Staking of demonstratie?

Ik kwam een ​​aantal aantekeningen tegen die ik maakte tijdens het lezen van het interview met Stan Neumann, regisseur van de uitstekende Arte-documentaire Le Temps des ouvriers . Het werd gepubliceerd in L'Humanité-dimanche op 23 april 2020. Ik las: "De staking is solidariteit, terwijl bij de demonstratie iedereen alleen is. Vandaag staan ​​we meer aan de kant van de demonstratie en haar eenzaamheid. Uiteindelijk bestaat het collectief misschien alleen waar het door productie wordt georganiseerd.

Dit is voldoende om aanleiding te geven tot veel reflecties over de vakbond, om het argument te verdiepen of te nuanceren. Laten we teruggaan naar de eenvoudigste vergelijking: de vergelijking tussen stakingen en demonstraties. Er zit een kern van waarheid in wat ik zeg. Een blik op de recente protesten bevestigt dit. Afgezien van de 'kopjes' waarop het doel van de demonstratie en de lijst met oproepende organisaties staan ​​vermeld, worden er steeds minder collectieve spandoeken gedragen en steeds meer vlaggen of plakkaten die individueel worden meegedragen.

Stakingen moeten zich manifesteren op het openbare plein, op straat. Demonstraties hebben stakingen nodig om massa te creëren.

Natuurlijk is het praktischer, maar dat is niet het belangrijkste punt. De spandoeken die collectief worden gedragen, worden gedragen door werknemers die in strijd zijn, hetzij binnen hun bedrijf, hetzij binnen een bepaalde categorie: tijdens recente demonstraties werden de demonstraties overgenomen door kamermeisjes van grote hotels of door werknemers zonder papieren die strijden voor hun regularisatie. Zo wilden ze zichzelf en hun strijd zichtbaar maken. Dat veronderstelt dat zij hun deelname collectief hebben voorbereid, dat zij elkaar op het evenement ontmoeten, kortom dat zij zich hebben georganiseerd om deze zichtbaarheid mogelijk te maken.

Daarmee breiden ze de oude gewoonte uit, waarbij mensen 's ochtends bij de piketlijn bijeenkomen, om zo het aantal stakers te vergroten en de actie een nieuwe impuls te geven. De stakers arriveren samen bij de demonstratie, met hun leuzen en spandoeken. De demonstratie wordt dan ervaren als een verlengstuk van de staking, een middel om de staking in stand te houden, bekend te maken, solidariteit te bewerkstelligen en tot succes te leiden. De demonstratie, vooral als deze interprofessioneel is, kan ook een moment zijn waarop werknemers van bedrijven zonder vakbonden een manier vinden om hun ongenoegen en verwachtingen te uiten en uit hun isolement te komen.

Het kan een aanleiding zijn voor problemen binnen bedrijven. Het is daarom belangrijk om de aanwezigheid van deze werknemers, die wachten op contact, in de processie te detecteren. Het aantal leden van de demonstratie is een indicator van de "oppervlakte" die de doelstellingen die zij nastreeft, bereiken. Demonstraties en stakingen staan ​​dus niet tegenover elkaar, maar ondersteunen elkaar juist.

Stakingen moeten zich manifesteren op het openbare plein, op straat. Demonstraties hebben stakingen nodig om massa te creëren. Ze zijn zowel een weerspiegeling van mobilisaties binnen bedrijven als een middel om nieuwe mobilisaties te stimuleren of zelfs om een ​​sociale beweging op te bouwen. Dit alles uiteraard op voorwaarde dat er organisaties en activisten zijn die dit mogelijk maken. Als het waar is, zoals Stan Neumann opmerkt, dat de organisatie van de productie een belangrijke rol speelt bij de vorming van het collectief, dan is het niet minder waar dat de vakbond kan bijdragen aan het herstellen van de solidariteit en het collectief, juist op die plaatsen waar de organisatie van het werk individualiseert en concurrentie creëert. Dit is een grote uitdaging, waarvan een van de demonstraties op 5 juni zal plaatsvinden .