Franse voetbalbeker: Bretagne, een land van voetbal

Dit jaar heeft de Franse beker de sfeer van de Bretonse beker. Onder de acht teams die zich kwalificeerden voor de kwartfinales van de competitie, die op dinsdag 25 en woensdag 26 februari worden gespeeld, bevinden zich drie Bretonse clubs: Brest, Guingamp en Saint-Brieuc, een team uit de vierde divisie. Een ongekende hattrick in tien jaar.

Hoewel Paris-Saint-Germain, dat woensdag tegen Saint-Brieuc speelt, de grote favoriet is, hebben Bretonse clubs zich in deze competitie al vaker onderscheiden. Prestaties die verklaard kunnen worden vanuit de sportcultuur van dit voetballand.

► De meest sportieve regio van Frankrijk

Met meer dan 600.000 uitgegeven sportlicenties in 2022 is Bretagne volgens INSEE de meest sportieve regio van Frankrijk. Terwijl er gemiddeld 157 licenties per 1000 inwoners zijn, loopt dat aantal in Bretagne op tot 178. Als de regio bekend staat om zijn zeil- en wielercultuur, is voetbal met 147.000 clubspelers veruit de meest beoefende sport. Dat is bijna één op de twintig inwoners.

De aanwezigheid van een groot aantal topclubs in de regio draagt ​​bij aan het in stand houden van deze dynamiek. Uniek in Frankrijk is dat elk departement in de regio een eigen professionele club heeft. Stade Rennais voor Ille et Vilaine, En Avant Guingamp voor Côtes-d'Armor, FC Lorient voor Morbihan en Stade Brestois voor Finistère.

► Een overvloed aan Bretonse clubs

Naast Stade Rennais, een vaste waarde in de elite, zijn Brest, Guingamp en Lorient vaak heen en weer geslingerd tussen de twee hoogste divisies van het Franse voetbal. Het Bretonse voetbalrecord blijft dan ook bescheiden. Geen enkel Bretons team heeft ooit het Franse kampioenschap gewonnen. Aan de andere kant hebben de Bretons zes Franse bekers gewonnen, met Rennes (3 keer), Guingamp (2) en Lorient.

De nabijheid van deze clubs zorgt er niet voor dat er min of meer sterke rivaliteiten ontstaan. Historisch gezien is de grootste rivaliteit die tussen de aanhangers van Guingamp en Brest. De supporters van Brest beschuldigen Noël Le Graët, destijds directeur van het Franse voetbal en historisch voorzitter van Guingamp, ervan medeverantwoordelijk te zijn voor het faillissement van de club uit Finistère in 1991. De 'boeren' van Guingamp onderhouden op hun beurt een zeer symbolische rivaliteit met de 'stadsbewoners' van Rennes, tegen wie ze in 2009 en 2014 twee keer de finale van de Coupe de France wonnen.

► Een gunstig ecosysteem voor spelers

Ondanks deze rivaliteit werken de Bretonse clubs goed samen. Zo nam En Avant Guingamp in 2011 het vrouwenteam over van Stade Briochin. Bovendien worden transfers van de ene club naar de andere over het algemeen niet slecht ontvangen, waardoor bepaalde Bretonse spelers zich bij meerdere clubs kunnen onderscheiden. Dat geldt bijvoorbeeld voor Julien Le Cardinal, geboren en getogen in Saint-Brieuc, die kortstondig bij Guingamp speelde en nu vaste verdediger is bij Brest.

Dankzij dit vruchtbare ecosysteem hebben in de loop der jaren meerdere Bretonse spelers zich kunnen vestigen in de Ligue 1 en soms ook in het Franse elftal: Raymond Kéruzoré, Yvon Le Roux, Paul Le Guen, Stéphane Guivarc'h en Yohann Gourcuff. Dankzij het trainingscentrum Stade Rennais hebben enkele Bretons de laatste tijd ook op internationaal niveau hun sporen verdiend, zoals Eduardo Camavinga, die nu in Madrid speelt, of Désiré Doué, die naar PSG is vertrokken.

► Een zeer sterke regionale binding

Naast hun glansrijke optredens op Europees niveau, hebben Bretonse spelers vaak ook een sterke band met hun regio. Christophe Kerbrat, icoon van En Avant Guingamp en huidige verdediger van Stade Briochin, draagt ​​met trots het nummer 29 van zijn geboortestreek Finistère op zijn shirt.

Een band die in de jaren zeventig leidde tot het ontstaan ​​van een “Bretagne-nationaal team”, dat de beste spelers van Bretonse afkomst samenbracht. Deze onofficiële selectie heeft in de loop van haar geschiedenis ongeveer tien oefenwedstrijden gespeeld tegen tegenstanders uit onder meer Schotland, Corsica en Mali. Vanwege een drukke internationale agenda en grote organisatorische problemen is het team sinds 2013 inactief.