"Ik wil er trots op zijn dat ik in deze groep eindig", verzekert Raphaël Caucheteux, aan de vooravond van de laatste wedstrijd van zijn carrière.

Het einde van een legende. Raphaël Caucheteux neemt vanavond op 40-jarige leeftijd afscheid na 18 seizoenen handsbal bij Saint-Raphaël Var. De meest geprezen speler, een onbetwiste favoriet, de atypische linksbuiten (1,98 m) aller records hangt zijn hoed aan de wilgen met het gevoel goed werk te hebben geleverd: "Ik kan mezelf in de spiegel aankijken en al mijn teamgenoten bedanken." De oud-international (20 interlands) opent zijn mond wanneer hij voor het laatst zijn marineblauwe shirt met rugnummer 20 aantrekt.

Je staat op het punt om af te treden. Hoe is je gemoedstoestand?

Het is een race om alles voor te bereiden (zijn All Star-wedstrijd) . Voorlopig besef ik nog niet dat het mijn laatste wedstrijd is. Ik ben supergemotiveerd om te winnen. Moge dit verhaal een happy end krijgen. Dat zou de mooiste overwinning ooit zijn. Ik wil de klus klaren, in stijl. Dat besef ik later wel, tijdens de ceremonie.

Heb je gedroomd over die laatste wedstrijd, het scenario, de laatste seconden?

Nee, ik droom van een grote overwinning. Ik heb vrienden van het trainingscentrum van Montpellier meegenomen, spelers uit het buitenland... Ik wil dat het een groot feest wordt, zodat we met opgeheven hoofd kunnen vertrekken. Ik wil er trots op zijn om met deze groep te finishen.

Hoe kijk je terug op jouw seizoen?

Ik heb een geweldig seizoen gehad. Ik heb mezelf collectieve doelen gesteld en individueel doe ik het erg goed qua scoren (162 doelpunten). Ik had de beste linksbuiten kunnen zijn, wat aantoont dat ik het nog steeds in me heb. Het is tijd om de nieuwe generatie te laten slagen. Mijn "padawan" Drevy Paschal zal het overnemen. Ik heb er alle vertrouwen in.

Naast het scoren ben je ook een zevenmeterschutter. Hoe is deze specialiteit ontstaan?

Ik heb altijd penalty's genomen. Dat doe ik al sinds ik hier ben. Ik hou van dit duel, dit stressvolle spel. Het fascineert me. Gedurende mijn carrière heb ik mijn spel geleidelijk ontwikkeld. Voorheen probeerde ik dingen die ik niet wist. Ik heb zelfvertrouwen gekregen. Ik heb mijn sterke punten op de vleugel onder de knie gekregen, waardoor ik een goed slagingspercentage heb.

Jouw verhaal bij Saint-Raphaël begon met een uitleenperiode in januari 2007 in de tweede divisie. Vertel eens over die beginperiode...

Ik was net prof geworden bij Montpellier. Ik kreeg hier meer speeltijd aangeboden. Veteranen zoals Vojinovic en Fortuneanu namen me al snel onder hun hoede. Het ging meteen goed. Christian (Gaudin, toenmalig coach) liet me center en winger spelen. Dit zal sommige mensen wel aan het lachen maken, maar ik had een verdedigende rol. Deze ploeg was fantastisch...

In januari zei voorzitter Pascal Bacchi: "Wij associëren Saint-Raph met Raph." Bent u zich ervan bewust dat u uw stempel op de club hebt gedrukt?

Ik ben me hiervan bewust omdat ik probeer deze club zo goed mogelijk te vertegenwoordigen met nederigheid en nabijheid. Ik investeer veel van mezelf, zowel op als naast het veld. Ik ben de laatste der Mohikanen. Ik hoop dat de spelers deze waarden zullen behouden. Toen ik kwam, zaten we in de D2, we raakten de sterren aan, we twijfelden, ervoeren vernieuwing... Ik zag al deze ontwikkelingen die de club deden groeien.

Hoe is SRVHB ontstaan?

Zaterdag zul je zien dat we altijd geweldige spelers in de centrale verdediging hebben gehad, met geweldige centrale verdedigers zoals Morten Olsen en Dani Sarmiento... Een centrale basis met ervaren spelers afgewisseld met jonge spelers. We hadden een geweldige voorzitter, Jean-François Krakowski, die er alles aan deed om de club succesvol te maken. Hij zette ons altijd in om de club naar het hoogste niveau te tillen. Dat is hem gelukt met deze finale (verloren in de EHF Europacup, de C3) . Ik heb beelden in mijn hoofd in de kleedkamer, zowel overwinningen als nederlagen...

Is het je grootste spijt dat je bij deze club bent gestopt zonder ooit een titel in de hoogste divisie te hebben gewonnen?

Deze Europese finale draaide om één detail, in de laatste minuten... Het was de grootste overwinning en de grootste nederlaag tegelijk. Het was euforisch. Ik ben teleurgesteld dat ik geen titels heb gewonnen, maar de goede jaren komen nog. Ik zou niet willen veranderen wat we hebben meegemaakt voor de wereld.

Je sloot je op 32-jarige leeftijd aan bij het Franse nationale team en won een bronzen medaille op het EK 2018. Is dit het hoogtepunt van je carrière?

Natuurlijk. Het is mijn mooiste medaille. Ik verdiende het al eerder om geselecteerd te worden. Ik heb een toespraak gehouden waarin ik zei dat het waarschijnlijk de enige medaille in mijn carrière zou zijn. Bij Montpellier was ik geen acteur. Het was een geweldig avontuur en ik ben trots op de club die me nooit heeft opgegeven.

Was er een dag dat je bijna vertrok?

Ik had contacten met Parijs, Montpellier en Barcelona. Het was bijna zover met PSG. Maar ik ben er trots op dat ik er 18 jaar ben gebleven. Het komt tegenwoordig zelden voor dat mensen in de verleiding komen om naar het buitenland te gaan voor de salarissen. Ik voelde me daar goed. Ik heb er geen spijt van. Ik had het shirt van het Franse nationale elftal en een Europacupfinale, en dat allemaal terwijl ik hier was, in Saint-Raphaël.

Dit seizoen ben je op elke reis gevierd. Hoe voelde dat?

Ik ben trots op mijn carrière. Het betekent dat ik een doelpunt heb gescoord in het handbal. Het is een bedankje voor twintig jaar werk. Het vertegenwoordigt ook de club, want als ik topscorer aller tijden ben, is dat ook te danken aan de mensen om me heen. De grootste beloning komt zaterdag.