Dax Fair: Victorino Martin wint kroon terug

Deze legendarische fokkerij keert na zes jaar terug naar de arena's van de kuurstad, met de ambitie om haar stieren weer onmisbaar te maken op de Franse feria's.

Er zijn namen die de last van afstamming en de geuren van avontuur met zich meedragen. Victorino Martín García is een van hen. Een man met wortels in zijn grondvesten, gericht op de eindeloze horizon van de vlakten van Extremadura. De erfgenaam van een fokkerij waarbij de stieren gemerkt zijn met een A met daarboven een kroon.

Op zijn landgoed Las Tiesas, op het platteland van Portozuelo, zet deze 63-jarige ganadero het werk van zijn vader, Victorino Martín Andrés , voort. Deze filosofische geleerde die vanaf de jaren zestig van de vorige eeuw, afkomstig uit een kudde die bestemd was voor de slacht, de adelstand teruggaf aan de kaste van de markies van Albaserrada.

Victorino Jr. treedt in de voetsporen van de patriarch die in oktober 2017 overleed, als een vastberaden bouwer die zijn stieren wil verfijnen zoals anderen een zwaard snijden. Het verhaal begint uiteraard al voordat hij in de veehouderij gaat werken, namelijk in de jaren negentig, nadat hij zijn studie diergeneeskunde heeft afgerond. De legende over de grijze stieren van zijn vader, "de tovenaar van Galapagar", werd al geschreven na zijn eerste successen in Madrid en vooral na de gratie van de Velador-stier in 1982.

In Frankrijk is Victorino Martín Andrés , sinds de op 18 juni 1972 in Nîmes gehouden stierengevecht, het orakel van het veld en de arena. En het was in Dax, op 3 juni 1973, dat deze ganaderia haar eerste stierengevecht in het zuidwesten organiseerde, tijdens een stierenvechtwedstrijd, twee jaar voordat ze op 18 juli 1975 in Plumaçon verscheen.

Hoewel de relatie tussen Mont-de-Marsan en Victorino Martín Andrés vaststaat , heeft de link tussen Dax en de huidige ganadero iets weg van een anekdote. Het verhaal begint in 1982, enkele weken voordat de eerste lichting stieren die zijn vader had gefokt, Ruiz Miguel en Nimeño op 12 september een zegetocht bezorgde in de arena van Dax. "Het was 13 juni. Ik vocht met Gallito de Alfaro, Olivier Baratchart en Gonzalo Guadalupe. Een novillo van François André. Ik sneed twee van zijn oren af: de best mogelijke presentatie en mijn afscheid van de baan."

Hoewel hij al snel inzag hoe belangrijk het was om zich volledig te wijden aan het lot van de ganaderia, blijft Victorino tot op de dag van vandaag stierenvechten met zijn vee tijdens veeleisende tientas, waarbij de gevechten op de velden gebaseerd zijn op de vlucht van de lokmiddelen. De fokker die hij is geworden, is technischer en moderner, maar niet ontrouw. Hij heeft aan de eisen kunnen voldoen en zijn identiteit, die een uitdaging vormt voor de stierenvechters, kunnen behouden.

De ganaderia, ooit beschouwd als te bruut en onvoorspelbaar, heeft onder zijn leiding zelfs een subtiel evenwicht gevonden: zeker pittig, maar ook die vastgeroeste trots die geïnformeerde liefhebbers zo goed weten te waarderen. Victorino Martín García dankt dit deels aan "Cobradiezmos", de stier wiens leven werd gered door Manuel Escribano in de arena van Sevilla op 13 april 2016. Deze stier verdween begin herfst 2024, gedood door de hoorns van andere fokkers , maar had de tijd om zijn genen door te geven aan meer dan 350 koeien.

Terwijl hun mannelijke nakomelingen in de grootste arena's van Spanje bijdroegen aan de ongeëvenaarde consistentie van deze fokkerij, waren wij in Frankrijk deze stieren van Victorino Martin bijna vergeten. Zoals die wijnen waar we dronken van worden maar die we niet meer durven te schenken. De pandemie heeft bepaalde gewoonten tijdelijk stilgelegd. En de stieren met de gekroonde A, ooit onmisbaar en vaak triomfantelijk, zijn niet meer te vinden op de Franse posters.

De inwoners van Montois wachtten daarom tot vorig jaar om de deuren van de arena's in het zuidwesten weer te openen voor Victorino Martin. Deze stieren worden opnieuw aangekondigd. Zoals in Dax, maar ook in Nîmes, met Pinksteren. De terugkeer is geen manoeuvre. Het is een herovering. Een gebaar van loyaliteit, meer dan van ambitie. Een loyaliteit aan de stier en aan een idee van strijd dat niet ten koste gaat van het gemakkelijke spektakel.