Meisjes en jonge vrouwen hebben betere toegang tot geestelijke gezondheidszorg nodig, zo blijkt uit het StatCan-rapport

WAARSCHUWING: Dit artikel kan van invloed zijn op mensen die seksueel geweld hebben meegemaakt of iemand kennen die dit heeft meegemaakt.

Toen Emma Bockner acht was, kreeg ze medicatie voorgeschreven voor ADHD. Als tiener begon ze echter problematisch middelengebruik te ervaren.

"Er zijn veel dingen gebeurd in mijn jeugd die me een gevoel van ontoereikendheid hebben gegeven", zegt de 26-jarige Bockner, die in Richmond Hill, Ontario woont. Ze heeft emotioneel en seksueel misbruik overleefd en worstelde met een eetstoornis.

Toen Bockner haar middelbareschooldiploma behaalde, zag ze hoe haar vrienden een bevredigend leven leidden, terwijl zijzelf een parttimebaan had en vaak alleen op haar kamer zat, dronk en drugs gebruikte.

"Het duurde ongeveer zes maanden voor ik in behandeling kwam, en een paar maanden voordat ik in een groepshuis terechtkwam", herinnert Bockner zich.

Uit een nieuw rapport van Statistics Canada blijkt dat wachtlijsten voor geestelijke gezondheidszorg en diensten voor middelenmisbruik een van de grootste belemmeringen vormen voor meisjes en jonge vrouwen in Canada om professionele hulp te zoeken.

In het rapport werd gekeken naar de toegang tot geestelijke gezondheidszorg en ondersteuning bij middelenmisbruik onder meisjes en vrouwen van 15 tot 29 jaar. Daarbij werd gebruikgemaakt van gegevens uit 2022, de meest recente gegevens die beschikbaar zijn.

Van deze meisjes en jonge vrouwen voldeden bijna vier op de tien aan de criteria voor ten minste één van de volgende aandoeningen: gegeneraliseerde angststoornis, bipolaire stoornis, sociale fobie of alcohol- en middelenverslaving, aldus Kristyn Frank, senior onderzoeker bij de afdeling gezondheidsanalyse van Statistics Canada in Ottawa. Ter vergelijking: minder dan twee op de tien in de Canadese bevolking voldeden datzelfde jaar aan de criteria voor een psychische stoornis of middelenmisbruik, zo bleek uit het rapport.

"Er is zeker iets aan de hand bij jonge vrouwen en meisjes wat betreft de geestelijke gezondheid en het middelengebruik neemt toe tijdens de pandemie", aldus Frank.

Waarom geestelijke gezondheidszorgprofessionals een betere opleiding nodig hebben

Er waren demografische verschillen in hoe patiënten over hun behandeling dachten, aldus het rapport. Zo bleek bijvoorbeeld dat meisjes en jonge vrouwen van raciale afkomst vaker dan hun niet-raciale leeftijdsgenoten aangaven ontevreden te zijn over de zorg die ze kregen.

Volgens Frank blijkt uit ander onderzoek dat bepaalde groepen op basis van ras psychische stoornissen ervaren, omdat ze zich gediscrimineerd of lastiggevallen voelen.

Dr. Monnica Williams, klinisch psycholoog en houder van de Canada Research Chair in Mental Health Disparities in Ottawa, was het ermee eens dat de ervaring van raciale discriminatie uitdagingen met zich mee kan brengen. Hier moeten zorgverleners in de geestelijke gezondheidszorg rekening mee houden.

"Als beoefenaars geen goede opleiding hebben gehad op deze gebieden, geen levenservaring hebben, of misschien niet eens hebben nagedacht over de uitdagingen die deze dingen met zich mee kunnen brengen, dan zullen ze niet erg behulpzaam zijn."

Williams zei dat onderzoek naar psychologen in Ontario aantoonde dat er zeer weinig mensen met een etniciteit in het beroep werkzaam zijn. Ze pleitte voor een uitbreiding van de groep professionals in de geestelijke gezondheidszorg om aan de grotere behoefte te voldoen, bijvoorbeeld door de erkenning van kwalificaties voor buiten Canada opgeleide clinici te versnellen.

Statistics Canada meldde ook dat immigrantenmeisjes en jonge vrouwen minder vaak medicijnen kregen dan meisjes en jonge vrouwen die in Canada geboren zijn.

Frank en haar co-auteurs ontdekten daarentegen dat lesbische en biseksuele meisjes en jonge vrouwen met een psychische stoornis of een middelenstoornis vaker dan hun heteroseksuele leeftijdsgenoten aangaven dat de ontvangen steun "veel" had geholpen. De gegevens waren niet gedetailleerd genoeg om de onderzoekers in staat te stellen de oorzaak hiervan te achterhalen.

In het rapport gaven degenen die geen hulp zochten, aan dat dit persoonlijke redenen waren, zoals het zelf managen van symptomen of het te druk hebben.

Andere vaak genoemde redenen zijn onder meer het gebrek aan betaalbare zorg, niet weten hoe of waar je hulp kunt vinden en geen vertrouwen hebben in het zorgstelsel.

Geen wachtlijsten bij de dienst in Quebec

Aire ouverte , oftewel Open Air, is een dienst die meer jongeren wil helpen toegang te krijgen tot geestelijke gezondheidszorg. Het programma, dat vanuit Quebec wordt uitgevoerd, wil jongeren in de hele provincie bereiken, met name jongeren die geen vertrouwen hebben in de gezondheidszorg en sociale voorzieningen.

"Ons belangrijkste doel is dat ze hulp krijgen en daarom hebben we alle typische belemmeringen voor hulp, zoals wachtlijsten, weggenomen", aldus Catherine Labelle, programmamanager en maatschappelijk werker bij Open Air. "We hebben geen wachtlijsten."

De diensten van Open Air zijn gratis en worden anoniem aangeboden. Patiënten hoeven geen provinciale zorgpas te tonen, waardoor de diensten toegankelijk zijn voor internationale studenten, recente immigranten en studenten van buiten de provincie.

Uit het rapport bleek dat meer dan de helft van de meisjes en jonge vrouwen met een psychische stoornis aangaf dat zij professionele hulp zochten.

Volgens Dr. Jo Henderson, directeur van Youth Wellness Hubs Ontario en wetenschappelijk directeur van het Centre for Addiction and Mental Health in Toronto, kan het voor jongeren lastiger zijn om te vinden wat ze zoeken, omdat het systeem zo uitgebreid is.

Hoewel het rapport zich richtte op jongeren die voldeden aan de criteria voor een diagnosticeerbare aandoening, zei ze: "We weten dat veel jongeren al worstelen voordat ze iets ervaren dat gediagnosticeerd zou kunnen worden."

Volgens Henderson schiet de geestelijke gezondheidszorg soms ook tekort in het leveren van wat tieners en jongvolwassenen nodig hebben voor hun ontwikkelingsstadium.

De gegevens voor het rapport zijn verzameld tijdens de COVID-19-pandemie, waardoor de bevindingen afwijkend kunnen zijn, aangezien meer mensen kampten met hun geestelijke gezondheid. Gegevens over inheemse identiteit konden ook niet worden vrijgegeven vanwege de kleine steekproefgroottes.

Bockner, de vrouw uit Richmond Hill, vertelt nu haar verhaal als spreker. Ze is bijna zes jaar nuchter, herstelt van haar eetstoornis en posttraumatische stressstoornis en studeert aan de universiteit met als doel maatschappelijk werker te worden.

"Er zijn altijd ups en downs", zei Bockner. "Ik ben op een punt beland dat ik aanwezig wil zijn bij die hoogtepunten en dieptepunten, en als het leven even spannend wordt, helpt het enorm om te weten dat ik op anderen kan leunen."

Als u of iemand die u kent het moeilijk heeft, kunt u hier terecht voor hulp: