'Ik ben een abortusverpleegkundige - ik hoop dat het Verenigd Koninkrijk niet het draconische pad van Amerika zal volgen'

Vorige week werd Adriana Smith, een hersendode vrouw wiens ontbindende lichaam in leven werd gehouden zodat haar baby geboren kon worden , eindelijk van de beademing gehaald. De pasgeborene, Chance geheten, woog nog maar 1 lbs 13oz.

Het was een zaak die mensen heeft geschokt die al geschokt waren door de controversiële herziening van de zaak Roe vs. Wade in de VS. Deze stap heeft er al toe geleid dat vrouwen zijn overleden nadat hen levensreddende zorg werd onthouden.

De staat Georgia verbiedt abortus zodra de hartslag van de foetus is gedetecteerd, na ongeveer zes weken zwangerschap. Adriana was acht weken zwanger toen ze hersendood werd verklaard, wat betekende dat haar familie de waardigheid werd ontzegd om op hun eigen voorwaarden afscheid te nemen.

Maar zouden we in de nabije toekomst zulke horrorverhalen in het Verenigd Koninkrijk kunnen zien gebeuren? Kendall Robbins, die dagelijks met de realiteit van beëindigingen van het huwelijk te maken heeft, denkt van niet.

Kendall komt oorspronkelijk uit de VS en werkt nu bij de MSI Choices Central London Abortion and Vasectomy Clinic, waar personeel voornamelijk medische abortussen uitvoert, maar ook diensten aanbiedt met betrekking tot vasectomieën en anticonceptie.

De 37-jarige werkte eerder in de internationale culturele betrekkingen. Haar interesse in ongelijkheid in de gezondheidszorg, aangewakkerd door haar werk in het buitenland waar ze kwetsbare vrouwen hielp, bracht haar er uiteindelijk toe een andere carrière te kiezen.

In een interview met The Mirror verwelkomde Kendall het recente historische amendement dat vrouwen die hun eigen zwangerschap beëindigen, decriminaliseert . In de afgelopen drie jaar verschenen zes vrouwen voor een Engelse rechtbank, beschuldigd van het illegaal beëindigen of proberen te beëindigen van hun zwangerschap .

Kendall merkte op dat de getroffenen vaak "om verschillende redenen erg kwetsbaar" zijn en zei: "Ik vond het angstaanjagend om de toename te zien in het aantal vervolgingen waarbij mensen werden onderzocht voor hun doodgeboorte. Dat is verschrikkelijk. Stel je voor dat je een doodgeboorte hebt en dat de politie je dan ondervraagt.

"En we hebben gevallen gezien waarin de politie letterlijk aan het bed van mensen verscheen die mogelijk een miskraam hadden gehad. Ik denk dat het echt belangrijk is om die angst weg te nemen, want dit zijn kwesties die tussen een persoon en zijn of haar zorgverlener moeten liggen."

De mensen in het veld waren echter niet altijd zo positief. Voordat de veilige bufferzones afgelopen najaar werden ingevoerd, waren zowel medewerkers als patiënten kwetsbaar voor intimidatie door vijandige demonstranten die zich buiten de klinieken verzamelden.

Met de opkomst van anti-abortussentimenten in de VS, sloop deze specifieke stroming van fanatiek denken over naar Groot-Brittannië. Dit had angstaanjagende gevolgen voor Kendall en haar collega's, die een toename van het aantal demonstranten voor de kliniek opmerkten ter ondersteuning van hun campagne 40 Days for Life.

Kendall herinnerde zich: "Ze waren nogal negatief aanwezig. Het waren meestal mannen, soms vrouwen, maar weet je, het is dezelfde groep mensen. Ze deden misschien dingen zoals stil gebed, maar ze zongen misschien ook. En ze deelden pamfletten uit met die informatie, en soms blokkeerden ze actief mensen de toegang tot de kliniek of vielen ze personeel lastig, door scheldpartijen uit te delen, dat soort dingen."

Dit was vooral lastig bij gesprekken met cliënten in kamers aan de straatkant, waar ze mogelijk de ramen open moesten houden. Het gezang van de demonstranten was hoorbaar terwijl persoonlijke details werden besproken, terwijl de groep zelfs over de schouder van de verpleegkundige zichtbaar kon zijn voor de patiënt.

Er waren momenten tijdens brandoefeningen of teamvergaderingen dat medewerkers te maken kregen met demonstranten die hen als "moordenaars" bestempelden toen ze naar buiten stapten. Kendall herinnert zich één man in het bijzonder met wie ze "een beetje in de gaten werd gehouden", die "graag buiten de deur stond en oogcontact maakte".

Het is huiveringwekkend dat er ook gevallen zijn waarbij medewerkers die de kliniek vroegtijdig verlieten, door deze personen gevolgd werden. Dit doet denken aan hun Amerikaanse collega's die met geweld en zelfs moord te maken kregen omdat ze abortuszorg verleenden.

Zoals Kendall uitlegde, eiste dit soort "invasief" gedrag ook zijn tol van de patiënten, van wie sommigen gefotografeerd moesten worden. Dit was met name gevaarlijk voor kwetsbare vrouwen die het risico liepen op huiselijk geweld of eergerelateerd geweld, terwijl het tegelijkertijd de privacy op een stigmatiserende manier aantastte die bij geen enkele andere medische ingreep zou voorkomen.

Na de invoering van de Safe Buffer Zone-wetgeving is het nu illegaal om opzettelijk of roekeloos iemands beslissing om abortusklinieken te gebruiken te beïnvloeden, hen te hinderen of iemand die dergelijke klinieken gebruikt of er werkt, te intimideren of te kwellen. Binnen een straal van 150 meter van de dienstverlener kunnen degenen die schuldig worden bevonden aan overtreding van de wet onbeperkte boetes krijgen.

Gelukkig heeft Kendall dit soort intimidatie niet meer meegemaakt sinds de invoering van de Safe Buffer Zones. Tegenwoordig kunnen de medewerkers van MSI Choices zich concentreren op het bieden van "eerlijke, onbevooroordeelde en ondersteunende zorg", een service die alles kan omvatten, van het aanpakken van problemen met de bescherming tot het geven van anticonceptieadvies.

In het filiaal in het centrum van Londen is het personeel gespecialiseerd in vroege medische abortussen, waarbij tabletten worden gebruikt in plaats van chirurgische abortussen, waar ze geen ruimte voor hebben.

Kendall, die "gepassioneerd" is over haar werk, vertelt over haar dagelijkse routine: "Mijn dagelijkse bezigheden bestaan ​​normaal gesproken uit het bijhouden van een lijst met mensen die langskomen om een ​​vroege medische abortus te laten uitvoeren of het uitvoeren van een vooronderzoek voor een chirurgische abortus.

[...] "Wanneer iemand contact met ons opneemt, kan hij of zij zichzelf aanmelden. Ze kunnen dus letterlijk online inloggen, ons bellen, chatten, en al die verschillende dingen doen. En de eerste stap die ze zetten wanneer ze contact opnemen, is het regelen van een consult, waarbij we hun medische geschiedenis verzamelen. Dus in principe wordt iemand eerst op die manier beoordeeld, en dat gebeurt meestal telefonisch. Soms gebeurt het face-to-face, omdat iemand een tolk nodig heeft. En wanneer we al die medische informatie verzamelen, is dat eigenlijk de eerste stap in het begeleiden van hun zorg."

Op dit punt zou de patiënt gescreend worden om te controleren of ze in aanmerking komen voor telegeneeskunde, wat betekent dat ze thuis pillen kunnen innemen zonder naar een kliniek te hoeven. Kendall vervolgde: "We zouden dus hun risico op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap screenen, en we zouden ook screenen om te controleren of hun laatste menstruatie een betrouwbare schatting was van hun zwangerschapsduur, en of er twijfels waren over de uitkomst.

"Dus dan krijgen ze een soort keuze. Ze kunnen, als ze daarvoor in aanmerking komen, een afspraak maken voor telegeneeskunde, die dan telefonisch wordt afgehandeld. Op elk moment kan de verpleegkundige die de afspraak verzorgt, of de artsen, van gedachten veranderen en zeggen dat ze een scan nodig hebben.

"Of ze kunnen ervoor kiezen om langs te komen voor een afspraak op locatie met mij, een andere verpleegster, of misschien moeten ze eerst langskomen voor die scan."

Op een "normale dag" zag Kendall meestal zo'n twaalf patiënten. Ze vertelde: "Bij elke afspraak namen we hun medische geschiedenis door en maakten we een echo om de zwangerschap te bevestigen. En het is heel belangrijk voor ons dat mensen daar altijd zelf over kunnen beslissen: of ze de scan zien, of ze er iets over weten. En ze hebben ook de mogelijkheid om er niets over te weten.

Het is aan de persoon zelf hoe die ervaring voor hem of haar zal zijn. We hanteren ook zeer strenge beschermingsmaatregelen, wat heel erg belangrijk is, omdat zwangere vrouwen een aanzienlijk risico lopen op femicide, meer dan de rest van de bevolking, en kwetsbaar zijn voor andere vormen van misbruik. Dus als we een van die dingen kunnen identificeren, kunnen we ondersteuning bieden.

Een minder bekend onderdeel van Kendalls werk bestond uit het doorverwijzen naar huisartsen, maatschappelijke diensten, liefdadigheidsinstellingen en andere zorgverleners, afhankelijk van de behoeften van de patiënt, en het aanbieden van aanvullend onderzoek. In het laatste deel van de afspraak zou Kendall de medicatie uitgebreid met de patiënt doornemen. Ze verduidelijkte: "Ze kunnen alles mee naar huis nemen als ze dat willen, of ze kunnen in principe samen met mij de eerste pil uitkiezen."

Volgens Kendall is het een veelvoorkomende misvatting dat de meerderheid van de mensen die de kliniek binnenstappen jonge meisjes zijn. Meer dan de helft is echter al moeder. Kendall vertelde ons: "Het is een heel belangrijke beslissing op het gebied van gezinsplanning, dus soms heb je van die gesprekken met mensen die in zulke situaties zitten en zeggen: 'Dit is iets dat om verschillende redenen echt nadelig is voor mijn andere kinderen', of ze zitten gewoon niet in de levenssituatie waarin ze denken dat ze voor hun kinderen kunnen zorgen."

Iedereen die de kliniek bezoekt, krijgt uitgebreide ondersteuning van counselors en psychologen, en ook van artsen als aanvullend medisch advies nodig is. Uiteraard brengt het verlenen van abortuszorg, net als elke andere vorm van zorg, de nodige uitdagingen met zich mee.

Kendall zal met vrouwen praten die in allerlei complexe situaties terechtkomen, en dit is misschien wel de eerste keer dat ze hun problemen aan een zorgverlener vertellen. Kendall moet patiënten ook voorbereiden op de fysieke realiteit van de procedure zelf, die weliswaar veilig is, maar ook "erg pijnlijk" kan zijn.

Natuurlijk zijn er de gebruikelijke uitdagingen waar veel verpleegkundigen in het 21e-eeuwse Groot-Brittannië mee te maken krijgen, van druk tot tijdsdruk. Zoals Kendall opmerkte: "Je wilt altijd meer tijd met mensen doorbrengen om ervoor te zorgen dat ze alles hebben wat ze nodig hebben, dat ze met een gerust hart naar huis gaan en dat ze, wat betreft het daadwerkelijk innemen van de medicatie, het gevoel hebben dat ze het hele systeem begrijpen."

Maar dan moet je er ook rekening mee houden dat dit een procedure is waar velen niet veel tijd voor hebben gehad om te plannen, omdat het leven vaak op elke hoek van de straat "in de weg zit". Kendall legde uit: "Dit is niet het soort afspraak waar iemand wekenlang voor heeft geboekt. Het leven zit er vaak tussen. En dus krijgen we mensen die te laat komen vanwege treinreizen, omdat ze van ver komen, of problemen met de kinderopvang, dat is een groot probleem. We proberen er gewoon voor te zorgen dat we iedereen kunnen zien zodra ze dat willen."

Net als veel vrouwen weet Kendall uit eigen ervaring hoe belangrijk deze vorm van gezondheidszorg is, maar abortuszorg blijft maar al te vaak een taboeonderwerp. Ze gelooft dat deze aanhoudende stigmatisering kan worden aangepakt door mensen, waaronder bekende personen en beroemdheden, hun persoonlijke verhalen te delen.

Hoewel de aard van haar werk zwaar lijkt, heeft Kendall tot nu toe veel positieve momenten in haar carrière gevonden. Ze onthulde: "Een van mijn favoriete feedbackmomenten ooit was toen ik net begon en de patiënt een briefje achterliet met de tekst: 'Ik waardeerde het enorm dat de verpleegkundige me op de een of andere manier aan het lachen maakte in wat voor mij echt een lastige situatie was'. Ze vertelde gewoon hoe ze weg was gegaan en zich erg tevreden voelde over de ervaring. Ze voelde zich gesteund, voelde zich niet alleen in die situatie en had vertrouwen in wat er gebeurd was."

Kendall haalt ook voldoening uit momenten waarop ze, tijdens lastige situaties met betrekking tot de bescherming van een persoon, broodnodige ondersteuning heeft geboden, "en die persoon misschien heeft geholpen eruit te komen, of een stap heeft gezet om eruit te komen". Ze reflecteerde: "Er zijn de laatste tijd vreselijke verhalen in het nieuws geweest over een aantal zeer aangrijpende gevallen van vrouwenmoord. Ik denk dat het goed is om te weten dat je misschien je rol speelt in het voorkomen van zoiets door die verwijzingen te verhogen."

Volgens de Global Gag Rule mogen organisaties zoals MSI geen financiering van de Amerikaanse overheid ontvangen omdat ze abortusdiensten aanbieden. Hierdoor wordt de toegang tot diensten zoals gezinsplanning en kraamcentra drastisch ingeperkt. Kendall vreest dat deze campagne "tot de dood van miljoenen mensen zal leiden".

Uiteindelijk koestert Kendall echter de hoop dat de wereld op dit front "de goede kant op blijft gaan". Uit peilingen blijkt dat de Britten overwegend niet vertegenwoordigd worden door de deelnemers aan de March for Life-protesten – een jaarlijks, door de VS gefinancierd, anti-abortusevenement dat in september opnieuw plaatsvindt.

Bovendien zijn er, zoals Kendall opmerkt, elders in de wereld tekenen van vooruitgang: meer dan 60 landen en gebieden hebben hun abortuswetgeving de afgelopen 30 jaar geliberaliseerd. Van deze landen, volgens de International Planned Parenthood Federation (IPPF), hebben er slechts vier, waaronder de VS, een achteruitgang gekend.

Als Amerikaanse die regelmatig verontrustende verhalen over abortuswetgeving uit haar thuisland hoort, is Kendall "trots om een ​​bijdrage te leveren aan het waarborgen van" de toegang van vrouwen tot essentiële gezondheidszorg. Ze zei: "Het is fijn om in een kliniek te werken die zich hieraan wijdt, omdat het gewoon betekent dat iedereen die hier werkt gelijkgestemden heeft, dat je weet dat mensen die hier komen hopelijk hetzelfde voelen en het gevoel hebben dat er een oordeelvrije ruimte is en dat ze hier zijn met een verpleegkundige die hen wil ondersteunen."

Heb je een verhaal te delen? Mail me op [email protected]