Er waren ogen in het water, toen riep de kapitein: 'Houd je handen in de boot'

De hitte was drukkend, heet en vochtig, alsof je water inademde. Zilvergrijs mos hing van de cipressen, als zijde gedrapeerd over de takken.

Om me heen zwommen vijf alligators door het brakke moeraswater, met hun staarten slaand en hun reptielenogen strak op de mijne gericht terwijl ze dichterbij kwamen. Ze waren bijna bij me toen de kreet over de bayou klonk: "Hou je handen in de boot! We hebben iemand gebeten tijdens de laatste rit."

Ik was op de Pearl River in Louisiana , net buiten New Orleans, aan boord van een platbodemboot met als kapitein de charmante Randy - of kapitein Blueberry zoals hij ons met zijn zuidelijke tongval liet aanspreken.

De tocht over de rivier en naar het moeras van Honey Island was nog maar net begonnen, maar ik had al het gevoel dat ik op reis was geweest.

Cajun Encounters, dat de trips organiseert, biedt de mogelijkheid om je op te halen bij je hotel in de stad. Een bus met airconditioning brengt je vervolgens naar de bayou en brengt je ook weer terug. Onze gids op deze trip was Derek.

Een bescheiden naam voor een van de meest enthousiaste en informatieve gidsen die ik ooit heb gehad. Derek beloofde ons dat de 40 minuten durende tocht van de stad naar het moeras niet zo lang zou duren - en dat was ook niet zo.

Zodra iedereen in de bus zat, begon Derek aan een staaltje van openbare sprekerschap. Zoiets had ik nog nooit eerder gezien en zou in het Capitoolgebouw zeker niet onwelkom zijn als filibuster.

Derek hield nauwelijks even pauze toen hij ons alles vertelde wat hij wist over zijn geboortestad New Orleans: waar je het beste kunt eten en wat je beter kunt vermijden, de beste lokale plekjes en de geschiedenis.

Terwijl we door de stad reden, wees hij ons op interessante architectuur en natuur, en toen we de buitenwijken bereikten, vertelde hij over de impact die orkaan Katrina op hem persoonlijk had gehad, en op de stad waar hij zo van houdt. Zijn toespraak was boeiend, informatief, hilarisch op sommige momenten en somber op andere.

Tegen de tijd dat we bij het moeras aankwamen, verwachtte ik Derek hijgend achter het stuur te vinden. In plaats daarvan nam hij afscheid van ons, vertelde hoe laat hij ons zou ophalen en glimlachte voor een foto.

Als dat de busreis was, dan was ik verbijsterd over hoe de boottocht van twee uur er in werkelijkheid uit zou zien.

Het antwoord was: de ervaring van je leven.

Met 20 mensen aan boord van de platbodemboot, onder leiding van Blueberry, verwachtte ik niet veel karakter, maar ik had het mis.

Kapitein Blueberry behandelde ons allemaal meteen als een oude vriend en toen we vertrokken, zorgde hij ervoor dat we allemaal de regels kenden. Handen altijd binnenboord, niet opstaan ​​en respect hebben voor de natuur die we van dichtbij zouden zien.

We waren nauwelijks van de steiger af of we werden omringd door alligators. Nieuwsgierig zwommen ze regelrecht naar de boot om gedroogde vis te eten, terwijl Blueberry ons alles vertelde over hun leven en gewoonten in de bayou.

Terwijl de boot over de rivier voer, konden we van dichtbij zien welke wilde dieren er leven: reigers die in het water pikten, schildpadden die zonnen op de boomstammen en natuurlijk waren de alligators onze vaste metgezellen.

Toen we de smalle uitlopers van het water in voeren, zag ik een landschap dat ik nog nooit eerder had gezien.

Het weelderige groen van de bomen en planten stak prachtig af tegen het troebele bruin van het sedimentaire water, en overal klonk het gezang van vogels door de bomen.

Kapitein Blueberry kende elke plant die we passeerden en elke vogel die we hoorden en bestuurde de boot met ongelooflijke vaardigheid door de kronkelende rivierpassages.

Een echt hoogtepunt voor mij was toen de boot stopte bij een van de smalle eilandjes langs de brede rivier en een wasberenfamilie uit de bomen klom om mij te begroeten.

Ik kreeg zelfs de kans om een ​​van deze prachtige wezens, waar ik al jaren ontzettend veel liefde voor voel, te voeren.

Om ze niet te storen, stopte ik een vissnoepje aan een lange bamboestok en duwde het in de poten van een wasbeer. De wasbeer greep het en rende terug naar de boomgrens.

De tocht duurde twee uur, maar voelde eerlijk gezegd als minuten. Ik had er een heel leven kunnen doorbrengen, langzaam over de rivier dobberend onder de luifel van de boot, terwijl ik het landschap en de dieren bewonderde.

Ik snap waarom Blueberry en Derek zo dol waren op hun stad en het platteland. Het is absoluut buitenaards en ik voelde me zo bevoorrecht dat ze dat met me deelden.

Tegen de tijd dat we terug in de stad waren, waren we uitgeput van alle opwinding en hadden we er helemaal zin in om een ​​van de tientallen restaurants uit te proberen die Derek ons ​​had aanbevolen.

Als u het moeras zelf wilt ervaren, kunt u hier uw rondleidingen boeken