We ontmoeten Jamie Cullum op Jazz à Juan: de Britse pianist vertelt over zijn herinneringen aan de Côte d'Azur, zijn liefde voor muziek en zijn aankomende projecten.

We hebben verschillende keren gecontroleerd of de zon niet te hard op ons hoofd scheen. Maar het klopt: Jamie Cullum werd geboren op 20 augustus 1979 in Rochford, Essex. Over een maand wordt de Brit 46 en hij ziet er 15 of 20 jaar jonger uit.

Na de vrijdagavond Jazz à Juan was de constatering nog opvallender. Deze man heeft dynamiet in zijn vingers en benen. Soms timide op bepaalde avonden, bezweek het publiek voor zijn charme en liet zich meeslepen door zijn goede humeur en talent. Allesbehalve een verrassing als je hem al aan het werk hebt gezien, op het Nice Jazz Festival, waarvan hij in 2015 de beschermheer was, in Monte Carlo, waar wijlen Jean-René Palacio hem uitnodigde wanneer hij maar kon. En vooral ook in deze Pinède Gould, waar hij voor de zesde keer in zijn carrière optrad.

2006: in het diepe, vóór de middernachtelijke zwemtocht

Anderhalf uur voor onze ontmoeting met Juan, waar hij sinds 2017 geen voet meer had gezet, nam de pianist en zanger de tijd om met ons te praten over zijn carrière en zijn huidige ambities, alles met een verontrustende vanzelfsprekendheid. Heel snel praatten we over zijn eerste keer hier, die zomer van 2006, toen hij zonder enige waarschuwing het publiek betoverde en als een oncontroleerbare Zebulon op zijn piano klom.

Ik herinner het me nog heel goed. Ten eerste omdat ik niet kon geloven dat het podium pal voor het strand stond. En ten tweede omdat ik de lijst van alle groten die daar hadden gespeeld in mijn hoofd had. Count Basie, Duke Ellington, Miles Davis... Ik was erg benieuwd wat ik naar dit festival kon brengen.

Om deze spetterende première te vieren, namen hij en zijn vrienden een duik in de Middellandse Zee, naakt als een worm. "Hoe weet je dat? (Hij barst in lachen uit) Het is een gekke avond. We gingen na het concert naar de jamsessie en toen wilden we gaan zwemmen. Zo, dat is het!"

"Als Herbie Hancock je vertelt dat..."

Sindsdien is Jamie Cullum, aan wie we een cover van Everlasting Love te danken hebben op de soundtrack van Bridget Jones: The Edge of Reason en Gran Torino , een sublieme ballad voor de gelijknamige film van Clint Eastwood, doorgegaan met zijn carrière, terwijl hij de ketenen van de tempelwachters van zich afschudt. Makkelijk? Ja... en nee.

"Ik heb een achtergrond in jazz, maar ook in pop en rock. Ik ben opgegroeid met al die muziek en ik dacht dat ik mezelf moest zijn. Maar soms, als ik op dezelfde affiches stond als Sonny Rollins of Diana Krall, vroeg ik me af wat ik daar deed, ik was een beetje nerveus."

De rust, en dan het gevoel gelijk te hebben, komt door zijn ontmoetingen. "Herbie Hancock adviseerde me om mijn eigen artistieke talent mee te nemen en niet dat van anderen te imiteren. Als Herbie Hancock je dat vertelt..."

"Jazz maakt je nederig"

De singer-songwriter werd in zijn reis ook aangemoedigd door de Amerikaanse zanger José James, die uit dezelfde generatie kwam als hij. "Hij groeide op met zowel hiphop als Nirvana. We hebben een vergelijkbare taal; hij is iemand met wie ik me echt verwant voelde."

Tegenwoordig is hij, samen met Gregory Porter, Melody Gardot en Norah Jones, een van de weinige jazzartiesten die bekend zijn bij een breder publiek. Hij is getrouwd en vader van twee dochters (Lyra, 14, en Margot, 12). En zijn manier van werken is geëvolueerd.

"Ik denk dat ik 80 of 90 procent van de dates die ik aangeboden krijg, moet afwijzen. Ik weet niet of dat altijd zo zal blijven, maar het lijkt me de juiste manier om te leven."

Voordat we hem in actie zagen en dus ons antwoord hadden, vroegen we ons af of Super Jamie nog steeds een oogje op de tijger had.

"Ik ben mijn enthousiasme voor muziek zeker niet kwijtgeraakt. Alleen heeft mijn jeugd me een andere kracht gegeven. Vandaag de dag beschouw ik mezelf als een betere muzikant, een betere zanger. Omdat ik nog student ben, heb ik hard gewerkt."

Terwijl Dianne Reeves, die vlak voor hem op het podium verwacht wordt, in ons gezichtsveld verschijnt, verduidelijkt Jamie Cullum zijn punt. "Als je mensen zoals zij of Reuben Rogers [de bassist die de zanger begeleidde in Juan] ziet , word je nederig. Jazz maakt je nederig."