Astronomie: Waarom kunnen we elke zomer zoveel vallende sterren waarnemen?

Elke zomer wachten sommige mensen tot de avond afkoelt, terwijl anderen de voorkeur geven aan een lichte regen van vallende sterren. Een paraplu is niet nodig, alleen een deken en een plekje uit de buurt van lichtvervuiling om te genieten van het nachtelijke schouwspel van de Perseïden.

Sinds donderdag 17 juli passeert de aarde een zwerm puin, achtergelaten door een komeet, wat de verschijning van talloze vallende sterren veroorzaakt. De piek van de activiteit wordt verwacht in de nacht van 12 op 13 augustus, wanneer er tussen de 50 en 100 vallende sterren per uur te zien zijn. Een fenomeen dat wetenschappers en nieuwsgierigen uitnodigt om omhoog te kijken.

In tegenstelling tot wat hun naam doet vermoeden, zijn dit geen sterren die 's nachts door de hemel trekken. Het zijn minuscule stofdeeltjes, meestal zo groot als een zandkorrel, waarvan de grootste de grootte van een erwt bereiken. Deze deeltjes komen met een snelheid van bijna 58 kilometer per seconde (meer dan 200.000 km/u) de atmosfeer binnen, ontbranden bij contact met de lucht en laten een kort lichtgevend spoor achter.

Deze stofdeeltjes worden meestal door kometen uitgestoten wanneer ze de zon naderen. Wanneer ze passeren, laten ze een wolk van puin achter die in hun baan blijft hangen en een soort permanent spoor vormt.

Tijdens zijn baan om de zon komt de aarde het hele jaar door velden van steenstof tegen. In de zomer passeert onze planeet het puin dat is achtergelaten door komeet Swift-Tuttle. Deze komeet, voor het eerst waargenomen in 1862, voltooit elke 133 jaar een baan en zal naar verwachting in 2126 weer vanaf de aarde zichtbaar zijn.

Het fenomeen doet zich elke zomer voor omdat de aarde een stabiele baan om de zon beschrijft. Onze planeet passeert dus dezelfde plaats, op hetzelfde moment, en passeert dus in de zomer opnieuw hetzelfde meteorenveld. Elke stofwolk die de aarde passeert, heeft een andere naam. Deze komt overeen met de locatie waar de vallende sterren in dezelfde meteorenzwerm vandaan lijken te komen, dankzij een optisch effect door perspectief.

Wanneer het beginpunt zich in een sterrenbeeld lijkt te bevinden, krijgt de zwerm een afgeleide naam. De radiant van de meteoroïden die in augustus zichtbaar zijn, bevindt zich in het sterrenbeeld Perseus, vandaar de naam "Perseïden".

Gedurende het jaar komt de aarde een veelheid aan andere puinwolken tegen, waarvan er zo'n 70 zijn geregistreerd, zoals de Quadrantiden in januari of de Lyriden in april. De Perseïden-meteorenregen blijft echter de meest spectaculaire, mede omdat de heldere zomerhemel ideale omstandigheden biedt om deze te observeren.