Mijn moeder, geld en ik - Zo leerde ik om niet langer bang te zijn voor geld

Ik was vijf jaar oud toen mijn ouders gingen scheiden. Voordat mijn vader vertrok, kocht hij een donkergroene Volvo voor mijn moeder met een beige interieur. Hij was heel hoekig en heel veilig. Mijn moeder had er een hekel aan. Ongeveer een week later reed ze de oprit op in een gloednieuwe crèmekleurige Corvette met T-tops. Hij was prachtig, maar ik zag meteen een probleem: daar waren mijn moeder, mijn anderhalfjarige broertje en ik. We zaten met z'n drieën, twee zitplaatsen. De berekening klopte niet, maar ze straalde.

Ze had haar gepersonaliseerde kentekenplaat er al op gezet met de tekst "WE LOVE" en een kadertje met alleen de tekst "Being Italian" – mocht je je afvragen waar we zo van hielden – en droeg haar gele shirt met de tekst "Sicilians Do It Better" in marineblauwe fluwelen strijkletters. Op dat moment maakte het niet uit dat mijn 40-jarige vader haar had verlaten voor een 17-jarig meisje. Die auto – en die energie – gaven haar het gevoel dat ze de wereld aankon, alsof niets haar nog in de weg stond.

Mijn broer kroop in de kofferbak, terwijl ik voorin zat, met de T-tops open, de ramen open, en Donna Summer die keihard aan het zingen was terwijl we over de snelweg raasden. En hoewel we nog maar even met z'n drieën waren, waren we het gelukkigst in lange tijd.

Gedurende mijn jeugd was het niet-rekenen een vast thema. Het enige financiële advies dat ik van mijn moeder kreeg toen ik opgroeide, was: "Als je het gevoel hebt dat je geen geld hebt, kun je het beste meer uitgeven."

Ze zei dit terwijl ze aan tafel in onze woonkamer zat, met de rekeningen voor zich uitgespreid. Achter haar lagen stapels bonnetjes, stuk voor stuk op papier geplakt en opgeborgen in de hoop dat mijn vader eindelijk zou komen opdagen en alimentatie zou betalen.

Ze was overweldigd en dit was absoluut wat ze op dat moment dacht dat ze moest doen.

Die mentaliteit bracht haar ertoe ons huisje drie keer te herfinancieren. We zaten vaak 's nachts zonder stroom of eten. Ze vroeg twee keer faillissement aan . Maar ze ging ook vaak op cruises met mijn stiefvader en bewaarde een koffer vol neppe diamanten van de rommelmarkt, dingen waar ze echt blij van werd. Het geld stroomde binnen en buiten, vaak met de nodige dramatiek.

Gerelateerd: Hoe u omgaat met uw cashflowangst

Het was niet alleen verwarrend om die plotselinge mee- en tegenslagen te zien, het maakte me ook echt bang voor geld.

Ik begon met werken op mijn dertiende. Als ik iets extra's wilde – of eigenlijk wat dan ook – moest ik het verdienen. Ik werkte illegaal in een paar baantjes, hard werkend buiten school: stomerijen (zo vreselijk, zo heet), bakkerijen (geweldig, ik ben dol op een broodsnijmachine), filmverhuurbedrijven (leuk, en kijken naar mannen die porno huren van iemand die nog niet eens oud genoeg is om ernaar te kijken – iconisch), caissière bij een vegetarische supermarkt (dagenlang Patchouli) en uiteindelijk bedienend personeel achter in de winkel (vond het geweldig; ik heb altijd gezegd dat ik nog steeds serveerster zou zijn als het meer zou betalen). Hoe moeilijk de baan ook was of hoe lang de uren ook waren, wat het ook kostte, ik deed het.

Vanwege geld- en familiechaos was studeren geen optie. Dus bleef ik werken. Ik had een constante angst dat als ik ook maar één keer een misstap beging, ik alles zou verliezen. Die angst werd alleen maar groter toen ik niet alleen verantwoordelijk werd voor mezelf, maar ook voor mijn eigen bedrijf, mijn werknemers, de overheadkosten... en mijn moeder.

Ik nam elke baan aan. Ik werkte door tijdens mijn bruiloft. Ik werkte in het ziekenhuis, tijdens mijn bevalling. Toen ik zwanger was van mijn derde, Holland, was ze overtijd, dus we planden de inleiding op vrijdag, zodat ik maandag weer aan het werk kon. Geen zwangerschapsverlof. Geen vakantie.

Maar de waarheid is: het was allemaal onze eigen schuld.

Gerelateerd: Hoe u uw financiële gewoonten kunt aanpassen voor explosieve bedrijfsgroei

Ik werkte alsof mijn leven ervan afhing – want in veel opzichten voelde het ook zo. Als ik stopte, als ik zelfs maar wat langzamer ging werken, was ik bang dat ik alles zou verliezen. Net zoals ik mijn moeder keer op keer had zien doen. Uiteindelijk nam ik een tijdje vrij – en het vreemdste gebeurde: niets. Alles ging gewoon door.

En voor het eerst begreep ik de boodschap van mijn moeder.

Wees niet bang voor geld. Het komt en gaat, en het leven gaat door. Toen ik stopte met zo krampachtig vasthouden, stroomde het geld gemakkelijker . Het was een les in vertrouwen, in mijn eigen kunnen en veerkracht.

Het bleek dat mijn moeder niet helemaal ongelijk had. Geld komt en gaat. De truc is om te weten wanneer je het moet loslaten, zonder angst.

Dus koop die diamanten op de rommelmarkt, lieverd. Geld hoeft je niet altijd stress te bezorgen. Vertrouw erop dat je weet wanneer je moet vasthouden en wanneer je moet loslaten. Nee, echt. Want uiteindelijk is het gewoon energie. En wanneer je er niet langer bang voor bent, kun je je concentreren op wat belangrijk is: goed leven, gul geven en de risico's nemen die groei – en echt succes – mogelijk maken.