Woodstock, 1969: en de tegencultuur werd een cultuur

Verhaal Door van rebellie geen politiek instrument te maken, maar een houding, heeft de Amerikaanse spektakelmaatschappij een krachtig instrument gevonden om te bloeien en te groeien.

Duikvliegtuigen, fluitende bommen, explosies die de aarde openscheurden... Bij zonsopgang op 18 augustus 1969, geheel gekleed in wit en blauw in een setting die zich afspeelde aan het einde van de wereld, speelde Jimi Hendrix de oorlog na op zijn gitaar. Tegenover hem en zijn nieuwe band, Gypsy Sun and Rainbows, droomden de 25.000 toeschouwers die overbleven tussen de honderdduizenden die naar het Woodstock-festival kwamen, niet. Ondanks de drugs, de alcohol en de vermoeidheid hoorden ze een hallucinerende echo van het conflict dat zich in Vietnam ontvouwde. Als laatste provocatie barstten deze schelle klanken los uit de "Star-Spangled Banner", het volkslied van de Verenigde Staten. De jongeman van Afro-Amerikaanse en Cherokee afkomst, twee minderheden die door Uncle Sam werden gemarteld, speelde de muziek die het volk zou moeten verenigen niet opnieuw: hij vond haar opnieuw uit, kneedde haar, verdraaide haar.

Na tientallen kunstenaars en evenzoveel dappere parades te hebben gezien, heeft deze jongeman nu zijn symbool gevonden: zijn opgeheven vuist, zijn middelvinger gericht aan de rest van het land. In het bijzonder aan Richard Nixon, de nieuwe bewoner van het Witte Huis in Washington, die in hun ogen schuldig is aan het sturen van meer dan 500.000 soldaten die in een onrechtvaardige oorlog ten onder zijn gegaan, en aan de triomfantelijke Amerikaanse manier van leven , een gehate mix van exact kapitalisme...

Artikel gereserveerd voor abonnees.

Inloggen

Wilt u meer lezen?

Al onze artikelen integraal vanaf €1

Abonneren

Of

Ontdek al onze aanbiedingen