Dystopieën overwinnen door een verhaal over moed en eenheid

De Kinderen van de Nacht van Andrea Appetito uitgegeven door Lamantica Edizioni (pp. 266, euro 20) is het verhaal verteld in de ik-vorm van een klein meisje, wiens naam we niet weten, dat in de loop van de roman een jong meisje wordt waarvan we de leeftijd nooit zullen ontdekken. Aan het begin van de vertelde gebeurtenissen ontmoeten we haar terwijl ze probeert het "Schip" aan te vallen waarop haar vader zou moeten zijn, van wie ze zich voorstelt dat hij een gevangene is van de "bewakers". Ze is niet de enige die deze missie probeert uit te voeren, met haar zijn "de Kinderen van de Nacht" die de titel aan deze roman geven, dat wil zeggen, een bende jongens en meisjes die hebben besloten zich te gedragen alsof ze een familie zijn, maar in werkelijkheid zijn ze wezen van verschillende ouders: "niemand in de Stad had broers of zussen, ze waren allemaal enig kind. Ik ook". De hoofdpersoon woonde in feite bij haar moeder, maar wanneer de vrouw sterft, besluit ze weg te lopen om te voorkomen dat ze in een "Instituut" terechtkomt, waar alle kinderen zonder ouders of degenen die straf verdienen, worden opgesloten.

HET GEBRUIK VAN UITDRUKKINGEN zoals: "de stad", "het schip", "het instituut" geeft duidelijk aan dat we met deze nieuwste roman van Andrea Appetito te maken hebben met een dystopische tekst waarin de geografische en temporele contouren niet gedefinieerd zijn, maar er zijn elementen die wijzen op een setting in de toekomst. Wanneer de hoofdpersoon bijvoorbeeld wegrent uit de "Stad", wordt ze gevonden door een ouder meisje, Beauty, die haar helpt en haar meeneemt naar haar ouders. Deze wonen aan de rivier en verzamelen het afval dat letterlijk in de waterweg terechtkomt. Ze zien: "achter het ellendige uiterlijk van een woestenij, wordt schoonheid en uit de woestenij van de wereld een nieuwe wereld geboren".

Helaas duurt het moment van gezinsgeluk, dat ze dankzij Beauty's moeder en vader vinden, niet lang. Ook deze twee volwassenen worden vermoord en de twee meisjes moeten zien te overleven, samen met de andere "Kinderen van de Nacht", die de hoofdpersoon volledig steunen en alles doen om haar te helpen haar vader te vinden. Om dit te bereiken voeren ze verschillende "aanvallen" uit op het "Schip" met hun kano's. Ze kopen buskruit van de "Oude Man", die het verkoopt in ruil voor enorme hoeveelheden voedsel.

OP HET "SCHIP" LEEFT de andere vertelstem van dit verhaal: de "Commandant". In de roman wordt, althans tot op zekere hoogte, het verhaal van het meisje afgewisseld met dat van deze man, wiens woorden in de tekst cursief zijn weergegeven. Vervolgens ontdekken we dat hij de leiding heeft over een enorm schip, waar we verder niets over weten. We weten alleen dat het wordt bewoond door de vijanden van de hoofdpersoon en dat het schip zal worden achtergelaten door degenen die ervoor zouden moeten zorgen. De bladzijden in het dagboek van de 'Commandant' worden naarmate de tijd verstrijkt steeds wanhopiger.

In de roman ligt de hoop duidelijk in de handen van de jeugd, dus van de "Kinderen van de Nacht", maar ook van het kleine meisje dat Belle zal baren, zonder dat iemand weet wie de vader is, en dat ze besluit "Niger" te noemen, naar de rivier die stroomt in het land waar haar ouders oorspronkelijk vandaan kwamen. De hoofdpersoon van dit verhaal en een ander meisje, Leila, helpen het meisje om het ziekenhuis te bereiken, waar ze kan bevallen. Zij is het personage aan wie Appetito de boodschap van de roman toevertrouwt: 'verhalen van moed en eenheid, verhalen van rechtvaardigheid'. Als wij erin geloven, groeien ze en worden ze groot, en dan kan niets hen meer tegenhouden, zelfs de dood niet."