'Ik had geen medelijden met mezelf': kankerbehandeling, het leven in New York en de confrontatie met buurman Mickey Harte
Declan Bogue
OP WEG naar de eerste hulp van een ziekenhuis in New York in maart, wist Ronan McGinley dat hij zichzelf voor de gek had gehouden.
Buikpijn. Indigestie. Wat? Al een paar weken?
Op een ochtend werd de pijn ondraaglijk. Hij zat helemaal onder het werk. Thuis had hij het ook druk, met zijn vrouw Kerri die het erg druk had met haar carrière en hun zoon Tomás.
En toen moesten we New York klaarstomen voor het Connacht-kampioenschap.
Hij had geen tijd om te zieken.
Het was nog negen dagen tot de wedstrijd in Galway.
Hij had geen tijd om te zieken.
De leiding was er klaar voor. De spelers waren er klaar voor. Ze hadden een wissel gedaan.
Het was nog niet het juiste moment.
Maar wanneer heeft kanker ooit om het juiste moment gevraagd?
*****
Ronan McGinley groeide op op de familiefarm aan de Whitebridge Road, net buiten Ballygawley. Hij was de jongste van zeven broers en dochters van Terry en Deirdre. Twee van hen, Enda en Cormac, maakten deel uit van het Tyrone-team dat in de jaren 2000 drie keer de All-Irelands-titel behaalde.
Ronan speelde voor Errigal Ciarán, maar wist dat een leven ver van huis zijn voorkeur had. Hij verhuisde naar New York. De Rockland GAA-club en het New York County-team werden zijn sportuitingen. Daarna was hij een paar jaar coach en hielp hij het management in een backroomfunctie toen zijn actieve carrière ten einde liep.
Maar laten we teruggaan naar de eerste hulp.
Een scan toonde een verstopping in de dikke darm aan. Een coloscopie de volgende dag bracht onderzoek aan het licht tot het punt dat een grote tumor zijn dikke darm blokkeerde.
Terwijl er monsters werden opgestuurd en plannen werden gemaakt voor zijn volgende stappen, bleef hij doorgaan en bleef hij verschijnen op de training in New York. Hij vertelde het aan de rest van het managementteam, maar niet aan de spelers.
"Ik had besloten dat het een afleiding zou zijn voor de spelers in aanloop naar de wedstrijd tegen Galway", zegt hij.
Het gefluit van de doedelzakken leidde de twee teams op 6 april het veld van Gaelic Park op, in de meest eigenzinnige GAA-setting. De hypemeter stond in het rood. Sterren en strepen afgewisseld met driekleuren en de vlaggen van Galway. De Two Johnnies stonden in het publiek te dansen.
Matthew Tierney scoorde binnen vijf minuten. Verdorie!
Desondanks scoorde New York nog voor rust drie punten op rij, waardoor ze bij rust nog in de wedstrijd zaten.
Met nog twintig minuten te gaan nam Galway het over. Geen schande, geen schande. De spelers van New York kregen een week vrij.
Toen ze de dinsdagavond daarop weer begonnen met trainen, moest McGinley het ze vertellen.
"Ik wist dat ik een operatie zou ondergaan en dat ik een tijdje niet op de been zou kunnen zijn", zegt hij.
“Het is niet iets wat je voor de groep kunt verbergen als de manager er niet is, en ik wilde ze op de hoogte houden.
Ik weet zeker dat het een behoorlijke schok was voor de jongens. Maar eerlijk is eerlijk, iedereen ging door en het management verdeelde de verantwoordelijkheden voor de kleine dingen die ik deed toen ik vertrok voor de operatie.
Daarvoor had hij mensen op wie hij kon leunen. Omdat hij eerder deel uitmaakte van de verdedigingsteams van New York, heeft hij zich verdiept in Gaelic football en het coachen.
Hij en Enda zijn close en nadat hij Errigal Ciarán naar de county- en Ulster-titel had geleid, voordat hij de All-Ireland clubfinale tegen Cuala verloor, was Enda's volgende GAA-opdracht het volgen van een paar trainingssessies voor New York in The Bronx.
Door zijn werk als fysiotherapeut in het Craigavon Area Hospital en het assisteren bij operaties heeft hij een nauwe band opgebouwd met de voormalige Armagh-speler, Dr. Kevin McElvanna, die gespecialiseerd is op dit gebied van kanker.
"Toen ik voor het eerst de diagnose kreeg en er stukjes van de belangrijke resultaten binnenkwamen, was ik natuurlijk niet zeker van het chirurgische plan of het behandelplan", legt Ronan uit.
“Na twee telefoontjes sprak ik met Kevin en hij legde het me uit in een taal die ik begreep.
Dus wanneer ik hier bij de dokters zat en ze dingen uitlegden, was ik niet onder de indruk van wat ze zeiden. Het was zoiets van: oké, nou, dat is precies wat Kevin zei.
"Het gaf me gewoon een geruststelling, weet je, hij nam de tijd om het met me door te nemen. En dat is de kracht van de GAA-gemeenschap. Er is altijd wel iemand die iemand kent, en die is bereid om te helpen."
En dan waren er nog de telefoontjes naar huis. Zijn moeder Deirdre, gepensioneerd als lerares op de plaatselijke St. Ciaran's school, had al meerdere keren kanker gehad.
Het was geen goed nieuws om te delen. Vooral hier. Het is moeilijk, niet thuis zijn en niet in de buurt zijn om te praten, met haar ervaring, snap je wat ik bedoel?
Ze heeft er een heel heldere kijk op – dat het allemaal te overzien is. Ze legt je de stappen uit om het uit te zoeken. Het was heel weloverwogen.
Hij werd op 2 mei geopereerd. Ze verwijderden 90% van zijn dikke darm. Zijn lichaam functioneert nu op de rest.
"Er waren ook secundaire grijze gebieden waar ze kanker vonden, los van de grote tumor, en daarom besloten ze om zoveel mogelijk mee te nemen", zegt hij.
Hij bracht twee weken in het ziekenhuis door en het herstel verliep niet bepaald soepel.
Vijf dagen lang kreeg hij geen eten of drinken en viel in totaal meer dan 10 kilo af. Uiteindelijk werd hij via een sonde in zijn maag gevoed.
Als er nog 10% overblijft, vervult de dikke darm nog steeds dezelfde functie als voorheen, alleen komt hij vaker voor.
"Ik heb nu de resultaten terug, waaruit blijkt dat het stadium twee kanker was. Het was beperkt tot de dikke darm, wat betekent dat het op de lange termijn meer controle vereist dan chemotherapie of radiotherapie," zegt McGinley.
De voordelen van vroege opsporing. Hij zal nauwlettend in de gaten worden gehouden met drie of vier uitgebreide controles per jaar. Hij zal misschien zijn dieet moeten aanpassen, iets wat hij gaandeweg wel zal ontdekken.
Hij werd op donderdag 14 mei uit het ziekenhuis ontslagen.
Vijf dagen later verscheen hij op een trainingssessie in New York.
"Ik was dinsdagavond niet veel waard, maar ik wilde er weer tegenaan. Doen wat ik kon.
Ik wilde niet blijven zwelgen of zoiets doen. Maar ik dwong mezelf om terug te keren, weer te gaan voetballen en weer in de routine te komen.
De McGinleys zijn een stoïcijns stelletje.
Als we met hem praten, verlaat hij zijn bureau op het werk om de telefoon aan te nemen. Hij is de Chief Operating Officer van Coyle Construction.
Hun kantoren bevinden zich in Midtown Manhattan, halverwege het Empire State Building en het Rockefeller Center. Hij zou zo zijn lunchpauze kunnen inlassen in Central Park. Het is een heel eind van Whitebridge Road.
Maar toch, werk? Echt? Gaat hij voor Werknemer van de Maand?
"Nou...", legt hij uit, "Kerri is nu eigenlijk de eigenaar van het bedrijf.
"Te midden van al die onrust kochten wij het bedrijf. Of Kerri.
Dat is haar achtergrond, haar familie heeft thuis een bedrijf in civiele techniek waar ik voor heb gewerkt: McFadden Civils. Zo hebben we elkaar ontmoet, en uiteindelijk zijn we gaan samenwerken. Toen zij partner werd bij dit bedrijf, kwam ik erbij om naast haar te werken, en nu is zij de eigenaar.
“Toen ik in het ziekenhuis lag, had ik net mijn laptop open en deed ik wat dingen, om mijn geest bezig te houden.
Ik denk dat het me zeker geholpen heeft. Ik weet nog dat ik, toen ik thuiskwam uit het ziekenhuis, op de bank lag en bang was om te bewegen, ik had zoveel spierpijn. Maar dat maakte het bijna erger, niet bewegen en niet opstaan.
Hij vervolgt: "Om eerlijk te zijn tegenover Kerri, ze had met ontzettend veel te maken. Ze was bezig met de overname van het bedrijf, ze was bezig met mijn ziekenhuisopname en de zorg voor Tomás. Een serieuze vrouw om dat allemaal tegelijk te doen."
Hulp kwam uit andere bronnen. De mensen van Rockland GAA kwamen op bezoek. Ze belden met Kerri en vroegen wat ze nodig had.
Zijn backroomteam in New York hield hem op de been. Hij was blij met alle afleiding.
Emotioneel gezien heeft hij geduld met zichzelf moeten hebben.
Je krijgt die eerste schok van de diagnose. En toen, voor mij, was het alsof ik het opsplitste in: 'Oké, ik moet me voorbereiden op de operatie, en dan de operatie ondergaan, en dan, weet je, herstellen van de operatie en op de lange termijn...'
"Ik probeerde het gewoon een beetje in hokjes te plaatsen. Het op te delen in fases die ik kon doorlopen", zegt hij.
Kerri was heel direct in termen van: 'Je moet ergens voor uit de kast komen, je hebt een Tailteann Cup en daar wil je voor naar huis. Je kunt dat soort dingen niet doen als je in bed ligt. Je moet opstaan, je moet gaan.'
"Ze kan dingen in perspectief plaatsen en ervoor zorgen dat ik geen medelijden met mezelf had. In zekere zin had ik geluk dat de operatie goed verliep, alles verliep zoals het hoorde."
"Ik heb geluk dat langdurige behandeling niet nodig is. Omdat ik in stadium twee zit, is het niet het ergste vooruitzicht, er zijn duidelijk mensen die veel ergere dingen meemaken.
"Ik moet daar dankbaar voor zijn en ervoor zorgen dat ik er zoveel mogelijk van kan genieten."
Woensdagavond vloog het reisgezelschap uit New York oostwaarts naar Dublin, waar ze donderdagochtend aankwamen.
De rest van de dag stond in het teken van acclimatiseren aan het tijdsverschil en het uit de benen spoelen van de vlucht. Het plan voor vrijdag was om naar O'Connor Park in Tullamore te gaan om daar even te spelen en te wennen aan het veld, ter voorbereiding op de wedstrijd tegen Offaly in de Tailteann Cup op zaterdag.
En dan neemt Mickey Harte (samen met Declan Kelly) het voor het eerst als manager op tegen een team uit New York, dat gecoacht wordt door zijn clubgenoot.
Ronan speelde eerder voor Harte op de St Ciaran's school.
Bij de club was hij 17 toen Harte een seizoen lang Errigal onder zijn hoede nam, waarna hij manager van Tyrone werd. Hij speelde ook voor het Errigal U21-team, waar Ronan mocht spelen naast Enda, die in zijn laatste jaar op dat niveau zat.
Ze wonnen dat kampioenschap door in de finale Cookstown te verslaan, een team geïnspireerd door Owen Mulligan.
De wegen die beiden tot nu toe hebben bewandeld, waren kronkelig en ingewikkeld. Harte heeft zelf twee jaar lang, tussen 2015 en 2017, kanker gehad.
De jongens uit New York hebben hun kans niet laten liggen en plagen McGinley met de opmerking dat ze samen met de twee managers drie All-Ireland-titels hebben gewonnen.
Maar na al het handdrukken en bijpraten wordt er toch nog een bal in het veld gegooid en spelen de voetballers van New York tegen de voetballers van Offaly.
"Ik heb er heel goed voor gezorgd dat alles gaande bleef en dat we een wedstrijd konden spelen, of ik er nu bij was of niet", aldus McGinley.
We willen dat de spelers zo goed mogelijk presteren. En omdat dit voor hen, weet je, hun kans is in een county-tenue, hun kans in Ierland, en ik concentreer me liever daarop dan op mijn eigen ding, zeg maar. Want iedereen maakt dingen door.
“Helaas komt kanker bij de meeste mensen in hun familie voor, je weet wel wat ik bedoel.
Je moet dankbaar zijn. Niet dankbaar. Dankbaar klinkt vreemd in deze context. Maar het kan erger, misschien een ergere diagnose, het kan erger.
"Het gaat erom dat ik zoveel mogelijk doe, wanneer ik kan, weet je? Want je weet nooit wat er gaat gebeuren of wat de toekomst brengt."
“Probeer er nu het beste van, als je er toch bent.”
The 42
