Uitgeven. Uitwissen. Herhalen: Chelsea's onbegrijpelijke triomf in de chaos van Infantino's WK

Chelsea is een vreemde club . Het was Europa's eerste nouveau riche toen, in 2003, de Russische magnaat Roman Abramovich doorbrak in de Premier League. Hij was 36 jaar oud, kocht de club en schold de schulden kwijt, en investeerde er bovendien enorme sommen geld in om de nieuwe zwaargewicht van Londen te worden. Drieëntwintig jaar later is Abramovich een herinnering voor de fans van The Blues , die vieren dat ze de historische eerste kampioen van het WK voor clubteams zijn geworden.

Todd Boehly is momenteel eigenaar van Chelsea. Deze Amerikaanse miljardair kon in zijn thuisland genieten van de kroning van zijn team tot beste ter wereld . De Londenaren hebben ook € 126,3 miljoen aan prijzengeld verdiend. Deze zomer heeft Chelsea echter tot nu toe € 243,77 miljoen uitgegeven aan versterkingen. Hoewel de invasie van Oekraïne Abramovich dwong de club te verlaten, zette Boehly niet alleen zijn enorme investeringsbeleid voort , maar tilde hij ook de rekeningen – en het geduld van de fans – naar een hoger niveau. Niemand heeft de afgelopen vijf jaar, en ook niet in het afgelopen decennium, meer uitgegeven in Europa dan Chelsea.

Het motto dat door de ins en outs van Facebook werd gepopulariseerd en uiteindelijk het denken in Silicon Valley zou bepalen, past perfect bij Chelsea's sportmodel: snel handelen, dingen kapotmaken. Boehly kwam bij de club toen Thomas Tuchel in de dug-out van Stamford Bridge zat. Met iets meer dan anderhalf jaar ervaring en 100 wedstrijden op zijn naam was de periode bij de Blues de meest stabiele periode in de recente geschiedenis.

Maar liefst vijf managers hebben de afgelopen twee jaar flink door het vuur geploeterd. Vanuit Duitsland stapten ze over naar Graham Potter , na meer dan 20 miljoen aan Brighton te hebben betaald. De Brit was van september tot april aan de slag. Bij de Seagulls was hij erin geslaagd een speelstijl te ontwikkelen die overwegend flexibel, maar toch speels was in al zijn vormen, wat hen naar hun beste klassering in de competitie leidde (negende plaats).

Het idee werkte niet bij Chelsea. Hij won slechts zeven van de 22 Premier League-wedstrijden, waardoor de ploeg in de middenmoot bleef. Zijn assistent, de Spanjaard Bruno Saltor, nam het een paar dagen interim over, totdat clublegende Frank Lampard het overnam. Het was zijn tweede periode als trainer. Het resultaat? Een ramp. Zelfs het verhaal over de verloren zoon kon de angstaanjagende statistiek niet redden : slechts één overwinning in twaalf wedstrijden.

Het team keek in de achteruitkijkspiegel naar de degradatiezone. Aan het einde van het seizoen 2023 verliet Lampard Londen. Het was de beurt aan een andere oude bekende, Mauricio Pochettino. Het was weer raak . Uitgeven, schrappen en herhalen. Als een stratosferische aanwinst niet werkte, ga dan verder met iets anders. Snel handelen, dingen kapotmaken. Sterren zoals Sterling, Mudryk, Joao Félix (!) en Nkunku kwamen als strategische aanwinsten en eindigden als anekdotes.

David Barnard, directeur voetbaloperaties, is sinds 2002 werkzaam bij de club. Natuurlijk zijn er successen in die sportieve richting, zoals Enzo Fernández, Cole Palmer en Moisés Caicedo , die een belangrijke rol speelden bij de recente zege op het WK.

De Italiaan, in Spanje beroemd om zijn succesvolle periode bij Sevilla, begon zijn trainerscarrière als assistent van Manuel Pellegrini bij West Ham United en Pep Guardiola bij City. Een sterke Championship-campagne met Leicester leverde hem promotie en een plek bij Chelsea op, vanaf afgelopen zomer in 2024.

Maresca verving Pochettino, die gebukt ging onder een zee van onverschilligheid en er niet in slaagde het team een plek in de Champions League te bezorgen. Opnieuw een ommekeer. Todd Boehly en zijn bestuur kozen voor een manager zonder Premier League-ervaring, zonder enige band met de club, en met de belofte om agressie en competitiviteit in het team te brengen .

De uitdaging was om de club te stabiliseren en, uiteraard, de investering in sportactiva rendabel te maken. In de afgelopen vijf jaar heeft niemand meer uitgegeven dan The Blues , met een negatief transfersaldo van 970 miljoen euro, aldus Transfermarkt. Afgelopen zomer ontstonden er ronduit absurde situaties, waaronder een selectie met maar liefst 55 spelers vanwege overboekingen in de transferperiode.

Chelsea heeft onmiskenbaar een stap voorwaarts gezet. Hun vierde plaats in de Premier League is hun beste in vier jaar. Ze wonnen ook de Conference League – waarmee ze alle andere competities samen versloegen – en speelden zelfs met wisselspelers in de nationale competitie. Ze waren geen favoriet voor het WK voor clubs, maar in de finale tegen PSG maakten ze een statement. Met deze overwinning heeft Chelsea nu tien internationale titels, voor teams als Manchester City en Manchester United.

Chelsea is een vreemde club. Europa's eerste nouveau riche, een club die de Champions League niet won onder José Mourinho, maar wel onder Di Matteo of Tuchel , een club zonder duidelijk rolmodel, maar met een prijzenpot die Arsenal, Tottenham en consorten overtreft. En, even vreemd, wordt de club gekroond tot Infantino's eerste wereldbekerkampioen, het zomertoernooi dat het voetbal verdeelt tussen verdedigers en tegenstanders.