De aantrekkingskracht van sociale coöperaties: "Onze waarde moet erkend worden"

Het is een cruciale sector voor het welzijn, de zorg en de sociale cohesie van het land: toch worstelt de sociale coöperatie om haar waarde erkend te zien door de instellingen en moet ze elke dag vechten om haar menselijk kapitaal te ondersteunen. Dit is de alarmbel die Massimo Ascari, nationaal voorzitter van Legacoopsociali, sloeg: meer dan een jaar na de hernieuwing van de nationale cao voor sociale coöperaties , waarin een gemiddelde stijging van +15% was voorzien voor ongeveer 350.000 werknemers van sociale ondernemingen, "heeft minstens twee derde van het nationale grondgebied niet positief gereageerd", zo verklaart hij, "op de aanpassing die de nieuwe tarieven vereisen". De hernieuwing betreft beroepsprofielen die de basis vormen van de zorg in ons land: van straathoekwerkers tot personeel in peuterspeelzalen en kleuterscholen, van verpleegkundigen en maatschappelijk werkers tot leerkrachten in penitentiaire inrichtingen, tot degenen die verantwoordelijk zijn voor het onderhoud van openbare groene ruimtes en de straatveeg in stedelijke centra. "Maatschappelijk werk is 365 dagen per jaar nodig en zorgt voor de opvang van echte noodsituaties, zoals ondersteuning voor mantelzorgers van ouderen of gehandicapten, en de continuïteit van de dienstverlening in perifere en bergachtige gebieden", vervolgt Ascari. "Toch beweren sommige regio's dat ze budgetproblemen hebben om niet voor onze diensten te hoeven betalen, wat leidt tot ernstig ongemak voor burgers die volledig onschuldig zijn aan hun inefficiëntie."

De oproep is daarom gericht aan de instellingen – van gemeenten tot de overheid – om "collectief, samenwerkend en daadkrachtig op te treden, gericht op erkenning van de diensten die wij garanderen". De investering in menselijk kapitaal door sociale coöperaties omvat niet alleen de betaling van salarissen, maar ook de permanente opleiding van professionals die werken in bijzonder delicate contexten, zoals die van mensen met een beperking en de behoeften die voortvloeien uit de toenemende vergrijzing van de Italiaanse bevolking. "De visie op de samenleving van de toekomst gaat noodzakelijkerwijs over de zorg van de laatsten", concludeert Ascari. De regio's moeten leren een toekomstgericht programma uit te stippelen, dat verder gaat dan het enkele kiesmandaat: alleen zo kunnen ze een sociaal en economisch weefsel garanderen dat voldoende aantrekkelijk is voor zowel burgers als bedrijven die er actief zijn."