Festival van Avignon: eerbetoon aan de vaders van “Israël en Mohammed”
"Israël & Mohamed" door Mohamed El Khatib en Israel Galvan. CHRISTOPHE RAYNAUD DE LAGE
De een draagt een T-shirt met de tekst "Tangier Marokko" en een sportbroekje, de ander een lange djellaba en leren enkellaarsjes. Op het podium van het Cloître des Carmes staan aan weerszijden altaren gewijd aan hun respectievelijke vaderfiguren. In de tuin staat meneer El Khatib, de vader van regisseur Mohamed El Khatib. Daar, onder zijn portret, liggen talloze exemplaren van de Koran (onder de 300 in zijn bibliotheek), een lijst met de 62e soera, een opgezette hertenkop, een gebedskleed... Op de binnenplaats staat meneer Galván, de vader van danser en choreograaf Israel Galván, een figuur uit de hedendaagse flamenco. Onder zijn beeltenis, een ei in een eierdopje, een opgezette papegaai, doorboorde voetballen, een beker en medailles in overvloed. Gedurende de voorstelling wordt de sluier van elk van deze objecten opgelicht, evenals de (vaak pijnlijke) afdrukken die ze op de twee makers hebben achtergelaten.
Na een levendig eerbetoon aan zijn overleden moeder in "Finishing in Beauty", de serie die hem beroemd maakte, koos Mohamed El Khatib ervoor om zijn vader op te roepen. Na de behoefte aan troost, die aan herstel. Tegelijkertijd kwam ook de aanwezigheid van Israel Galván naar voren. Door een creatief proces dat aanvoelde als een stripper, ontdekten de twee vrienden – die onder andere een liefde voor voetbal delen – zoveel gemeenschappelijke kenmerken.
Lees ook
Van Oekraïne tot Gisèle Pelicot: op het Festival van Avignon gaat theater de dialoog aan met de realiteit
Achter de schijnbare bonhomie die ze uitstralen – we zien ze zich herhaaldelijk uiten op twee gigantische schermen – blijken de twee mannen bitter, soms broos of gewelddadig. Onvriendelijk tegenover hun kinderen en het artistieke pad dat ze hebben bewandeld, geven ze hen de schuld van hun verraad. Voor de Galváns, met een vader die danst en als eerste zijn zoon opleidde, is het niet gemakkelijk om het pad van de flamenco te bewandelen, dat nauwelijks academisch is, en waarschijnlijk niet mannelijk genoeg in de ogen van de vader. Een bittere constatering: " Mijn zoon is van gedachten veranderd. " Wat El Khatib betreft, de vader beschrijft het als "verspilling" : " Zo heb ik mijn kinderen niet opgevoed. " Het is moeilijk voor hem om al die lange jaren van studie te begrijpen, om zo te eindigen, acrobaat te spelen door zijn voornaam te verbinden aan die van Israël, waarvan het simpele woord doet denken aan een land dat de kinderen van Gaza uitmoordt.
De twee mannen zwijgen grotendeels en El Khatib vertrouwt dit toe in een lange open brief aan zijn vader, die hartverscheurend is en hem tot tranen toe roert. Daar herinnert hij zich die slippers die vliegen en woorden vervangen, de 2400 kilometer die hij met de auto aflegde tussen Frankrijk en Marokko, zonder ook maar één geluid uit de mond van zijn vader te laten komen, " de koning van de stilte spelend en de enige die de regels kent."
Lees ook
Selectie: De vijf niet te missen shows van het Avignon Festival 2025
