De nieuwe helikoptertaxi van Uber voor Capri is het symbool van idioot toerisme: tonnen CO2 voor 10 minuten vliegen

Weet je hoe zorgvuldig je je afval scheidt, of de stille vreugde die je voelt elke keer dat je een fiets verkiest boven een auto? Goed. Stel je nu eens voor dat je wordt meegesleurd door het gebrul van een helikopter die over de Faraglioni vliegt en zes toeristen naar Capri brengt. Een korte, snelle, exclusieve rit. Een glamoureuze gimmick vermomd als innovatie. Ubers nieuwste briljante idee: de helikoptertaxi .

Capri, tien vierkante kilometer, dertienduizend inwoners, vijftigduizend toeristen per dag . Een onmenselijke, onhoudbare, bijna groteske verhouding. Toch zijn er nog steeds mensen die vinden dat het probleem van het eiland is dat het te langzaam aankomt. Niet de drukte, niet de verspilling, niet het watertekort, niet de druk op de interne mobiliteit of het onvermogen van bewoners om hun eigen territorium te ervaren. Nee, het probleem is de tijd. De tijd die het kost om een plek te bereiken die al verzadigd is , die al op zijn knieën ligt.

Dus alsof er niets is gebeurd, opent de lucht zich niet in plaats van het verkeer te verminderen. Negen dagen lang, tussen eind juli en augustus, zullen vliegtuigen zes mensen tegelijk van Sorrento naar Capri vervoeren. Dertig kilometer. Tien minuten . Vijfenzeventig kilo CO2 . Voor elke rit. Als een auto die van Rome naar Rimini wordt gelanceerd, maar dan geconcentreerd in tien minuten bevoorrechte tijd op grote hoogte.

Het is niet de eerste keer dat technologie het onderspit delft voor luxe in plaats van gezond verstand . Maar wat hier echt resoneert – afgezien van het lawaai van de turbines zelf – is het totale gebrek aan visie. In plaats van de toekomst van Capri vorm te geven, blijven we druk uitoefenen op de kwetsbare schouders. Niemand lijkt zich de fundamentele vraag te stellen: wat is toerisme vandaag de dag eigenlijk? En wat voor soort toerisme willen we morgen?

Want de waarheid is dat een plek geen decor is, noch een speeltuin. Het is een levend organisme, met een delicate balans, een gemeenschap die het bewoont, een geschiedenis die het vormgeeft. Capri blijven beschouwen als een halteplaats die je kunt 'afvinken' in een carrousel van verhalen is niet alleen kortzichtig, maar ook gewelddadig.

We hebben een koerswijziging nodig. Geen vlucht. Een visie. Geen luxe gadget voor enkelen, maar een gezamenlijk project voor iedereen. We zouden kunnen beginnen met de limiet, een woord waar tegenwoordig niet veel aandacht aan wordt besteed, maar dat wel noodzakelijk is. Beperk landingen . Beperk de dagelijkse toegang. Stimuleer langere, langzamere en respectvollere verblijven. Stel je een reserveringssysteem voor voor de toegang tot het eiland, vergelijkbaar met die van grote musea of natuurparken.

En werk dan samen met de bewoners , de ware hoeders van het land, om een nieuw pact te smeden tussen degenen die er wonen en degenen die er op bezoek komen. Want toerisme mag nooit een vorm van uitbuiting worden. En een vakantie, om echt een vakantie te zijn, moet ook ten goede komen aan degenen die haar organiseren. We hebben geen vlucht nodig. We hebben een hoger perspectief nodig.