Luis Doreste: "We wonnen Spanje's eerste Olympische gouden medaille, maar we hebben er geen cent van teruggekregen."

De connectie van zijn ouders met zeilen was nihil. Luis Doreste (Las Palmas de Gran Canaria, 1961) had echter geen andere keuze. Zijn oom was voorzitter van de Zeilfederatie van de Canarische Eilanden , en vier van zijn zes broers en zussen raakten geïnteresseerd in zeilen en namen deel aan de Olympische Spelen. Naast zijn topsport vond hij tijd om een ​​diploma informatica te halen .

Doreste werd samen met Roberto Molina in Los Angeles 84 de eerste Spaanse olympische kampioen . En de pionier in het winnen van twee gouden medailles, nadat hij zijn succes in Barcelona 92 ​​had herhaald. Een record dat alleen geëvenaard is door Rafa Nadal, Saúl Craviotto, Theresa Zabell, Gervasio Deferr en Joan Llaneras.

Dit succes was voldoende om verkozen te worden tot Spaanse vlaggendrager , maar Doreste moest twee Olympische deelnames afwachten. Infanta Cristina werd gekozen in Seoul in 1988 en Koning Felipe in Barcelona in 1992. In Atlanta in 1996 was hij aan de beurt, kort voor zijn pensioen . Hij is nu hoogleraar computerarchitectuur aan de Universiteit van Las Palmas en blijft zeilen.

*******

VRAAG: Nu zien we een medaillespiegel vol goud, maar in Los Angeles in 1984 won jij de eerste Spaanse medaille op de Olympische Spelen.

ANTWOORD: Ja, er werden vijf medailles gewonnen in Los Angeles, maar die van ons was het enige goud. De grote sprong kwam in Barcelona, ​​toen er dankzij het ADO-plan talloze veranderingen plaatsvonden in de Spaanse sport. Deze steun stelde atleten in staat zich professioneler aan de sport te wijden. Toen ik begon, was het onmogelijk om van sport te leven, vooral van de onze.

V. Was er zo weinig financiering?

A. Ja, we moesten het combineren met iets anders. Dat was eigenlijk wel handig voor ons, want we hoefden niet de hele dag aan sport te denken. Het was een ontsnappingsroute. Nu zijn sponsors volop aanwezig en kunnen sporters er een goed inkomen mee verdienen .

V. Wat was uw maandelijkse toelage vóór de invoering van het ADO-plan?

A. Ze betaalden ons verblijf in de residentie en een maaltijdvergoeding voor elke regatta. Na de Olympische Spelen in Los Angeles was er niet veel geld, dus moesten de bewoners een bedrag betalen. Voor ons, omdat we de gouden medaille hadden gewonnen, zeiden ze dat we niets hoefden te betalen [lacht]. We wonnen, maar er was geen geldprijs of iets dergelijks. We hebben geen cent gezien. De vergoeding was wat onze ouders ons gaven of wat we zelf verdienden. Gelukkig veranderde alles aanzienlijk vóór Barcelona 92. Sterker nog, La Caixa was een van de grootste voorstanders van het toekennen van prijzen aan de medaillewinnaars.

V. U was een van de begunstigden van het Olympische boekje.

A. Ja, ik was er een van. Ik ben erg dankbaar voor die prijs van La Caixa.

V. Welke verbeteringen merkte u nadat het ADO-plan was geïmplementeerd?

A. Dankzij sponsoring hebben we verbeteringen opgemerkt in uitrusting en reizen. Als je goed kijkt, reizen atleten naar de Verenigde Staten en China om te strijden. Maar we beperkten ons tot wedstrijden binnen Europa , zolang het toernooi maar niet te ver weg was, want we reisden over de weg, zelfs 's nachts. We trokken de aanhanger achterin en gingen naar Zweden, Finland, of waar dan ook. En we werden Olympisch kampioen.

V. Olympisch kampioen, maar met enige spanning.

A. Ja, want we hadden een probleem met de boot in Los Angeles. Bij de landing brak het zeil en stonden we op het punt om terug te keren. Maar onze coach overtuigde de Federatie ervan om ons een nieuw zeil te laten kopen en zo de kans te geven om mee te doen. Het was allemaal erg precair, eigenlijk. Ik ben de coach erg dankbaar dat hij ervoor gevochten heeft om dat zeil te krijgen.

V. Hoe was het om te strijden na een nachtje op pad te zijn geweest?

A. Alles was gepland. Ik herinner me dat mijn broer van zijn werk vertrok en de hele nacht naar Duitsland reed. De volgende dag hadden we de wedstrijd, en we hadden nauwelijks uitgerust. Toch was het leuk. Het was een geweldige tijd, de tijd die ik me het best herinner. Misschien hadden we toen niet de druk die er nu is, omdat er nu zoveel druk is om wedstrijden te winnen.

V. Je had het eerder over je broer. Zeilen was bijna de enige uitlaatklep in een familie als de jouwe.

A. Ja, want mijn oom was voorzitter van de Zeilfederatie van de Canarische Eilanden. Op een zomer werd er een zeilcursus gehouden op Gran Canaria, waaraan mijn neven, nichten, broers en zussen en ik deelnamen. Ik was nog niet oud genoeg, maar mijn vader maakte geen bezwaar. We zijn met zes broers en zussen, en de middelste vier hebben aan zeilwedstrijden meegedaan. Omdat we qua leeftijd dicht bij elkaar zaten, waren we altijd geïnteresseerd in de sport. We deelden elke dag wat we leerden, en die communicatie was essentieel om onze vaardigheden te verbeteren. We zijn alle vier Olympiërs geweest.

V. Je bent van de Canarische Eilanden naar het Barcelona High Performance Center verhuisd. Hoe was die verandering?

A. De verandering was ingrijpend. Ik had het geluk dat mijn oudste broer naar Barcelona verhuisde en de weg vrijmaakte voor vele anderen, niet alleen in mijn familie, maar ook op de Canarische Eilanden die een beurs van de Federatie ontvingen. Daar ontmoetten we veel mensen, niet alleen uit de zeilsport maar ook uit andere sporten. Naast de training moesten we ook naar de universiteit om een ​​diploma te halen. Het was een onvergetelijke ervaring. Omdat Barcelona in die tijd dichter bij de zee lag, gingen we in het weekend naar Palamós.

V. Worden atleten sneller volwassen dan anderen?

A. Niet alleen atleten, maar ook degenen die het huis uit gaan. Dat maakt je volwassen, omdat je dingen zelf moet doen, je moet verplaatsen en slim moet worden. Als we het er dan ook nog over hebben dat je een boot moet laden en op een trailer moet zetten om het hele schiereiland over te reizen...

V. Je hebt een diploma informatica. Waarom heb je voor die studie gekozen?

A. Mijn broers hadden geneeskunde gekozen, maar ik wilde industrieel ingenieur worden omdat ik wiskunde erg leuk vond. Maar mijn vader zei dat ik informatica moest studeren. Het was een opleiding die alleen in Barcelona, ​​Madrid en San Sebastián werd aangeboden. Ik had een beurs gekregen omdat ik dat jaar het WK voor junioren had gewonnen en ik begon met studeren in Barcelona. Eigenlijk had ik geen idee waar die opleiding over ging.

V. Heb je tijdens je studie iets geleerd wat je kon gebruiken bij het zeilen?

A. Ja, mijn methodologie is behoorlijk wiskundig, omdat ik probeer een bepaalde logica toe te passen. Momenteel zijn computerwetenschappen en zeilen nauw met elkaar verbonden, omdat er veel data wordt verzameld.

V. U bent universitair docent en voormalig zeilkapitein. Is het beroep van kapitein vergelijkbaar met het beroep van professor?

A. Aanvoerder van Spanje zijn betekende dat je een beetje coach en een beetje speler tegelijk was. Je moet ze coördineren, ervoor zorgen dat de groep goed met elkaar overweg kan, dat ze zich op hun gemak voelen op hun posities en dat de communicatie goed is.

V. Wat voor soort leraar bent u?

R. Een vader voor de studenten [lacht]. Ik probeer ze te begrijpen.

V. Je hebt meegedaan aan het WK. Hoe ben je op dat idee gekomen?

A. Ik vond het een interessant idee, hoewel ik dacht dat het onmogelijk te realiseren was. Het leek altijd alsof het in Arabische landen gehouden moest worden, maar uiteindelijk is het ons gelukt om het hier, op Gran Canaria, te organiseren. Het toernooi was fantastisch, maar de financiële kosten waren hoog. De tickets, de hotels, het eten... Het was echt een fortuin. Het was een erg goede teamregatta en de organisatie was fantastisch.

V. Hoe werd u verteld dat u de Spaanse vlag zou dragen tijdens Atlanta 96?

A. Ik was erg blij dat ik die kans had gekregen en de Olympische eed in Barcelona kon afleggen, want slechts één atleet uit dit land kan dat. Eigenlijk had ik de eed in Seoul 1988 moeten afleggen, omdat ik in Los Angeles goud had gewonnen, maar Infanta Cristina legde de eed af. Daarna was ik aan de beurt in Barcelona, ​​maar toen was het Prins Felipe. Ik weet niet meer precies hoe ze het me vertelden.

V. Zeilatleten brengen weinig tijd door in het Olympisch Dorp.

A. Dat is een van de problemen die deze sport op de Olympische Spelen heeft, omdat je geïsoleerd bent van de rest. In Barcelona daarentegen zaten we midden in de drukte. In Atlanta moest ik de vlag dragen, wat voor mij onvergetelijk was. De openingsceremonie is een van de mooiste momenten.

V. Had u ooit gedacht dat u nooit een vlaggendrager zou worden?

A. Nee, nee, daar dacht ik niet aan [lacht]. Ik dacht er altijd aan om het beste resultaat te behalen. Ik had nooit gedacht dat ik aan de beurt zou zijn, omdat ik me zo goed mogelijk wilde voorbereiden. Vlaggendrager zijn was een beloning, maar er was nog iets anders, belangrijkers: een goed resultaat behalen.