Een keizersnede werd me geweigerd, ondanks dat een echo aangaf dat mijn baby een enorme 5 kilo zou wegen. Ik liep vreselijke inwendige schade op en verloor ruim 1,5 liter bloed. Dit is de vreselijke reden waarom ik gedwongen werd om een ​​natuurlijke b...

Nadat ze 56 uur had moeten bevallen van haar eerste kind, wilde India Crotty er alles aan doen om de bevalling van haar tweede kind zo min mogelijk traumatisch te laten verlopen.

Toen tegen het einde van haar zwangerschap uit routinecontroles bleek dat haar tweede baby, een jongen, nog groter zou worden dan haar dochter van 3,8 kilo, vroeg India om een ​​keizersnede.

Haar zoon zou niet eens een klein beetje groter worden: scans gaven aan dat hij bijna 5 kilo zou wegen, ongeveer een derde groter dan de gemiddelde babyjongen. India, die 1,70 meter lang is en een slank postuur heeft, was begrijpelijkerwijs nerveus.

'Zelfs de vroedvrouw in mijn omgeving maakte zich zorgen dat ik op een natuurlijke manier zou bevallen', zegt India, 35 jaar en bedrijfsadviseur.

De vroedvrouw steunde India's beslissing en nam contact op met de verantwoordelijke arts in het ziekenhuis. Maar ze vertelde dat de arts vond dat India geen keizersnede kon ondergaan 'gewoon omdat ze bang is'.

Toen India dagen later in weeën kwam, verzekerde haar vroedvrouw haar dat ze nog steeds een keizersnede kon aanvragen zodra ze in het ziekenhuis aankwam. Maar toen ze daar aankwam, werd India twee uur lang alleen in de verloskamer gelaten, totdat ze het uitschreeuwde van de pijn. Toen de vroedvrouwen eindelijk kwamen om haar te beoordelen, zeiden ze dat ze gewoon 'door moest gaan', omdat er geen operatiekamer beschikbaar was.

'Mijn partner wilde koste wat kost hulp voor me, maar ze hadden er niet genoeg personeel voor', herinnert ze zich. 'We waren doodsbang. Het was van begin tot eind afschuwelijk.

'Normaal gesproken ben ik een heel kalm en beheerst persoon, maar ik was doodsbang toen ik wist dat ik deze enorme baby ter wereld moest brengen,' vertelt ze.

India, afkomstig uit het landelijke Gloucestershire, moest op natuurlijke wijze bevallen van haar enorme zoon van 4,5 kilo en 350 gram. De bevalling duurde 'werkelijk verschrikkelijk' en duurde 11 uur. Tijdens de bevalling liep ze zoveel inwendige schade op dat ze bloedde en bijna 1,5 liter bloed verloor.

Bovendien moest ze bevallen zonder pijnstilling, nadat artsen een mislukte poging hadden gedaan om een ​​ruggenprik toe te dienen.

'Woorden schieten tekort om de pijn die ik voelde te beschrijven', zegt India. 'Ik schreeuwde en huilde – op verschillende momenten heb ik mijn partner verteld dat ik dood wilde. Hij was ook helemaal van streek door de ervaring.'

India verloor zoveel bloed dat ze wekenlang dagelijkse ijzerinjecties nodig had.

Deze ervaring heeft haar zo getraumatiseerd dat ze de diagnose posttraumatische stressstoornis (PTSS) heeft gekregen. Hiervoor zijn medicijnen en gesprekstherapie voorgeschreven.

India zegt: 'We dachten dat we naar het ziekenhuis zouden gaan voor een keizersnede, maar in plaats daarvan had ik niemand om me te helpen, niemand die naar me luisterde en ik had onvoorstelbare pijn. Ik had het gevoel dat ik dood wilde.'

India is nu zo angstig na haar ervaringen dat ze moeite heeft om met haar kinderen het huis uit te gaan. 'Voordat ik beviel van mijn zoon, verzekerden zoveel mensen me dat ik me geen zorgen hoefde te maken en dat alles goed zou komen, maar alles was nog erger dan ik had gevreesd', zegt ze.

Als vrouwen geen keizersnede krijgen, kan dat nog tragischer gevolgen hebben.

Vorige week concludeerde een onderzoek dat baby Emmy Russo, die op 12 januari 2024 overleed, het zou hebben overleefd als er eerder een keizersnede was uitgevoerd.

Haar moeder Bryony arriveerde in het Princess Alexandra Hospital in Harlow, Essex, nadat ze weeën had gehad en meconium had verloren – een dikke bruine vloeistof die kan betekenen dat de baby in nood verkeert.

Toch werd er, ondanks dit en de controles om 15.00 uur die aangaven dat de baby het moeilijk had, pas diezelfde avond een keizersnede uitgevoerd – bijna 11 uur nadat Bryony in het ziekenhuis was aangekomen.

Emmy kreeg op dat moment geen zuurstof meer en tragisch genoeg stierf ze drie dagen later in de armen van haar ouders.

Het gerechtelijk onderzoek bracht aan het licht dat Bryony op 9 januari om een ​​keizersnede had verzocht, maar dat dit door een verloskundige werd 'weggelachen'. Philippa Greenfield, directeur van de afdeling kindergezondheid en vrouwenzorg van het ziekenhuis, vertelde het gerechtelijk onderzoek dat ze nu aan het bekijken waren 'of er een meer gestructureerde procedure' zou moeten komen voor verzoeken om een ​​geplande keizersnede laat in de zwangerschap.

In een verklaring waarin excuses werden aangeboden aan de familie, zei de hoofdverpleegkundige van het ziekenhuis, Sharon McNally, dat de veiligheid van vrouwen en baby's een 'absolute prioriteit' was en dat 'leren van elk incident deel uitmaakt van onze focus op continue verbetering'.

Tot ongeveer drie jaar geleden gaven veel ziekenhuizen prioriteit aan 'natuurlijke' (nu vaak 'normale') vaginale bevallingen en stelden ze zelfs doelen om het aantal keizersneden te beperken. Hoe moeilijk het voor vrouwen kan zijn om een ​​keizersnede te krijgen via de NHS, kwam in maart 2022 in beeld toen hoofdverloskundige Donna Ockenden een rapport publiceerde over de tekortkomingen bij de Shrewsbury and Telford Hospital NHS Trust, dat de trust naar eigen zeggen 'volledig accepteerde'.

Dit onthulde een 'obsessie' met de 'natuurlijke' geboortedoelstelling, waardoor vrouwen geen keizersnede konden aanvragen, wat leidde tot honderden verwondingen en sterfgevallen. Ze adviseerde vrouwen om een ​​keizersnede te mogen aanvragen.

In datzelfde jaar bleek uit een onderzoek van MASIC, een liefdadigheidsinstelling voor hulp bij geboorteletsel, dat slechts een derde van de vrouwen die een verwonding opliep tijdens een instrumentele bevalling (waarbij de baby met een tang of een vacuümzuignap ter wereld wordt gebracht) überhaupt de kans kreeg om een ​​keizersnede als alternatief te bespreken.

Weken voordat het Ockenden-rapport werd gepubliceerd, droeg NHS England ziekenhuizen op om af te zien van een doelstelling die gericht was op het beperken van het aantal keizersneden tot ongeveer 20 procent. Hoewel de cijfers over het algemeen zijn gestegen, betreft het bij een aanzienlijk deel geen geplande bevallingen, maar risicovollere spoedkeizersneden. Bijna de helft van alle baby's – 44 procent – ​​die tussen februari 2024 en januari 2025 in Engeland werden geboren, werd via een keizersnede ter wereld gebracht, blijkt uit de meest recente zwangerschapsgegevens, vergeleken met 37 procent in 2022/23.

Bovendien waren spoedkeizersneden goed voor meer dan de helft (56 procent) van alle 229.600 keizersneden die het afgelopen jaar in Engeland werden uitgevoerd, ondanks het feit dat het aantal geplande keizersneden sinds 2022 met bijna een vijfde is gestegen.

Bovendien liggen bij sommige NHS-ziekenhuizen de percentages geplande keizersneden veel lager dan bij andere. Dit suggereert dat de cultuur in individuele ziekenhuizen nog steeds een rol speelt bij de toegankelijkheid.

Bij Surrey & Sussex Healthcare NHS Trust waren geplande keizersnedes bijvoorbeeld goed voor 32 procent van alle bevallingen in september 2024 – de drukste maand qua bevallingen.

Maar bij Barts Health in Londen lag het percentage geplande keizersneden die maand op slechts 8 procent.

Bij de ziekenhuizen Sandwell en West Birmingham was dit 12 procent, en bij de Leeds Teaching Hospitals 15 procent. (Deze NHS-trusts werden om commentaar gevraagd.)

Een andere factor die de toegang tot keizersneden beperkt, is de capaciteit, zegt dr. Ian Scudamore, vicevoorzitter voor onderwijs aan het Royal College of Obstetricians and Gynaecologists.

Hij is van mening dat vrouwen 'volledig ondersteund' moeten worden in hun keuzes, maar zegt dat er door te weinig investeringen in de kraamzorg binnen de NHS niet altijd voldoende personeel, bedden of operatiekamerruimte is om ervoor te zorgen dat vrouwen de bevalling krijgen die ze willen.

'Het beheren van de lijst met geplande keizersneden is lastiger als een ziekenhuis niet over twee speciale kraamkamers beschikt', voegt hij toe.

Verloskundige afdelingen moeten minimaal één aparte operatiekamer hebben, maar uit onderzoek van het Health Service Journal van vorig jaar bleek dat één op de drie afdelingen geen tweede operatiekamer heeft. En degenen die er wel een hadden, hadden die 's avonds en in het weekend vaak niet bemand. Dit betekent dat artsen bij meerdere noodgevallen tegelijk een operatiekamer elders in het ziekenhuis moeten zoeken – wat tot wel 30 minuten kan duren en levens in gevaar kan brengen.

Vrouwen kunnen om verschillende redenen een keizersnede krijgen aangeboden: als een baby in stuitligging ligt (met de voetjes of billetjes eerst in de baarmoeder) of als de moeder een medische aandoening heeft zoals pre-eclampsie of zwangerschapsdiabetes. Dit kan betekenen dat de baby eerder geboren moet worden om risico's voor hun eigen gezondheid of die van hun moeder te voorkomen. Deze aandoeningen komen vaker voor bij oudere of zwaarlijvige moeders.

Abigail Latif, een vroedvrouw uit de NHS in Manchester, zegt dat ze steeds meer moeders zoals India ziet die een keizersnede aanvragen na traumatische eerdere bevallingen. En uit onderzoek van vorig jaar door de campagnegroep Delivering Better voor moeders bleek dat één op de vier vrouwen zegt dat hun bevallingservaring negatief was.

Volgens de richtlijnen van het National Institute for Health and Care Excellence (NICE) zouden medici de verzoeken van vrouwen om een ​​keizersnede moeten ondersteunen, zolang ze er zeker van zijn dat ze een 'geïnformeerde keuze' maken.

Dit betekent dat vroedvrouwen en/of een arts met een vrouw de redenen voor een keizersnede bespreken en wat de risico's en voordelen zijn.

Anoop Rehal, consultant verloskunde en foetale geneeskunde bij University Hospitals Birmingham NHS Foundation Trust, zegt dat de meeste artsen 'vrouwen willen ondersteunen bij de bevalling die bij hen past – en beslissingen worden altijd genomen in het belang van de veiligheid'. Hoewel zowel een vaginale bevalling als een keizersnede veilig zijn, brengen keizersneden een iets hoger risico op complicaties met zich mee, zoals bloedingen, infecties en bloedstolsels, vooral als de moeder overgewicht heeft. Het herstel duurt meestal langer. Vrouwen mogen bijvoorbeeld tot zes weken na de bevalling niet autorijden, vergeleken met ongeveer twee weken bij een vaginale bevalling.

Keizersneden verhogen ook het risico op complicaties, zoals problemen met de aanhechting van de placenta, bij toekomstige zwangerschappen. Sommige baby's die via een keizersnede worden geboren, hebben hulp nodig bij de ademhaling en lopen een hoger risico op astma of overgewicht als volwassene.

Maar vaginale bevallingen brengen ook risico's met zich mee, vooral bij een kunstverlossing. Hierbij kan het gaan om inscheuren, incontinentie en problemen met de bekkenbodem.

Volgens de NICE-richtlijnen zou een vrouw die zich zorgen maakt over de bevalling, ondersteuning moeten krijgen van een team voor prenatale geestelijke gezondheidszorg. Als ze daarna toch een keizersnede wil, zouden zorgverleners haar keuze moeten 'ondersteunen'. Toch zeggen sommige vrouwen dat ze zich nog steeds onder druk gezet voelen om geen keizersnede te ondergaan.

Nikki Melless Botha wist al vanaf het begin van haar eerste zwangerschap vorig jaar dat ze er een wilde, maar ze zegt dat vroedvrouwen haar bij elke prenatale controle probeerden af ​​te raden.

'Ik heb er echt voor moeten vechten', zegt Nikki, 34 jaar, uit Beckenham, in het zuidoosten van Londen, die in de reclame werkt.

Ze voelde zich angstig over een vaginale bevalling, vooral gezien het tekort aan verloskundigen in het plaatselijke ziekenhuis. En hoewel een consulent ermee instemde haar in te plannen voor de operatie, werd haar keuze herhaaldelijk in twijfel getrokken door vier verschillende NHS-verloskundigen.

Lees meer

'Zelfs toen de operatie voor de volgende week was geboekt, bleef de verloskundige vragen of ik 'zeker' wist dat ik niet 'normaal' wilde bevallen,' herinnert Nikki zich. 'Dat soort taalgebruik is zo kwetsend, omdat het klinkt alsof al het andere abnormaal is.' Haar dochter Hailey, nu acht maanden oud, werd veilig geboren via een geplande keizersnede. 'Ik ben zo blij dat ik voor mijn keizersnede heb gevochten,' voegt Nikki eraan toe.

Dr. Catherine Bernard, een anesthesist bij de NHS in Zuid-Engeland, vindt het 'geen zin' dat ziekenhuizen een zwangere vrouw proberen te overtuigen om geen geplande keizersnede te laten uitvoeren.

'Het ontneemt vrouwen de keuze om vooruit te plannen, terwijl de kans bestaat dat ze toch met een spoedkeizersnede te maken krijgen', zegt ze.

'Waarom het aantal geplande keizersneden verminderen, terwijl het aantal spoedkeizersneden toeneemt – met slechtere uitkomsten?'

Uit een onderzoek uit 2021 van Franse artsen bleek dat vrouwen bij wie de keizersnede het meest dringend was, ongeveer zeven keer meer kans hadden om daarna infecties op te lopen dan vrouwen in de minst urgente categorie.

'In een urgente situatie kan het slechts twee minuten duren vanaf het moment dat het mes de huid raakt tot de baby eruit komt', legt dr. Bernard uit. 'Daarentegen heeft de chirurg bij een geplande keizersnede tot wel tien minuten de tijd om voorzichtig door de spierlagen heen te werken.'

Het herstel na een spoedoperatie na de bevalling kan moeilijker zijn. Bovendien blijkt uit onderzoek dat werd gepresenteerd op de Pregnancy Meeting van 2025 van de Society for Maternal-Fetal Medicine dat vrouwen die met een spoedbevalling bevallen 15 tot 20 procent meer kans hebben op het ontwikkelen van mentale gezondheidsproblemen na de bevalling, zoals depressie en posttraumatische stressstoornis.

Bovendien, hoewel keizersneden duurder zijn om uit te voeren (bijna twee keer zoveel als vaginale bevallingen zonder assistentie), bleek uit economische modellen die in 2020 door gynaecologisch specialisten van de NHS zijn uitgevoerd dat geplande keizersneden de NHS in feite £ 400 per bevalling besparen, nadat compensatie voor verwondingen en sterfgevallen tijdens vaginale bevallingen in aanmerking werd genomen.

De NHS betaalt jaarlijks £1,15 miljard aan zwangerschapsvergoedingen uit – wat neerkomt op bijna £2.000 per geboren kind, zo blijkt uit cijfers van de compensatie-instantie NHS Resolution – vaak vanwege vertragingen in spoedeisende hulp, waaronder spoedkeizersnedes. Maar er zijn ook menselijke kosten.

Door haar geboorte in India had ze in de beginjaren moeite met de zorg voor haar zoon en het opbouwen van een band met hem.

'Ik voelde me zo schuldig dat ik niet de moeder kon zijn die ik wilde zijn', herinnert ze zich.

Door haar angst na de bevalling voelt India zich nu niet meer in staat om haar kinderen, van twee en acht maanden oud, naar de crèche te brengen of lange reizen te maken, omdat ze constant bang is dat ze iets overkomt. 'Ik ben doodsbang dat er iets ergs met ze zal gebeuren', zegt ze.

Ze heeft inmiddels ook haar plannen om meer kinderen te krijgen laten varen.

"Ik heb altijd een groot gezin gewild, maar ik kan het risico niet lopen om dat nog eens mee te maken", voegt ze toe.

India is boos omdat haar verzoeken voor een keizersnede, toen ze afgelopen september haar uitgerekende datum naderde, werden genegeerd.

'Ik heb de beslissing om voor een keizersnede te kiezen niet lichtzinnig genomen', legt India uit.

'Ik wist dat het herstel moeilijk zou zijn met een peuter om voor te zorgen. Maar ik wist dat een keizersnede de beste optie zou zijn en mij was verteld dat ik deze keuze kon maken.

'Kinderen op de wereld zetten zou een magische gebeurtenis moeten zijn, maar het is zo triest dat het voor zoveel vrouwen traumatisch is.'

Een woordvoerder van de NHS zei: 'Elke bevalling is anders en het is belangrijk dat elke zwangere vrouw de bevallingsmethoden met haar kraamteam kan bespreken – als onderdeel van een persoonlijk zorg- en ondersteuningsplan.

'Er is nog veel meer dat we moeten doen om de kwaliteit van de zorg te verbeteren en voort te bouwen op de verbeteringen die al zijn doorgevoerd. De NHS zal intensieve ondersteuning blijven bieden aan de ziekenhuizen die het het moeilijkst hebben, om de zorg voor patiënten te verbeteren.'