Gebouwd om te winnen: een kijkje in de meedogenloze werkethiek en de strijd om de staatstitel van Hampshire Regional
WESTHAMPTON — Twaalf titels in West-Massachusetts – waaronder vijftien finaleplaatsen in West-Massachusetts – in 18 seizoenen, en twee staatskampioenschappen (2015 en 2016) erbij. Dat is het cv van het Hampshire Regional softbalprogramma sinds hoofdcoach Brian McGan in 2008 de leiding nam. Raiders-spelers van de afgelopen twee decennia weten alleen hoe het is om wedstrijden met een hoog hefboomeffect te spelen. Dat is alles wat ze onder McGan hebben gepresteerd.
Een deel van het succes van Hampshire, dat vóór de aanstelling van McGan slechts twee sectietitels won, kan worden toegeschreven aan het fenomenale werk van Don Spear en zijn dochter Ashley – de organisatoren van de lokale jeugdprogramma's in Southampton. Maar een groot deel van de regionale en landelijke dominantie van de Raiders is te danken aan McGans uiterst gedetailleerde trainingsregime.
Nadat ze dinsdagmiddag de tweeënhalf uur durende sessie van Hampshire hadden bijgewoond – die volgens senioren CC Thayer en Teagan Charles aan de “korte kant” was – werd het al snel duidelijk waarom de Raiders het al zo lang zo goed doen.
Toen ik McGan eerder dit seizoen interviewde voor een training voor een artikel dat ik schreef over zijn opname in de New York Baseball Hall of Fame , zei hij dat een typische training ongeveer drie uur duurt. Van binnen dacht ik dat hij een grote groep middelbare scholieren onmogelijk zo lang zou kunnen boeien. Van buiten knikte ik en bleef zijn antwoord op mijn vraag in me opnemen.
Ik wist dat ik hier later in het seizoen op terug wilde komen, zodra de Raiders hun jaarlijkse goede run in het staatstoernooi van Divisie 4 zouden maken. Gezien het traject dat ze op dat moment volgden, kon ik gerust zeggen dat dit zou gebeuren.
Dus liep ik naar de tweede verdieping van Hampshire Regional, opende de deur van de gymzaal en bleef even staan. De regen dwong de nummer 1 Raiders (23-1) misschien om binnen te trainen voor hun Final Four-wedstrijd tegen nummer 4 Joseph Case (17-6), maar het zorgde er zeker niet voor dat ze hun concentratie verloren.
Ik zag meteen vier assistent-coaches, die elk iets met een andere groep spelers deden. Eén groep oefende bunts. Een andere groep zat in een hoekje ballen van een tee te slaan. Eén speler volgde live slagtraining in een slagkooi (die voor en na elke training wordt opgezet en weer afgebroken), terwijl een andere stond en het net vasthield om die speler de ruimte te geven om een volle slag te slaan. Midden op de vloer stond een coach die zachte, maar verzwaarde ballen naar een andere groep slagmensen gooide. Aan de andere kant van de gym stond Ryanne Dubay haar worpen voor haar zus, catcher Raegan Dubay, in te stellen.
McGan deed zijn ronde en zorgde ervoor dat alles correct en efficiënt werd uitgevoerd.
"De reden waarom ik het doe, is omdat deze wedstrijd niet makkelijk is", zei McGan over de lange trainingen. "Om ergens goed in te zijn, moet je er hard aan werken en er tijd in steken. Hoewel we zo hard trainen, zeg ik soms tegen deze kinderen dat ze naar huis moeten gaan en eraan moeten blijven werken... Je moet er gewoon elke dag harder aan blijven werken. Wij coaches steken hier veel tijd in om ze te trainen om in die modus te komen."
Nu heeft niet elke hoofdcoach van een middelbare school zo'n uitgebreide staf als die van McGan, en hij gaf toe dat het hem helpt om beter te worden in zijn werk. In plaats van zelf individuele oefeningen te moeten doen, kan hij het allemaal tegelijk zien gebeuren.
Steve Moussette, Kevin Contior, Chris Mettey en Colin Provost maken de Raiders-staf compleet. McGan maakte duidelijk dat Hampshire zonder hen niet al het kampioensmateriaal zou hebben.
"Ik geef hen meer krediet dan ikzelf," zei McGan. "Zonder die jongens zouden we de dingen niet in verschillende stations kunnen opsplitsen, ik zou niet rond kunnen lopen en alles kunnen overzien om ervoor te zorgen dat iedereen zijn oefeningen correct uitvoert. Die jongens hebben er enorm veel tijd in gestoken. Soms stuur ik het schip, maar je hebt mensen nodig om te peddelen en te roeien. Die jongens doen veel van dat soort werk."
Ik stond naast de oefening die Moussette leidde, waarbij ze de verzwaarde ballen naar de slagmensen van Hampshire gooide. Chelsea Vanasse probeerde wat trucjes uit terwijl McGan toekeek. Hij instrueerde haar om zich te concentreren op een bepaalde beweging in haar swing, en vond dat ze die bij de volgende worp van Moussette niet goed genoeg uitvoerde.
McGan keek naar mij.
"Deze gasten laten me de hele tijd slaan," zei hij gekscherend terwijl hij de knuppel van Vanasse overnam en haar liet zien wat hij van haar verwachtte.
Zulke geestige oneliners zijn een vast onderdeel geworden van de trainingen van Hampshire, en McGan zat er dinsdag vol mee. Terwijl Ryanne Dubay haar volledige arsenaal aan pitches doornam, stond zevendeklasser Charlotte Carr op en fungeerde als slagvrouw om een meer wedstrijdachtig scenario te simuleren. Nadat Dubay een perfecte change-up op kniehoogte had gegooid, vroeg McGan haar om bij de volgende pitch een inside fastball te slaan.
Carr raakte bijna de bal, die met een glimlach op haar gezicht een stap achteruit deed om de bal te ontwijken. Een van de assistenten van Hampshire riep haar vervolgens om een nieuwe oefening te doen. Carr jogde de slagkooi uit en voorzag McGan van munitie voor een nieuwe grap.
"Kom op, je wordt bijna geraakt en nu is het gedaan?" zei McGan tegen Carr terwijl ze lachend naar de andere kant van de sportschool liep. "Het doet niet zoveel pijn als het je raakt."
De coaches zijn niet de enigen die de spelers plagen. Ze hebben het zelf ook gemerkt.
"Deze meiden kunnen het echt goed met elkaar vinden," zei McGan. "We hebben wel eens een gezellig praatje, waarbij als iemand een bal mist en een blauwe plek oploopt, iemand tegen hem zegt: 'Je had de bal moeten vangen in plaats van hem tegen je been te laten knallen.' En het is nooit met je hoofd naar beneden of tranen, ze lachen het altijd weg. Ik zie daar een groot verschil in. Soms legt te serieuze actie te veel druk op je. Deze meiden hebben een goede balans gevonden."
Ik was er zelf getuige van toen McGan Thayer en Charles, de enige twee senioren van het team, bij me riep zodat ik met ze kon praten. Het interview viel samen met de teamophaling, en de twee afgestudeerden waren blij te horen dat de rest van het team de slagkooi afsloeg terwijl ze mijn vragen beantwoordden.
Thayer, de startende linksvelder van de Raiders, had wel wat toe te voegen aan het vrolijke karakter van Hampshire's programma toen hij het had over de outfield-eenheid.
"Soms moet ik ze een klap in hun gezicht geven, want ze worden echt irritant," zei Thayer. "Het is echt [tweedejaars center fielder Rachael Hickox], ik ga namen noemen. Ze houdt ervan om te dollen en veel te lachen. Maar nee, serieus, het is geweldig. Het is echt heel leuk met die meiden in het outfield en iedereen werkt heel hard tijdens de training."
McGan, 65, was een voormalige MLB Draft-selectie van de Toronto Blue Jays, en zijn "old-school" aanpak, zoals hij het noemde, heeft Hampshire gevormd tot een kolos waar niemand in de staat tegenop wil spelen. Begrijp me niet verkeerd; hoewel zij soms kunnen lachen, draait dit Raiders-team alleen maar om zaken.
Het oude gezegde "oefen zo hard als je in een wedstrijd zou spelen" gaat niet op voor Hampshire. De Raiders trainen zelfs harder dan ze spelen, tot het punt waarop de wedstrijden misschien zelfs makkelijker aanvoelen dan bepaalde trainingen.
"We zijn constant in beweging," zei Charles. "Als we niets doen, moet je iets doen. Wat betreft betrokken blijven: we werken en oefenen alsof we in een wedstrijd zitten. Coach [McGan] zegt het altijd: we spelen harder tijdens de training, zodat we al met die intensiteit de wedstrijden ingaan."
Hampshire heeft drie Western Massachusetts-titels gewonnen in vier pogingen sinds de nieuwe statewide toernooiopzet in het najaar van 2021 van kracht werd. McGan en de Raiders mochten de Klasse B-plaquette van 2025 iets meer dan twee weken geleden in ontvangst nemen. Ze hebben een aardig idee hoe die trofee voelt.
Maar het is – voor hun begrippen – alweer een tijdje geleden dat de staatskampioenschapsbeker in handen was van Hampshire. Als nummer 1 in D4 is dit misschien wel de beste kans die de Raiders hebben gehad om die felbegeerde titel te veroveren sinds ze hem voor het laatst in 2016 wonnen.
Je hoort atleten altijd de cliché herhalen dat "ons harde werk zijn vruchten afwerpt" nadat ze kampioenschappen hebben gewonnen, en dat klinkt misschien wat afgezwakt of overdreven.
Maar als de Raiders donderdag in de halve finales Joseph Case verslaan en hun historische seizoen afsluiten met een staatstitel, dan kunnen ze die uitspraak zo vaak roepen als ze willen en weten dat ze er ook echt wat van menen.
De eerste pitch die een plek in de staatsfinale oplevert, vindt plaats om 16.00 uur op Worcester State University.
Daily Hampshire Gazette
