Een historisch moment voor camogie, maar waarom duurde het zo lang voordat keuze de overhand kreeg?
“HIJ KOMT ERAAN….”
De woorden waar we de hele avond op hadden gewacht, waren eindelijk gekomen. Al snel volgden er voetstappen in de verte, die steeds luider werden.
In de kamer was een flits van onnodige beweging te horen. Een tik op een laptoptoets of nog een blik op een telefoon om er zeker van te zijn dat een camera de juiste kant op stond. Alles om ons wat beter voorbereid te voelen. Maar natuurlijk zaten we al vast.
Iedereen had twee van alles om beide uitkomsten te dekken. Twee concepten klaar om te publiceren. Twee verschillende berichten om op X te plaatsen.
Motie aangenomen. Of motie verworpen. Nee tegen shorts. Ja tegen shorts.
Welke kant zou Caesars duim op wijzen? Hoe dan ook, toch zeker een nipte overwinning, dachten we.
En toen begon Brian Molloy, voorzitter van de Camogie Association, te spreken. Witte rook van het camogieconclaaf.
Een overweldigend ja tegen shorts en skorts samen, zei hij. Een 98% ja, alstublieft. Uiteindelijk was het allemaal zo simpel, maar toch roept het een pertinente vraag op: waarom heeft het zo lang geduurd voordat de keuze de overhand kreeg?
“Werd er veel gedebatteerd?”, vroeg een journalist nadat hij de uitkomst van het speciale congres van de Camogie Association had gepresenteerd.
"Nee," antwoordde Molloy. "Er was geen discussie nodig," voegde hij er later aan toe.
Een vrijwel unaniem besluit om spelers het recht te geven om te kiezen tussen skorts en shorts, en om eindelijk een einde te maken aan een paar moeilijke weken voor iedereen die betrokken was bij camogie.
Het komt precies op tijd voor de start van het All-Ireland camogie Championship dit weekend. De voorbereiding op de strijd is de enige last die spelers zullen dragen. Spelen onder protest is niet langer iets waar ze rekening mee hoeven te houden. Ze hoeven niet langer te vrezen dat wedstrijden vlak voor de start worden uitgesteld.
En hoewel dit uiteindelijk een feestavond was voor camogie, moeten we ook stilstaan bij de ellende die de spelers hebben moeten doorstaan om dit resultaat te bereiken.
Zij zijn degenen die deze beweging hebben gelanceerd.
Zij zijn degenen die in korte broeken het veld op kwamen om het publiek bewust te maken van hun zaak. Zij zijn degenen die ofwel pertinent weigerden om in skorts te spelen, ofwel alleen instemden met het dragen van skorts, maar zonder toestemming te geven voor foto's of video-opnames van hun wedstrijden.
Zij zijn degenen die door de media om interviews zijn gevraagd over hun gevoelens over de kwestie, of om updates te krijgen over welke vorm van protest hun team plant voor een komende wedstrijd.
Eigenlijk zijn zij degenen die de rekening betalen.
Sommige provinciale finales zijn afgelast vanwege de protesten, en er is geen indicatie wanneer deze wedstrijden opnieuw zullen worden ingepland. Het zal lastig zijn om een vrije datum te vinden nu de All-Ireland Championships de kalender overnemen.
Velen zullen vinden dat deze kwestie vorig jaar al opgelost had moeten zijn, toen er twee moties over skorts werden ingediend bij het Congres van Camogie. Beide werden echter verworpen. Uit die teleurstelling ontstond een vurig verlangen naar verandering.
En toch, slechts een jaar na dat congres, is elk gevoel van verdeeldheid over deze kwestie zo goed als verdwenen. Slechts ongeveer drie van de 133 afgevaardigden stemden vóór het verbieden van korte broeken in de sportkleding.
Aangezien de media niet aanwezig mochten zijn bij het speciale congres, kunnen we alleen afgaan op de beschrijving van de president over hoe de afgevaardigden tot dit besluit kwamen. Ze begonnen, zegt hij, met wat eten en interactie met elkaar. Hij voegde eraan toe dat het duidelijk was dat de afgevaardigden met hun spelers hadden gesproken voordat ze het speciale congres bijwoonden om te stemmen.
"Het is echt moeilijk geweest voor de vrijwilligers", zei Molloy, terwijl hij commentaar gaf op de moeilijke periode die aan dit historische moment voorafging. "Het is echt moeilijk geweest voor de spelers. Spelers willen gewoon camogie spelen."
"Ik denk dat de boodschap die we naar spelers sturen is: we zullen reageren, we zullen ons inzetten, we zullen werken. Als je met ons praat, zullen we met je samenwerken, maar we zullen het binnen onze regels doen. We kunnen het alleen binnen onze regels doen."
We kunnen regels niet zomaar opzijzetten omdat mensen dat willen. Ik zou graag andere verenigingen zien die erop kunnen wijzen dat een regelwijziging net zo snel kan worden doorgevoerd als we hier hebben gedaan.
In zijn toespraak verwees hij naar de manier waarop de Camogie Association reageerde op de roep om keuzevrijheid en verandering binnen de sport.
"We hebben jullie niet lang laten wachten," voegde hij eraan toe. "Het congres is vrij snel verlopen."
Dat mag dan wel kloppen in de context van vanavond. Maar in bredere zin hebben de spelers hier te lang mee gewacht.
The 42
