Conte's raadsel voor Inter: welke Napoli moet de Scudetto-competitie aangaan? De 3 hypothesen

Voor de duivel is misschien wijwater nodig: en als het echt niet mogelijk is om het heilige met het profane te vermengen, dan zal er een nieuw of oud wijwater verzonnen moeten worden, want dat staat ergens geschreven. Soms sluipt het lot er vanzelf in, door middel van tackles, neemt de glimlach weg en laat schaduwrijke plekjes achter waar je kunt mediteren, misschien met gevouwen handen: maar in dit Castel Volturno dat nog steeds een wonderbaarlijk gevoel heeft, zoals de 56 punten in het klassement zeggen, is het beter om misverstanden te voorkomen, jezelf af te sluiten en te proberen de "aangetekende brieven" van het lot te onderdrukken in plaats van een beschermer te kiezen die er niet is. Sommige zijn aangekomen, omdat de postbode meerdere keren klopte, een behoorlijk aantal in volgorde - Olivera, Spinazzola, Neres, Mazzocchi, nu Anguissa - en in de ontvangstbevestiging heeft Conte ook iets van zichzelf laten vallen: maar nu Frank er niet is, iets mystieks in het midden van het veld, moeten de briefjes worden geschud en opnieuw worden gerangschikt.

De waarheid is dat er al veel is gebeurd, bijna alles, afgelopen zondag in Como en daarvoor in Rome tegen Lazio, 3-5-2 om uit die tunnel aan de linkerkant te komen die gegraven is door een vloek die eigenlijk niet fantasierijk is: en zo kwam de code van Conte op het toneel, de code die al een (niet) verre tijd bij hem hoorde, in de kofferbak in Napels gelegd om tegemoet te komen aan de aard van een team met het 4-3-3-gen erin en vervolgens opnieuw gelanceerd. Frank Anguissa, in zijn beste vorm die tot een maand geleden aanhield, was een factor, hij was een middenvelder, een mezzala, een verdediger, een aanvaller, een doelpuntenmaker, een stille maar zeer zichtbare leider, soms een echt monster: of je hem nu hebt of niet, verandert de inhoud en leidt ertoe dat je in die Linus-deken blijft hangen die waarschijnlijk door iemand is gestolen, maar waar je nu moeilijk afstand van kunt doen. Een van de verleidingen, misschien wel de eerste, is om in de spiegel te blijven staan, man tegen man, been tegen been, race tegen race, Napoli tegen Inter, maar met de aanpassingen in de twee fases die afhangen van de interpretaties: en als dat het geval zou zijn, voor elf-elfden, dan zijn dit degenen die op de zijlijn van het meer stonden, voordat de anderen, met gemaakte wissels en met verminderde energie, de weg kwijtraakten.

Hoofdstuk 2: Wat als het beter zou zijn om de drietand, die door verwondingen verdwenen was, weer in het centrum van het dorp te plaatsen? Op dat moment stond Olivera in de verdediging, aanvoerder Di Lorenzo schoof naar zijn gebruikelijke zone, Politano steeg en kwam hoog op de linkerflank, Spinazzola, zoals in Florence, of Raspadori, zoals in zijn leven in Sassuolo, zoals soms met Spalletti, net als de vele dingen die hij goed kan. En het zou ook een versie zijn die erg dicht bij die van de eerste etappe ligt: ​​moedig en brutaal, gezaghebbend en brutaal.

Maar er is een mogelijkheid, het lijkt zelfs heel ver weg, misschien is het gewoon een gevoel dat ronddwaalt in het dennenbos van Castel Volturno, om in de 4-2-3-1 te duiken, die voor liefhebbers van getallen en uitweidingen dan zou transformeren in 4-4-2, maar dit zijn seculiere, externe lezingen. En toch zitten er in de selectie spelers met een balbezit (Gilmour naast Lobotka) of met een beestachtig postuur (McTominay aan de linkerkant van de Slowaak of in de buurt van Lukaku).

Er zijn nog drie dagen te gaan tot de zogenaamde nieuwe moeder aller wedstrijden. Er zullen net zoveel trainingssessies zijn, Antonio Conte zal stellingen bedenken die Antonio Conte zichzelf zal voorleggen, hij zal ze onderzoeken, afbreken, reconstrueren, hij zal zich voorzichtig (nou ja, voorzichtig, toch?) laten omhullen met de sfeer van een wake die je misschien met een kaars in de hand zou moeten beleven. Wie weet, misschien helpt het!