Trumps werkelijke eindspel met criminaliteit in Washington D.C. wordt steeds duidelijker
(minimale breedte: 1024px)709px,
(minimale breedte: 768px)620px,
calc(100vw - 30px)" breedte="1560">Meld u aan voor de Slatest en ontvang dagelijks de meest inzichtelijke analyses, kritiek en adviezen in uw inbox.
Volgens president Donald Trump is Washington D.C. een hel. Het wordt geteisterd door criminaliteit, gedreven door " bloeddorstige criminelen " en "rondtrekkende groepen wilde jongeren", dus grijpt het Witte Huis in. De president, die toezicht houdt op de burgemeester van D.C. en de lokale politie, heeft besloten honderden troepen van de Nationale Garde naar de hoofdstad van ons land te sturen. Er is slechts één opvallend probleem met dit verhaal: de gewelddadige criminaliteit in D.C. is gedaald en is op weg naar het laagste punt in 30 jaar .
Dinsdag kondigde Trump, geflankeerd door leden van zijn kabinet, tijdens een persconferentie van het Witte Huis aan dat 800 soldaten van de Nationale Garde naar Washington D.C. zouden worden gestuurd om "de wet, orde en openbare veiligheid" te herstellen. Hij verwees daarbij naar een 19-jarige medewerker van het Department of Government Efficiency – beter bekend als "Big Balls" – die naar verluidt onlangs werd aangevallen bij een carjacking. De president zal naar verwachting, gebruikmakend van de bevoegdheden van de federale overheid over het district, de Nationale Garde bevelen om de komende 30 dagen in Washington D.C. te blijven.
De realiteit van wat er in Washington D.C. gebeurt, is niet zo somber als Trump ons wil doen geloven, aldus Thomas Abt , oprichter van het Center for the Study and Practice of Violence Reduction aan de Universiteit van Maryland. Hij heeft een boek geschreven over stedelijk geweld en hoe dit te bestrijden, en is tevens senior fellow bij de Council on Criminal Justice in Washington D.C. Ik sprak met hem om te begrijpen wat we moeten denken van de criminaliteit in Washington D.C. en hoe de regering-Trump deze probeert op te lossen. Ons gesprek is bewerkt en ingekort voor de duidelijkheid.
Shirin Ali: De president beweerde dat Washington D.C. een hoger moordcijfer heeft dan sommige van de ergste plekken ter wereld. Klopt dat?
Thomas Abt: De beste manier om criminaliteitscijfers te vergelijken is per 100.000 inwoners, zodat je een eerlijk cijfer krijgt en het niet wordt beïnvloed door de omvang van het rechtsgebied. Volgens de meest recente officiële gegevens die we hebben voor 2024, telde Washington D.C. 187 moorden, wat neerkomt op ongeveer 27 moorden per 100.000 inwoners. Dat is aanzienlijk boven het gemiddelde voor grote steden, dat iets meer dan 10 bedraagt. Het plaatst Washington D.C. niet in de top 10 van gevaarlijkste steden in de Verenigde Staten, maar het ligt wel aanzienlijk boven het gemiddelde.
Ik denk dat het belangrijk is om genuanceerd te reageren op al die paniekzaaierij. Er is reden tot bezorgdheid over de criminaliteit in Washington D.C., maar de timing van de aankondiging van de president is twijfelachtig, aangezien er de afgelopen 18 maanden een dramatische daling is geweest in het aantal moorden, geweldsdelicten met dodelijke wapens, overvallen en andere geweldsmisdrijven. De vraag is: waarom doen we dit nu? Verschillende criminaliteitscijfers bereikten in Washington D.C. een piek in 2023, en dat was verontrustend, omdat de landelijke criminaliteit destijds begon af te nemen, terwijl Washington D.C. nog steeds aan het stijgen was. Uiteindelijk heeft Washington D.C. zich aan de trend aangepast en is het nu daadwerkelijk bezig met het verminderen van de criminaliteit. Sterker nog, de criminaliteit daalt in Washington D.C. sneller dan elders.
Het misdaadverhaal van Washington D.C. is erg moeilijk uit te leggen, omdat Washington D.C. het niet zo goed doet op het gebied van criminaliteit. Maar op het eerste gezicht lijken ze veel van de juiste dingen te doen. Ze hebben het Community Bridges Inc.-programma en ze hebben politieprogramma's. Uiteindelijk is de slechte implementatie en coördinatie de plaag in Washington D.C. Een van de dingen die ik altijd zeg, is dat criminaliteitsbestrijding een teamsport is, en als alle spelers niet goed samenwerken, kan het team niet succesvol zijn. Dat soort coördinatie is in elke stad moeilijk, maar in Washington D.C., waar het een hybride federaal-lokale aanpak is, is het dat zeker.
Hoe verhoudt de criminaliteit in Washington, DC zich tot die in andere Amerikaanse steden?
Veel van de steden die al jarenlang bovenaan de lijst staan en doorgaans strijden om de titel moordhoofdstad van de Verenigde Staten, zijn Memphis, St. Louis, New Orleans en Detroit. Er wordt veel aandacht besteed aan de criminaliteit in Chicago, die aanzienlijk hoger ligt dan die van zustersteden Los Angeles en New York, maar vaak niet in de top 10 staat. Ze vallen er net buiten.
Ik denk dat Chicago veel aandacht krijgt omdat het zo'n grote stad is. Je kunt verhalen lezen als "40 neergeschoten tijdens Memorial Day Weekend" of zoiets, maar dat hangt ook af van de grootte, niet alleen van het geweld. Die andere steden die ik noemde, zijn allemaal constant in de mix van gewelddadige steden.
Trump benadrukte de jeugdcriminaliteit in Washington D.C. en omschreef het als "rondtrekkende groepen wilde jongeren". Hoe staat het er eigenlijk voor met de jeugdcriminaliteit in Washington D.C.?
In Washington D.C. en elders in het land krijgt jeugdcriminaliteit veel aandacht. Toch zijn er in Washington D.C. bepaalde vormen van criminaliteit die sterk lijken te worden geassocieerd met jongeren, en carjackings zijn daar een van. In 2024 was minder dan 8 procent van alle arrestaties in Washington D.C. gericht op minderjarigen, maar meer dan de helft van de arrestaties wegens carjacking betrof minderjarigen. Het aantal carjackings in het district daalt echter aanzienlijk. Het is belangrijk om te beseffen dat jeugdcriminaliteit belangrijk is, maar vaak niet de drijvende kracht achter de cijfers in Washington D.C., of welke andere stad dan ook.
Er is onlangs een analyse uitgevoerd in Washington D.C. die de problematiek rond wapengeweld in het district tot in detail onderzocht. Zoals in elke stad bleek, wordt wapengeweld overwegend door volwassenen gepleegd. De gemiddelde leeftijd van een dader kan tussen de 25 en 30 jaar liggen, net als de gemiddelde leeftijd van een slachtoffer. Jongeren zijn zelden verantwoordelijk voor meer dan 15 tot 20 procent van de moorden of schietpartijen zonder dodelijke afloop. Er zijn problemen met jeugdcriminaliteit in Washington D.C., en het maakt mensen ongemakkelijk als er veel kinderen op straat zijn en ze soms in gevechten terechtkomen. Natuurlijk zijn er anekdotische voorbeelden van kinderen die vreselijke dingen doen, en er zijn verbeteringen mogelijk in de familierechtbank, maar het idee dat jeugdcriminaliteit de algehele criminaliteit in Washington D.C. bepaalt, met uitzondering van carjackings, strookt gewoon niet met de gegevens.
Jeanine Pirro, de Amerikaanse aanklager voor Washington D.C., zei dat ze de wet wil veranderen, zodat jongeren in hun vroege tienerjaren strafrechtelijk vervolgd kunnen worden als volwassenen. Wat vindt u daarvan?
Dat is een ingewikkelde vraag, en ik denk dat het bewijs daarvoor vrij beperkt is. Ik denk dat er rechtsgebieden zijn die te permissief zijn wat betreft jeugdcriminaliteit, maar je kunt ook te ver gaan en te straffen. Het belangrijkste om te begrijpen over straffen is dat het bewijs duidelijk aantoont dat de snelheid en de zekerheid van de straf veel belangrijker zijn dan de uiteindelijke ernst. Dat betekent dat het veel belangrijker is dat de boodschap op straat is dat je gepakt wordt en gestraft wordt, niet zozeer: Is het drie jaar? Is het vijf jaar? Is het dit of is het dat? Daarom hebben we bijvoorbeeld heel goed bewijs dat de doodstraf geen afschrikwekkende werking heeft. De reden is dat het een zeer zware straf is die op een zeer ongelijke manier wordt opgelegd, waardoor mensen geen idee hebben of ze de doodstraf zullen krijgen, en die straf gebeurt zeker niet snel.
De echte kwestie is niet zozeer of ze als volwassenen worden vervolgd, maar de borgtocht die ze krijgen. En dat is een voortdurend probleem in Washington D.C. en elders. Wanneer mensen begrijpen dat ze gearresteerd zijn voor een misdrijf, en of ze een waarschijnlijk vluchtrisico vormen of een bedreiging voor de gemeenschap vormen, zodat ze tijdens de behandeling van hun zaak in hechtenis worden gehouden, kan dat een zeer effectief afschrikmiddel zijn. Want anders is de impliciete boodschap soms: je wordt gearresteerd en 12 uur later sta je weer op straat. Ze wijzen naar je en je hebt een korte date in de verre toekomst. Het kan voelen alsof je ermee wegkomt. Ik denk dat dat veel meer het probleem is, en de gemeenteraad van Washington D.C. heeft onlangs de wetgeving met betrekking tot huur aangescherpt, maar een deel daarvan ligt bij de officier van justitie, die een federale ambtenaar is.
We hebben de afgelopen jaren veel aandacht besteed aan deze kwestie, omdat borgtocht, of borgtochthervorming, een boeman is gebleken die door rechts is aangevallen en als een soort wapen tegen links is gebruikt. Dit is het probleem: borgtochthervorming is in een handvol rechtsgebieden doorgevoerd, en die rechtsgebieden volgen geen duidelijk patroon wat betreft grote criminaliteitspieken. Zo nam in de tijd dat de borgtochthervorming werd doorgevoerd, de criminaliteit in veel steden toe, maar ook in steden zonder borgtochthervorming. Het is niet duidelijk of met name de borgtochthervorming veranderingen in de criminaliteit teweegbrengt. Het lastige hieraan is dat er veel nuances zijn, en de beste manier om naar een strafrechtsysteem te kijken, is door het te zien als een ouderwetse stereo. Stereo's hadden vroeger een versterker, een platenspeler, luidsprekers en al die verschillende dingen. Verkopers zeiden altijd – in een poging je iets te verkopen, maar het was waar – dat het systeem slechts zo goed klinkt als zijn slechtste component. Dat geldt voor het hele strafrechtsysteem in Washington D.C. en overal elders. Het is een ecosysteem en alles is met elkaar verbonden. Hervorming van de borgtocht speelt zeker een rol, maar er zijn ook andere factoren.
Denkt u dat de Nationale Garde iets kan bereiken op het gebied van criminaliteit?
Ik denk dat het probleem met de Guardsmen en de andere federale agenten is dat dit een zeer populaire strategie is, een zogenaamde 'surge'. Het is een tijdelijke vloedgolf van handhavingsmiddelen in een rechtsgebied. Nu kun je tijdelijk voordeel halen uit deze vloedgolf, simpelweg door afschrikking. Maar het is erg kostbaar en ook niet duurzaam, omdat het op de lange termijn waarschijnlijk niet succesvol zal zijn, omdat het uiteindelijk de prestaties van het strafrechtsysteem niet verbetert. Het pakt ook de onderliggende oorzaken van criminaliteit niet aan. Wat er onvermijdelijk gebeurt met deze 'surge's', of ze nu tijdelijk succesvol zijn of niet, is dat ze op een gegeven moment moeten stoppen en dat de zaken dan weer normaal worden. Waar ik me ook zorgen over maak, is dat Trump zei dat dit een test is voor andere steden. Nou, de criminaliteit daalt al aanzienlijk in Washington D.C. en het lijkt erop dat die nog verder zal dalen. Gaat hij de eer opstrijken voor een verdere daling van de criminaliteit? En dan naar andere steden gaan waar de criminaliteit daalt en daar de eer opstrijken? En dat gebruiken als rechtvaardiging voor meer autoritaire en ondemocratische praktijken? Ik vind het heel verontrustend.
Het is absoluut onduidelijk hoe leden van de Nationale Garde, zonder arrestatiebevoegdheid en zonder onderzoeksbevoegdheid, veel gaan bereiken op dit gebied. Het is ook onduidelijk hoe andere federale agenten buiten hun traditionele rol kunnen helpen en hoe procureur-generaal Pam Bondi en het hoofd van de Drug Enforcement Administration, Terry Cole, die beiden geen ervaring hebben met lokale rechtshandhaving, het beter gaan doen dan Pam Smith, de huidige chef van de politie van Washington D.C. Zij heeft de afgelopen 18 maanden toezicht gehouden op een grote daling van de criminaliteit. We moeten stoppen met het spelen van politieke spelletjes met deze kwestie, waar het hier echt om lijkt te gaan.
Wat zorgt er nu eigenlijk voor dat criminaliteit afneemt?
Als je al het meest grondige onderzoek samenvat en kijkt welke strategieën succesvol zijn en wat ze collectief gemeen hebben, komt het neer op drie fundamentele principes van geweldsvermindering: focus, evenwicht en eerlijkheid. Focus betekent dat je je richt op de mensen en plaatsen met het hoogste risico, en dat je geen al te brede, algemene oplossingen hebt. Je identificeert de mensen die onevenredig veel criminaliteit en geweld veroorzaken en je hebt gerichte strategieën voor hen. Je hebt ook gerichte strategieën voor de microlocaties, bekend als hotspots, waar criminaliteit zich concentreert. Dit is belangrijk omdat gerichte strategieën over het algemeen succesvoller zijn dan niet-gerichte strategieën, vanwege alle negatieve neveneffecten van al te brede strategieën die uiteindelijk hele groepen mensen en hele gemeenschappen kunnen stigmatiseren met een breed scala aan geweld en gewelddadige reacties. In werkelijkheid gaat het altijd om een paar mensen op een paar plaatsen. Gewelddadige criminaliteit is hypergeconcentreerd in elke stad in de Verenigde Staten.
Het tweede is evenwicht. Als je kijkt naar de honderden strategieën die zijn gebruikt om criminaliteit en geweld te verminderen, zul je voorbeelden zien van zeer agressieve strategieën die succesvol zijn geweest en preventieve zachte strategieën die succesvol zijn geweest. Er is in de literatuur geen sterke voorkeur voor handhaving versus preventie, omdat er positieve en negatieve voorbeelden van beide zijn. De twee moeten elkaar aanvullen, en in elke strategie moet je deze mensen op plekken met het hoogste risico op geweld betrekken met een combinatie van empathie en verantwoordelijkheid. Er moeten wortels en stokken zijn. Dit is enigszins logisch. Wanneer we onze kinderen opvoeden, voeden we ze niet op met alleen maar straffen of alleen maar beloningen. We passen een combinatie toe om gedragsverandering te maximaliseren. Volwassenen zijn niet anders, en daarom heb je een evenwichtige set strategieën nodig voor deze mensen en plekken met het hoogste risico.
Het laatste punt is eerlijkheid. Als we sinds 2016 iets hebben geleerd, dan is het wel het belang van eerlijkheid. Dat betekent dat we degenen die het zwaarst getroffen worden door geweld in elke fase bij het beleidsvormingsproces moeten betrekken. Kijk maar naar deze recente poging van de regering-Trump: die is enorm onsamenhangend. Er is geen enkele doelgerichtheid die we kennen, en het is zeker niet gericht op specifieke mensen of plaatsen. Het is volkomen onevenwichtig. Het is uitsluitend gericht op handhaving, en het zal door de inwoners van Washington D.C. grotendeels als oneerlijk worden ervaren, omdat ze niet zijn geraadpleegd. De burgemeester zelf en de politiechef zelf zijn niet op de hoogte gesteld, wat schandalig is.
Meld u aan voor de avondnieuwsbrief van Slate.
