Waarom mensen zo boos zijn over het einde van Lilo & Stitch

WAARSCHUWING: Dit verhaal bevat aanzienlijke spoilers van zowel de originele Lilo & Stitch als de remake.

Qua geld heeft Disney's live-action remake van Lilo & Stitch geen tegenslagen gekend. Sterker nog, het lijkt erop dat het kleine blauwe mannetje de NOS heeft gehaald .

Maar als je het internet goed volgt, zijn de zaken niet zo rooskleurig geweest. Overal, van X tot Instagram en TikTok, hebben fans van de geliefde animatieserie die zich afspeelt op Hawaï scherpe kritiek geuit op de veranderingen in het verhaal.

Om duidelijk te zijn: die tegenreactie komt niet alleen van bepaalde CBC-verslaggevers die tekeergaan tegen het flauwe kwaad van live-action-bewerkingen . Fans van het origineel zijn juist boos over een afgezwakt verhaal dat volgens hen belangrijke elementen van de Hawaiiaanse cultuur bagatelliseert, en een controversieel einde dat volgens sommigen als prokoloniale propaganda fungeert.

Om de reacties te begrijpen, is het belangrijk om de context te kennen. De originele Lilo & Stitch was een beetje een toevallig succes: de animatiefilm uit 2002 over een klein Hawaïaans meisje genaamd Lilo dat bevriend raakt met een verbannen alien genaamd Stitch, was een buitenbeentje, zowel als 2D, met de hand getekende film als vanwege de cultuur die hij vertegenwoordigde.

De film was om beide redenen geliefd: de weelderige, prachtige tekenstijl deed bijna de traditionele animatie herleven , terwijl de subtiel ironische weergave van onhandige, binnendringende Amerikaanse toeristen waarheidsgetrouw genoeg was om een ​​grote fanbase op te bouwen.

De plot leunde zwaar op de concepten van vervreemding, thuis en familie: Lilo werd gepest door andere kinderen en vertrouwde op het concept "ohana" – een gemeenschappelijk familiegevoel – om een ​​gevoel van verbondenheid te vinden met haar oudere zus Nani, die voor haar zorgde na de dood van hun ouders. Lilo was ook gefascineerd door het fotograferen van toeristen, een subtiele sneer naar de constante toestroom van toeristen op de eilanden.

Het centrale thema van ohana is een basisprincipe dat terugkomt in alle interacties tussen de personages: in het origineel uit 2002 doet Nani er alles aan om de voogdij over Lilo te behouden wanneer een voormalig CIA-agent die nu maatschappelijk werker is, hen uit elkaar dreigt te drijven.

Uiteindelijk slaagt Nani erin de voogdij over haar zusje te behouden en alle drie, inclusief Stitch, blijven een gezin.

Uitwissen van cultureel commentaar

Een deel van de klacht, zoals criticus Caroline Madden schreef voor SlashFilm , is het verwijderen van die berichten; de remake uit 2025 "wisst dit culturele commentaar volledig uit" en "richt zich in plaats daarvan puur op de esthetiek van prachtige stranden, huladansen en surfen."

Dat is vooral te zien aan het gebrek aan betrokkenheid bij of afbeeldig van toeristen en het feit dat Lilo's gewoonte om hen te fotograferen is verdwenen.

In het origineel zorgt de cruciale scène waarin Lilo zegt dat hun ouders tegen hen zeiden: "Ohana betekent familie, en familie betekent dat niemand achterblijft", ervoor dat Nani met tegenzin instemt met het houden van Stitch. In de remake antwoordt Nani echter dat dit "niet de realiteit is" en dat Lilo in feite volwassen moet worden en het concept moet vergeten.

Om eerlijk te zijn, daar eindigt het verhaal van Nani en Lilo niet. Maar zoals cultuurjournalist en filmcriticus Aparita Bhandari aan CBC News vertelde, is de subtiel bittere en volwassen toon van de originele film over het leven in een vermeend paradijs dat door buitenstaanders is opgegeten, vrijwel afwezig in de remake.

"Hawaï vormt nog steeds het decor, maar het is gewoon een heel ander soort verhaal," zei ze. "Er zit ironie in, maar dan op een andere manier. Maar het is niet helemaal die, weet je, ietwat scherpe kritiek die het origineel had."

Maar de verandering waar de meeste klachten over zijn gekomen, vindt helemaal aan het einde plaats.

In de versie van 2025 draagt ​​Nani, in plaats van dat het gezin bij elkaar blijft, de voogdij over Lilo over aan de staat, die op zijn beurt de voogdij toekent aan een buurman en goede vriend. Nani verlaat Hawaï om mariene biologie te studeren in San Diego, terwijl de vriendelijke CIA-agent Cobra Bubbles (nu helemaal geen maatschappelijk werker meer) achterblijft om te helpen bij de zorg voor Lilo en Stitch.

Remake gericht op een zo breed mogelijk publiek

Hoewel Bhandari de kritiek begrijpt, zegt ze dat de veranderingen logisch zijn gezien het vele geld dat in de remake is geïnvesteerd.

Terwijl het origineel een rommelige, lowbudgetproductie was met relatief weinig makers, wat resulteerde in een meer gefocust en gepassioneerd project, is de remake allesbehalve dat.

Het vertegenwoordigt een enorme geldstroom, aangezien de bizar succesvolle marketingcampagne van de originele film van Stitch misschien wel het populairste marketinginstrument van Disney maakte. Bhandari zegt dat de remake een nog breder publiek wil bereiken om winstgevendheid te garanderen.

Dat wordt bevestigd door wat Alan Bergman, medevoorzitter van Disney Entertainment, onlangs in een interview met de LA Times vertelde.

"Om het soort kassucces te behalen dat ik denk dat we gaan doen, moet je iedereen binnenhalen," zei hij voorafgaand aan de première van de film. "En ik geloof dat dat gaat lukken."

Omdat de makers van de remake een dergelijk breed publiek wilden bereiken en er een "fenomenaal" bedrag op het spel stond, zegt Bhandari dat ze waarschijnlijk maar één ding in gedachten hadden.

"Ga je een groot deel van die industrie op het spel zetten? Ik denk het niet," zei ze, eraan toevoegend dat de studio waarschijnlijk iets wil maken dat over het algemeen smakelijker, volkomen onschuldig en toegankelijk genoeg is om een ​​zo breed mogelijk publiek aan te spreken.

En om dat te bereiken, zegt ze, moesten ze misschien bepaalde elementen wat afzwakken. "Of, zelfs als je niet afzwakt, het juist nog wat meer basic maken."

'Voortdurende verkeerde voorstelling van zaken over Hawaï'

Maar volgens Uahikea Maile, universitair docent aan de Universiteit van Chicago, past die vereenvoudigde benadering van de film in een bijzonder schadelijke traditie in het echte leven.

Na de annexatie van Hawaï door Amerika, zegt hij, ontstond er begin 20e eeuw een wildgroei aan media die de oorspronkelijke bewoners van Hawaï afschilderden als "passief, machteloos en welwillend". Die verhalen, zegt hij, droegen bij aan de assimilatie van de Hawaïanen en aan de legitimatie van de immigratie van Amerikaanse vastelandbewoners naar de eilanden.

Megan Medeiros van de California State University schreef in een onderzoek uit 2018 dat de daaropvolgende afbeeldingen van de luaus, "hula-meisjes" en toeristische activiteiten op Hawaï zo overweldigend en wijdverbreid waren dat ze de werkelijke mensen en cultuur van de eilanden volledig overschaduwden.

"De voortdurende verkeerde voorstelling van Hawaï, met name via de westerse media, is de reden waarom bezoekers vaak denken dat hun toeristische ervaring authentiek Hawaïaans is", schreef ze.

Maile zegt dat Nani's vertrek naar het vasteland, gevolgd door de staat die de zorg voor haar zus overneemt, in de nieuwe film alleen maar leidt tot het versterken van andere, veel verraderlijkere scenario's.

Dat omvat wat hij het "soort genormaliseerde verhaal" noemt, waarin inheemse Hawaiianen er vaak voor kiezen om de eilanden te verlaten ten koste van de zorg voor hun gezin en de plek die ze hun thuis noemen. Het is ook een verhaal dat volgens hem het idee versterkt dat "Hawaï een leegte is voor niet-inheemse bewoners die hun eigen tweede huizen en vakantiewoningen willen bemachtigen om er winst uit te halen."

Maile zegt echter dat de teleurstellende keuzes in de remake van Lilo & Stitch verre van het meest urgente probleem zijn. Discussies over positieve of negatieve representatie in de media leiden namelijk vaak af van echte problemen en vertroebelen deze. Een voorbeeld is de manier waarop inheemse Hawaïanen zich verzetten tegen onderdrukking.

"De waarheid is dat de wereld veel kan leren van Hawaï, iets dat verder gaat dan de waardige representaties van de mainstream media die we vandaag de dag zien," zei hij. "Ik moedig mensen aan om ons daar te ontmoeten, niet per se op Hawaï, maar in de alternatieve representaties."