Jonathan Andersons Dior-debuut was een liefdesaffaire met zijn jeugd
Mode wacht zelden met ingehouden adem. Maar wanneer collega-creatief directeuren Donatella Versace , Pierpaolo Piccioli , Stefano Pilati, Pharrell Williams, Jack McCollough en Lazaro Hernandez , Glenn Martens , Silvia Venturini Fendi , Nicolas Di Felice en Simon Porte Jacquemus je debuut komen aanmoedigen, is dat ongeveer het meest nabije moment van een pauze in deze industrie. Tussen de vocale steun en de wereldwijde fanfare is één ding overduidelijk: Jonathan Andersons talent als productief en vooruitstrevend ontwerper is nooit vervaagd.
Sinds zijn officiële benoeming bij Dior Men in april (gevolgd door zijn extra bevestiging als hoofd damesmode in juni) is de vraag: hoe gaat hij een ander merk inzetten om zijn vaardigheden op een geheel nieuwe manier te ontwikkelen? En welke archieflooks zullen hem aanspreken vanuit een bijna eeuw oud designrepertoire, en hoe gaat hij een gigantische kans als het huis Dior aangrijpen? De functie is geen schone lei, maar het huis biedt de geschiedenis ervan aan als een speeltuin vol potentieel, die Anderson naar eigen inzicht kan interpreteren.
Rihanna en A$AP Rocky.
Voorafgaand aan de show hintte Anderson naar diepzinnige verwijzingen die zijn immense onderzoek en respect voor het huis Dior demonstreerden, wat de inspiratie vormde voor de uitnodiging met een keramisch bord vol eieren. Andere moodboards werden op verleidelijke wijze vrijgegeven, waaronder Andy Warhols polaroids van Lee Radziwill en Jean-Michel Basquiat, wiens doelbewuste uniform van Armani -pakken diende als visueel hulpmiddel om zichzelf te plaatsen in het verhaal van Eurocentrische kunstenaars.
Op de catwalk nam Anderson maatregelen om deze inspiratie te interpreteren door Basquiats subtiele stijlkenmerken te repliceren. Stropdassen werden losjes en scheef gedragen, kragen waren asymmetrisch geplaatst en traditionele white tie-halsbanden waren losgemaakt van de rest van hun potentiële pakken. A$AP Rocky , die hand in hand arriveerde met een zwangere Rihanna , droeg een kraag van zijn overhemd onder zijn veelkleurige gestreepte stropdas – een directe ode aan de polaroid die Anderson deelde.
De livestream van de collectie begon met een korte film met Sam Nivola en Robert Pattinson van The White Lotus . In de clip, net als op de catwalk, heerste een voelbare jeugdige charme, getint met arrogante bravoure. Anderson is in eerdere collecties van zowel Loewe als zijn gelijknamige merk vaak teruggekeerd naar deze energie; deze interpretatie voelde echter duidelijk en vrolijk anders.
Oxfords onder gewassen spijkerjasjes, kauwgomroze gekrompen kabeltruien gecombineerd met delicate bloemensieraden, oversized chino's en rugbyshirts, riepen het onderliggende gevoel van bevoorrechte idealisme op waarmee deze jongens van de middelbare school de wereld waarnemen. Deze identiteit is ook tijdloos – we zien het terug in generaties kunst en stijl, of het nu gaat om Gustave Flauberts roman Sentimental Education , de film Withnail and I , of de broekspijpen in de sokken van jonge en hoopvolle Cambridge-studenten die over het universiteitsterrein paraderen.
De formaliteit werd onmiddellijk ondermijnd. De catwalk opende met Bruce Springsteens "State Trooper", een verrassende keuze voor een Frans modehuis, maar de punkinvloeden deden denken aan Andersons onconventionele interpretatie van Dior Men. De bijna Frankenstein-achtige openingslooks bestonden uit onsamenhangende pakken. Gestructureerde jasjes werden wijder gemaakt en gecombineerd met oversized cargoshorts, visserssandalen en een overvloed aan blote borsten. Elders waren de tailles ingekort, wat sensualiteit toevoegde aan een verder traditioneel preuts silhouet.
De meer genuanceerde schoonheid van Andersons ontwerpen schuilt in hun openheid voor interpretatie. In plaats van een collectie vol ongerepte individuele items te presenteren, creëerde Anderson een conversatie vol kledinginspiratie. De jongensachtige onschuld werd vastgelegd in jumpsuits en rugzakken, terwijl de gebruikelijke kledingstijl tot uiting kwam in trenchcoats die zonder shirt werden gedragen, alsof ze in de ochtenddauw over het landgoed wandelden.
Andersons draagbaarheid is altijd al duidelijk geweest, zelfs bij Loewe. Geen enkele beroemdheid of VIP heeft zich ooit overdreven of ongemakkelijk gevoeld – een bewijs van de unieke, makkelijk te vertalen stijl van de kleding. Voor een debuut waren de stukken ongetwijfeld spannend. Maar als collectie hebben de ideeën de kracht om onze kijk op kleding te veranderen, en dat legt op zichzelf al de ware essentie van mode vast.
Alexandra Hildreth is moderedacteur bij ELLE. Ze is gefascineerd door stijltrends, branchenieuws, veranderingen en The Real Housewives . Eerder studeerde ze aan de University of St. Andrews in Schotland. Na haar afstuderen verhuisde ze terug naar New York City en werkte ze als freelance journalist en producer.
elle
