Ik heb zojuist een weekend vol criminaliteit in het 'wetteloze Londen' meegemaakt, maar er is niets van gebeurd

Tenminste, ik denk dat het een misdaad was. Moeilijk te zeggen tegenwoordig. Drie jongemannen renden door de hal van station London Bridge en sprongen lachend over de poortjes.

Overal was transportpersoneel. Niemand deed iets.

Niemand anders leek het te merken. Geharde Londenaren leren dit soort dingen te negeren. Ik was duidelijk soft geworden tijdens mijn afwezigheid.

Ik heb mijn reis toch betaald – als een mok. Behalve Robert Jenrick en ikzelf vindt iedereen dat ook prima.

Dat is niet zo verrassend. Volgens de BBC moedigen mensen die de kwestie aankaarten juist burgerwachten aan .

De volgende stop was mijn dichtstbijzijnde Morrisons Local, om melk te halen. Dat had een eenvoudige transactie moeten zijn, maar niets in Londen is tegenwoordig nog eenvoudig.

Het afgelopen jaar heeft mijn Noorse partner onze Morrisons hooguit zes keer bezocht. Bij drie van die bezoeken zag ze hoe een winkeldief een mandje inlaadde en wegliep alsof hij de baas was. Geen enkele keer greep het personeel in.

Het was alsof de diefstal niet had plaatsgevonden. Alsof de misdaad alleen telt als iemand er een probleem van maakt, en niemand doet dat.

Zeker niet de politie. In Londen verwacht niemand dat ze opduiken voor winkeldiefstal. Dus halen winkels hun schouders op, dienen een verzekeringsclaim in en gaan ermee aan de slag.

Gelukkig heeft niemand iets gestolen in de twee minuten dat ik er was. Maar het jonge personeel rondde mijn transactie nors af achter een scherm van versterkt glas, alsof we in de jaren 70 in New York waren.

Sinds wanneer is dat normaal?

Later zat ik in een pub in Covent Garden en zag een e-bike dwars over de weg rijden. Ik heb niet gezien wat er gebeurde – en ik betwijfel of het een misdaad was – maar het herinnerde me eraan hoe riskant deze bezorgers vaak zijn.

Op weg naar huis, in een rustige straat in een buitenwijk, schoot een jongeman met een kap op een kleine elektrische scooter me voorbij. Hij slingerde over de kruising, kwam aan de verkeerde kant van de weg terecht en schoot recht voor een stel dat overstak.

Ik dacht dat hij gewoon een idioot op de weg was. Toen hoorde ik de vrouw schreeuwen.

Hij had haar telefoon gepakt en was verdwenen. Ze zetten de achtervolging in – op slippers – maar er was geen hoop hem te pakken te krijgen.

Ik betuigde mijn medeleven. Meer kon ik niet doen. Het gezicht van de dief was bedekt, ondanks de verstikkende hitte. Veel jongeren bedekken hun gezicht tegenwoordig. Bang voor covid , denk ik.

"Ik maak me gewoon zorgen om mijn kaarten," zei de vrouw, terwijl ze probeerde kalm te blijven. Ze was geschokt, maar deed alsof het niet zo erg was.

Ik geef haar ook geen ongelijk. Zoiets verwerken is moeilijk. Het is beter om er niet te lang bij stil te staan. Nog beter om het te ontkennen.

En dat is precies wat mensen doen. Toen ik mijn vrienden appte, maakten ze grapjes over het "wetteloze Londen", alsof het allemaal een roddelblad was.

Blijkbaar gebeurt dit allemaal niet. Zelfs niet als je het met eigen ogen ziet.

Vanmorgen googelde ik "wetteloos Londen" en vond een artikel van Dave Hill, een voormalig journalist van The Guardian die nu de website On London redigeert. Hij uitte minachting voor het hele idee.

Hill zei dat de bewering dat "Sadiq Khans Londen" uniek is en overspoeld wordt door criminaliteit, fictie is. Bovendien maakt het deel uit van een extreemrechtse agenda om de linkse burgemeester in diskrediet te brengen.

Mensen die beweren dat de criminaliteit toeneemt, voeden kennelijk ‘complottheorieën’ en ‘sinistere nationalistische agenda’s’.

Gisteren volgde ik geen sinistere nationalistische agenda. Ik ging gewoon naar huis.

Maar misschien heeft Hill gelijk. Misschien moet ik het er niet over hebben.

Terug in mijn appartement kwam ik de nieuwe huurders van het appartement beneden tegen, een jong Indiaas stel dat net naar Londen was verhuisd en er erg enthousiast over was. Ik twijfelde of ik ze moest waarschuwen voor telefoondiefstal, maar besloot hun bubbel niet te doorbreken.

Doe maar alsof er niets is gebeurd. Zo gaat dat in Londen.