Begin met het verspreiden van het nieuws: New Yorkse hurlers zijn op weg naar de Lory Meagher
Declan Bogue
KIJK, HIJ IS NIET blind voor dit alles.
New York hurlingmanager Richie Hartnett is op de hoogte van alle geruchten. Wanneer ze zaterdag tegen Monaghan spelen in de halve finale van de Lory Meagher Cup, bieden de bookmakers zelfs geen odds aan op de uiteindelijke winnaar, gezien hoe sterk de Exiles zijn.
"Natuurlijk leven we hier niet onder een steen. We weten wat mensen op sociale media zeggen en zo," zegt hij tijdens een trans-Atlantisch telefoongesprek terwijl hij zijn zoon Dáithí naar de voetbaltraining van U10 brengt.
Neem dit voorbeeld. In november 2023 reageerden vijf districten van Lory Meagher (toen nog Fermanagh, Cavan, Longford, Leitrim en Louth) woedend op het voorstel om de districtsteams die deelnamen aan de nationale hurlingcompetitie te schrappen.
De redenatie achter het voorstel was dat er in provincies met clubs voor volwassenen onder de vijf jaar geld zou worden vrijgemaakt voor activiteiten voor de jeugd.
Destijds waren er in de vijf provincies in totaal 13 clubs voor volwassenen.
In New York zijn het er momenteel 14.
Er is een kanttekening bij dat aantal. New York heeft zes seniorenteams, vijf op juniorenniveau en drie op juniorenniveau. De junioren B-clubs bestaan uit in New York geboren kinderen die het moeilijk vonden om te strijden voor een plek in de gevestigde teams vol met in Ierland geboren spelers.
Junior B is bedoeld om deze spelers de kans te geven om op volwassen niveau te spelen, terwijl ze tegelijkertijd de kans krijgen om 'opgeschaald' te worden naar senior hurling om hun ontwikkeling te belonen.
Toch zijn er niveaus. En geen enkele sport in Ierland kent niveaus zoals hurling. Na deelname aan de Connacht Shield in 2023 versloeg New York Leitrim in de finale met 22 punten.
Vorig jaar versloegen ze Mayo met 13 punten in de finale, gespeeld in Bekan.
Het punt moet erkend worden: bestaat er een andere nationale competitie in Gaelic games waarbij een team met duidelijk getalenteerde spelers en een groter aantal spelers wordt ingezet en waarbij het in feite een bye krijgt voor de eerste vijf ronden?
Ze keren woensdag terug naar hun lieve oude Erin met een smakelijk team op de vlucht. Johnny Glynn, bekend van de Galway All-Ireland-winnaar, is hun aanvoerder. Ze hebben Sean O'Leary Hayes, de voormalige hurler van Cork, in hun gelederen.
"We hebben geluk gehad dat we Johnny terugkregen. Ik weet zeker dat je genoeg in het nieuws hebt gezien over Johnny die heen en weer reisde om met Galway te spelen. Maar hij is dit jaar volledig toegewijd aan New York," zei Hartnett.
"Hij is een echte aanwinst. Hij heeft op topniveau gespeeld en een All-Ireland Award gewonnen. Hij is een grote leider voor ons."
“De meeste teamleden hebben op een bepaald niveau county gespeeld, als jongere of wat dan ook.”
Het reisgezelschap bestaat uit 40 personen. 31 personen zijn spelers en de rest bestaat uit het management en de reisorganisatoren.
Onder hen is Mick Stones, een man uit Westmeath die een steunpilaar is van de Westmeath New York GAA-club. Als belangrijke financier van jeugdactiviteiten in zijn thuisland heeft hij zich beziggehouden met het regelen van toegang tot lokale velden. Mike Hynes is actief geweest met fondsenwerving. Ze komen aan met coaches, selectiecommissieleden, kracht- en conditietrainers en keeperstrainers. Alles erop en eraan.
"We zullen in Mullingar verblijven voor de halve finale en het grootste deel van de periode erna. Uiteraard gaan we naar huis met de hoop een halve finale te winnen, wat niet gegarandeerd is, maar we zijn van plan om tien of elf dagen te reizen", zegt Hartnett.
Oorspronkelijk zou de halve finale in Parnell Park plaatsvinden, maar toen hadden we geluk en werd het doordeweeks verplaatst naar Mullingar. Dat is handig voor ons, want dan hoeven we niet naar Dublin te reizen voor de wedstrijd. Maar als we de finale halen, vinden we wel een basis in Dublin.
Hartnetts ballingschapsverhaal is een door en door modern verhaal. Vanuit Ballyheigue, het hart van de hurlingsport in Noord-Kerry, studeerde hij in 2008 af als ingenieur aan de IT-afdeling van Tralee en beloonde zichzelf met een visum voor een jaar en een zomer hurling spelen in de Verenigde Staten.
Hij kreeg werk bij een glaszettersbedrijf en aan het einde van het jaar vertelde hij hen over zijn aanstaande vertrek. Ze deden hem een aanbod dat hij niet kon weigeren en regelden een visum voor drie jaar.
Plannen om een bachelordiploma te behalen aan de Napier Universiteit in Edinburgh werden in de wacht gezet.
"Mijn eigen kijk erop veranderde toen. Ik zou de drie jaar volhouden en kijken hoe het daarna zou zijn. Uiteindelijk kreeg ik de Green Card en het staatsburgerschap", zegt hij.
“Het was dus eigenlijk nooit gepland, maar zo is het wel gelopen.”
Na verloop van tijd ontmoette hij en trouwde met Aine Dempsey uit Athenry, Galway, en nu hebben ze Dáithí en Aoife.
Drie jaar geleden begon hij voor zichzelf en hield zich bezig met glaszetten, gevelbekleding en soortgelijke werkzaamheden.
Van de 23-jarige op zoek naar avontuur tot de 40-jarige nu, hij was voorzitter van de New York Hurling Board, manager van de Waterford NY Seniors en New York Hurlers en coachte daarnaast meerdere jeugdteams.
Kortom, hij snapt het. Hij weet hoe belangrijk het is om voor een countyteam te spelen.
New Yorks pogingen om eerder aan competities deel te nemen, leverden al problemen op. In 2006 namen ze deel aan het Ulster Championship en gooiden roet in het eten door Derry in de halve finale te verslaan.
De finale van dat jaar tegen Antrim werd uitgesteld. Oorspronkelijk gepland voor 4 juni, kon New York niet reizen vanwege visumproblemen rond enkele van hun spelers. New Yorks manager Monty Moloney noemde de Antrim-spelers 'lafaards' in een interview dat de wenkbrauwen deed fronsen.
Die rekening werd op 22 oktober vereffend. Antrim vloog naar Boston en paradeerde achter de Boston Police Gaelic Column Pipes and Drums Band voordat ze New York met 2-20 tegen 1-14 versloegen op Canton Field. De controverse bleef echter aanhouden toen Malachy Molloy een boksbal op zijn hoofd kreeg en een gebroken kaak en uitgebreide gebitsschade opliep.
Tegen de tijd dat Hartnett arriveerde, was het hurlingteam wisselvallig. In 2013 stuurden ze een team naar Galway om mee te doen aan een toernooi ter ere van 'The Gathering'.
Drie jaar geleden, met een ander profiel van spelers met een vaste baan en een visum, waagden ze zich weer aan deelname aan de World Games en vervolgens aan de Connacht Hurling League. De benoeming van Larry McCarthy uit New York tot president van de GAA versnelde hun toegenomen deelname.
In februari bereikte het GAA-congres in Donegal een nog hoger niveau, toen werd gestemd over de opname van de club in de Lory Meagher Cup.
Sommigen uitten hun verzet tegen de verhuizing, waaronder Cavan, dat wacht op de winnaar van de wedstrijd van zaterdag in de finale. Cavan en Monaghan hebben al vijf wedstrijden in het toernooi gespeeld om de groep te winnen.
Offaly-voorzitter Michael Duignan sprak zich uit vóór de stap en deze werd met 76,8% van de stemmen aangenomen. Aan de andere kant van de Atlantische Oceaan gonsde Hartnett van de spanning.
"Ik ververste Twitter elke 30 seconden! Ik kreeg sms'jes en updates en zo," zegt hij.
Ik denk dat het grootste gevoel opluchting was. Omdat we half december met de training waren begonnen in de wetenschap dat we meededen aan de competitie. De wedstrijd stond in de GAA-kalender en we kregen als teammanagement te horen: 'Wacht even, dit moet door het Congres worden goedgekeurd!'
"We hebben daarom geprobeerd het een beetje bij de spelers weg te houden, zodat zij zich volledig konden concentreren op de voorbereiding."
Hij voegt eraan toe: "Ik snap degenen die er bezwaar tegen hebben. Deze teams spelen een round robin en ze hebben er ook veel werk in gestoken. En het is zwaar voor hen om ons in de halve finale te zien komen, terwijl ze geen round robin hebben gespeeld."
Nadat ze elkaar in december hadden ontmoet en een zes weken durend fitnessprogramma hadden opgesteld, stonden ze half februari op het veld. Kort daarna speelden ze een wedstrijd tegen de club uit Limerick, South Liberties, die op reis was.
De enige andere wedstrijd die ze speelden was tegen de club uit Boston, Father Tom's.
"Maar ik denk dat dat het grootste nadeel is. Wij hebben hier geen competitieve wedstrijden, terwijl Monaghan tien of twaalf wedstrijden buiten de challenge-wedstrijden om heeft gespeeld en ze zullen gewend zijn aan de omstandigheden", zegt Hartnett.
"We trainen in Gaelic Park en daar is kunstgras. Thuiskomen en spelen op een zware, natte dag is iets wat we hier niet gewend zijn.
"We zijn in de tweede week van december weer naar de sportschool gegaan en hebben ze een programma van zes weken gegeven. Half februari zijn we weer het veld op gegaan en hebben we kort daarna die uitdagende wedstrijd gespeeld. Dat gaf ons een idee van waar we staan."
"Daarna waren het alleen nog maar A tegen B-wedstrijden, waarbij we uitsluitend werkten met de spelers die we hadden."
Hoe wijdverspreid het internet ook is, ze hebben geen beelden van Monaghan kunnen vinden. De lokale media besteden vreemd genoeg niet veel aandacht aan het ontleden van hun 'puckout'-strategie. New York moet teruggrijpen naar de beroemde uitspraak van luitenant Frank Drebin: net als de blinde man bij de orgie, zullen ze het moeten aftasten.
"We weten het echt niet", zegt Hartnett.
"We gaan naar huis om te doen wat we kunnen en proberen te winnen. Of we nu met tien punten verschil winnen of met tien punten verschil verliezen, we weten het niet.
"We beginnen onderaan en of we nu goed genoeg zijn om over een jaar of twee de Nickey Rackard te halen, we zullen er zijn en doorgaan."
****
Bekijk hier de nieuwste aflevering van The42's GAA Weekly-podcast
The 42
