede heb ik, na een kwart eeuw in Europa te hebben gewoond, een andere visie op politiek. In ons land is politiek een sport die passie opwekt. In Europa wordt hier rationeler mee omgegaan .
In "I, Balaguer" doe je uitgebreid onderzoek om de figuur van de voormalige president te begrijpen. Welke bronnen heb je het meest gebruikt en welke bevindingen hebben je het meest verrast tijdens het schrijfproces?Gedurende vier jaar heb ik ongeveer vierhonderd bronnen geraadpleegd. Het meest relevant waren de interviews en vooral het lezen van enkele tientallen boeken van Balaguer.
Ik zal slechts drie van de bevindingen opnoemen die mij verrast hebben. Tijdens zijn jeugd pleegde Joaquín Balaguer bijna zelfmoord uit liefde . Tot op hoge leeftijd oefende hij met halters in de beslotenheid van zijn kamer.
En om redenen buiten zijn wil was hij niet in staat het proefschrift te presenteren dat overeenkwam met de studies die hij in Parijs uitvoerde. Hij verkreeg de kennis , maar niet de titel. Hij had dus niet bekend moeten staan als de dokter, maar als de advocaat Balaguer. Maar hij heeft dit feit nooit verborgen gehouden.
"Het doel van dit boek is om door te dringen tot de diepten van Balaguers ziel" Pablo Gómez Borbón Dominicaanse schrijver "
Elk literair genre heeft zijn eigen doelstellingen en technieken. Met de artikelen waarnaar u verwijst, die als essays beschouwd kunnen worden, wilde ik mijn mening over verschillende onderwerpen weergeven. "Fighting Ghosts " bevat de getuigenis van een constitutionalistische strijder tijdens de oorlog van 1965. Ik heb me beperkt tot het vertellen en contextualiseren van de getuigenis.
Met "Sterven in Brussel" wilde ik duidelijkheid scheppen in de dood van Miriam Pinedo en Maximiliano Gómez. Omdat de hoofdpersonen niet bij de gebeurtenissen betrokken waren, heb ik het verhaal in de derde persoon verteld.
Het doel van "I, Balaguer" is anders: doordringen tot het diepste deel van Balaguers ziel. Daarom moest het verhaal in de ik-vorm worden verteld. Taal was niet alleen een medium, maar ook een hulpmiddel om de hoofdpersoon te definiëren. Daarom heb ik de woorden gebruikt die Balaguer zou hebben gekozen .
Ik gebruikte bijvoorbeeld "al través" in plaats van "a través"; "oestrus", in plaats van "inspiratie"; en "ergastula" in plaats van "gevangenis". Deze techniek is de reden waarom veel lezers denken dat Balaguer mijn boek heeft geschreven.
In "Dying in Brussels" beschreef hij cruciale episodes uit de Dominicaanse revolutionaire beweging. Nu benadert hij het verhaal met "Yo, Balaguer" vanuit het perspectief van een politiek leider met een totaal andere visie. Hoe belangrijk is het voor u om meerdere kanten van het verhaal te belichten in uw verhaal?Mannen zijn nooit eenvoudig. Ieder mens, of hij nu Maximiliano Gómez of Joaquín Balaguer heet, bestaat uit licht en schaduw, sterkte en zwakte, glorie en ellende. De werkelijkheid is nooit binair en moet daarom vanuit verschillende, vaak tegenstrijdige , gezichtspunten worden bekeken.
In beide gevallen zijn er eindeloos veel nuances. Wie, net als ik, de waarheid wil achterhalen, moet dit altijd in gedachten houden. En het moet uitsluitend op rede gebaseerd zijn, op straffe van mislukking .
In 2022 ontving hij de Eduardo León Jimenes National Book Fair Award voor 'Sterven in Brussel'. Hoe heeft deze erkenning uw carrière beïnvloed en met welke uitdagingen kampt u vandaag de dag als Dominicaanse schrijver ?Het ontvangen van de Eduardo León Jimenes National Book Fair Award was een voorrecht, maar ook een verantwoordelijkheid . Het was een voorrecht omdat ik, praktisch een nieuwkomer in de Dominicaanse literaire wereld, nu op gelijke hoogte sta met veel van de grote Dominicaanse schrijvers.
Het is een grote verantwoordelijkheid, omdat het ons dwingt om werken te blijven uitgeven waarvan de kwaliteit onbetwistbaar is. Ik moet bekennen dat ik mij tijdens het schrijven van "Yo, Balaguer" vaak heb afgevraagd of dit bij jou ook het geval zou zijn. Dat is blijkbaar wel het geval, afgaande op de ontvangen reacties.
De grootste uitdaging waar ik als schrijver mee te maken krijg, is de afstand die mij van ons land scheidt. Het is waar dat de technologie het hem tegenwoordig een stuk gemakkelijker heeft gemaakt en dat hij, ondanks het feit dat hij in België woont, erin geslaagd is het onderzoek uit te voeren dat nodig is om zowel "Morir en Bruselas" als "Yo, Balaguer" te schrijven.
Maar het is ook waar dat ze veel minder moeilijk zouden zijn geweest als ik het geluk had gehad om in ons land te wonen .
Historische literatuur kan een uitdaging zijn, omdat veel lezers al een gevormd beeld hebben van de personages. Hoe bent u erin geslaagd om historische nauwkeurigheid en fictieve verhaallijnen in balans te brengen, zodat u een compleet beeld van Balaguer krijgt, zonder in extremen te vervallen?Ook al ben ik romanschrijver , ik houd mij zoveel mogelijk aan de feiten.
In het geval van "Sterven in Brussel" zijn alleen de twee hoofdpersonen fictief, omdat zij mijn alter ego's zijn.
De rest van de informatie, van het kenteken van Louis Demaret, die een deel van de stoffelijke resten van Miriam Pinedo ontdekte, tot het adres en de inrichting van het appartement van Hector Aristy in Parijs, is absoluut historisch.
En omdat ik niet pretendeer de waarheid in pacht te hebben, heb ik "Sterven in Brussel" een open einde gegeven. Ik presenteerde talrijke hypothesen over de dood van Miriam Pinedo en Maximiliano Gómez. Ik heb de opties uitgekozen die mij het meest waarschijnlijk leken en de lezer de vrijheid gegeven hetzelfde te doen.
Wat betreft " Yo Balaguer " moest ik om voor de hand liggende redenen bepaalde vrijheden gebruiken: het is onmogelijk om op feitelijke wijze door te dringen in de geest van een personage. Gedachten en motieven zijn fictief; de feiten, waarvan de meeste waar zijn.
Ik heb zelfs meerdere opties genoemd als ik twijfelde over de werkelijkheid. Ik kan bijvoorbeeld de oorsprong noemen van het wapen waarmee Orlando Martínez zich in maart 1975 probeerde te verdedigen tegen zijn moordenaars.
"In ons land zijn het de schrijvers (en niet de uitgeverijen) die hun boeken financieren, vaak betalen ze daarvoor honderdduizenden pesos. Niet iedereen heeft zoveel geld, waardoor het voor hen onmogelijk is om te publiceren" Pablo Gómez Borbón Dominicaanse schrijver “
Schrijvers en lezers worden met dezelfde obstakels geconfronteerd . Hoewel zowel de boeken als de materialen die voor de productie ervan worden gebruikt, belastingvrij zijn, zijn de kosten ervan relatief hoog. Dit zorgt ervoor dat schrijvers hun boeken niet opnieuw uitgeven.
In ons land zijn het daarentegen de schrijvers (en niet de uitgeverijen) die hun boeken financieren. Vaak betalen ze daarvoor honderdduizenden pesos. Niet iedereen heeft zoveel geld en kan daarom niet publiceren.
Wat zou u willen dat degenen die geïnteresseerd zijn in de Dominicaanse geschiedenis en de figuur van Balaguer meenemen uit het lezen van "I, Balaguer"? Wat denkt u dat uw boek kan bijdragen aan het debat over uw nalatenschap in het land?Balaguer had noch alleen maar gebreken, noch alleen maar deugden. Zoals ieder mens werd hij door beide gedefinieerd. Het is altijd nodig om te verduidelijken. Degenen die hem bewonderen, moeten de eersten in gedachten houden. Wie het haat, moet dat laatste in gedachten houden.
Ik heb geprobeerd om "Ik, Balaguer" te benadrukken, zodat er een meer gematigde beoordeling mogelijk is van deze politicus die nog steeds de mening van de Dominicanen polariseert.
Hoe is uw werk ontvangen?De recensies zijn overwegend positief. De opmerking dat het boek 'verslavend' is, komt steeds terug. Een lezer vertelde mij dat hij de hele nacht bezig was met het lezen van meer dan zevenhonderd bladzijden uit het boek. Met andere woorden, de lengte van de roman vormt geenszins een belemmering voor het lezen ervan.
Aan de andere kant is "I, Balaguer", net als "Sterven in Brussel", bekritiseerd door leden van de zogenaamde revolutionaire linkerzijde. Maar dergelijke kritiek is niet van literaire, maar van politieke aard. Om deze reden, en omdat het een roman betreft, zal ik ze niet beantwoorden.
Lees meer
ONDERWERPEN -
Diariolibre
