Waarom spelen kinderen niet meer op straat? Dat zegt UNAM.

MEXICO-STAD (apro).- Deskundigen van de Autonome Universiteit van Mexico (UNAM) gaven aan dat straten en parken niet langer een populaire bestemming zijn voor kinderen. Daarom stellen ze voor om deze rol terug te winnen door middel van stadsplanning met de focus op kinderen.

Uit het rapport, dat op 4 juni werd gepubliceerd, bleek dat veel kinderen tegenwoordig thuis zitten en niet naar buiten kunnen om te spelen of de buurt te voet te verkennen, "om diverse en complexe redenen".

Pamela Castro Suárez, hoogleraar aan de Faculteit Architectuur van de UNAM, werkt samen met de maatschappelijke organisatie Pro-Pedregales om de problematiek rond openbare ruimte in achterstandswijken aan te pakken.

Uit haar onderzoek bleek dat kinderen uit de middenklasse nauwelijks op straat komen, vaak met de auto worden vervoerd en niet alleen naar de winkel gaan. Kinderen uit de arbeidersklasse lopen daarentegen nog steeds naar school en gaan naar openbare parken.

Volgens academici moet het stedenbouwkundig ontwerp ervoor zorgen dat de openbare ruimte aantrekkelijk en functioneel genoeg is om kinderen aan te moedigen om terug te keren.

Ook merkte hij op dat gezinnen liever thuisblijven als parken in verval zijn en vol liggen met afval of kapot meubilair. Kinderen voelen zich dan meer aangetrokken tot videogames of winkelcentra, waar ze fastfoodrestaurants en bioscopen kunnen vinden.

Een ander probleem ontstaat wanneer scholen kinderen niet toestaan ​​om naar buiten te gaan voor de pauze om de "orde te handhaven", terwijl spelen juist het emotionele welzijn, de concentratie in de klas en de schoolomgeving ten goede komt.

Rekening houden met kindervoorstellen in het stedenbouwkundig ontwerp

Voor Castro gaat de oplossing voor het probleem verder dan de infrastructuur. Het begint met het meenemen van de ideeën van kinderen bij het herontwerpen van deze ruimtes. Dat is ingewikkeld, want volwassenen geven vaak hun mening:

"Kinderparticipatie moet worden aangemoedigd, hoewel het erg moeilijk is omdat volwassenen denken dat ze de meningen en standpunten van kinderen kennen en ook namens hen kunnen spreken. Wanneer kinderen echter de kans krijgen om hun behoeften en verwachtingen te uiten, doen ze dat duidelijk (...) met een sterk gemeenschapsgevoel (...) hun voorstellen zijn redelijk en gericht", stelde hij.

De professor stelde dat het luisteren naar kinderen en het direct werken met kinderen, waarbij ze worden betrokken bij het terugwinnen van de openbare ruimte, concrete resultaten heeft opgeleverd in buurten en scholen.

Ook merkte hij op dat tieners vaak worden genegeerd bij het ontwerpen van parken, omdat ze denken dat ze klaar zijn met spelen. Toch maken velen nog wel gebruik van schommels en glijbanen.

Door kinderen en adolescenten te betrekken bij de stadsplanning wordt hun recht op de stad gewaarborgd: gelijke toegang tot kwalitatief goede openbare ruimten.

Castro gaf in dit verband aan dat hij bezig is met het opleiden van overheidsfunctionarissen op het gebied van de rechten en behoeften van kinderen.

Het Secretariaat voor Agrarische, Territoriale en Stedelijke Ontwikkeling (SEDATU) is een instelling die zich bezighoudt met het integreren van de mening van kinderen in stadsplanning. Hoewel er een handleiding over dit onderwerp bestaat, is de implementatie ervan nog in volle gang, zo benadrukt het rapport.

Parken voor mantelzorgers

Castro benadrukte het belang van ruimtes voor verzorgers in openbare parken. Zij moeten beschermd zijn tegen de zon en een plek hebben om te zitten wanneer ze kinderen begeleiden.

Hij gaf aan dat de afstand ook een obstakel vormt, omdat veel mensen uren in het openbaar vervoer zitten en weinig tijd hebben om hun kinderen mee te nemen naar parken, die vaak ver van huis liggen.

Als reactie hierop stelde de professor een beleid voor buurtparken voor, zodat deze ruimtes regelmatig gebruikt zouden worden.

Meisjes en jongens zijn onzichtbaar op de werkvloer

In haar workshops bespreekt de academica de onzichtbaarheid van kinderen op de werkvloer. Ze zijn namelijk "zelfs onder de bureaus op de kantoren waar hun moeders en vaders werken" te vinden, ook al worden ze niet opgemerkt:

Hoewel er nu geen speelgoedbibliotheken zijn, wil dat nog niet zeggen dat er in de toekomst geen zullen zijn. In andere landen hebben ze het als gemengde projecten gedaan: bibliotheken zijn niet zomaar bibliotheken; ze kunnen ook een speelgoedbibliotheek hebben.

Tot slot merkte Castro op dat er geen nieuwe ruimtes gecreëerd hoeven te worden, maar dat bestaande ruimtes gecreëerd moeten worden, zodat "kinderen kunnen spelen terwijl hun ouders werken."