Heeft Afrika gesubsidieerde abortus nodig? De nieuwe 'beschavingsmissie' van het Westen
In 2006 werd op instigatie van de Britse regering het Safe Abortion Action Fund (SAAF) opgericht, een stichting die banden heeft met de International Planned Parenthood Federation (IPPF). De stichting heeft als doel "een wereldwijde beweging te creëren om de toegang tot veilige abortus te vergroten". SAAF profileert zich als de eerste en nog steeds enige internationale organisatie die zich uitsluitend richt op het bevorderen van abortus in lage- en middeninkomenslanden.
Achter de eufemistische termen – toegang , reproductieve gezondheid , geïnformeerde keuzes – schuilt een echte culturele oorlog die wordt gevoed door enorme hoeveelheden kapitaal, dat vooral gericht is op Sub-Sahara Afrika, een continent dat in zijn eentje 45% van de totale fondsen ontvangt.
Maar heeft Afrika dit echt nodig? Is dit zijn prioriteit?
De vraag is niet retorisch. Op een continent dat gekenmerkt wordt door structurele armoede, politieke instabiliteit, torenhoge jeugdwerkloosheid en een chronisch gebrek aan infrastructuur, gezondheidszorg en onderwijs, is het terecht om je af te vragen welke logica ten grondslag ligt aan de systematische investering van miljoenen dollars in de promotie van abortus en genderideologie.
Alleen al in de drie jaar van 2022 tot en met 2024 heeft het Safe Abortion Action Fund meer dan 12 miljoen dollar verstrekt aan meer dan 240 ngo's in 86 landen. De financiering is niet gericht op het verbeteren van zorgvoorzieningen, het terugdringen van kindersterfte of het versterken van de positie van moeders; het ondersteunt ideologische campagnes, politieke lobbyactiviteiten, publieke demonstraties en school- en media-activiteiten die abortus normaliseren en legaliseren.
De vraag komt spontaan op: waarom zou een dergelijke culturele oorlogsmachine, georkestreerd door westerse elites, zo zwaar investeren in een ‘recht’ dat in een groot deel van het Afrikaanse continent noch een gevoelde behoefte, noch een democratische prioriteit vertegenwoordigt?
Een ideologische agenda vermomd als ‘rechten’De doelstellingen van de SAAF en de IPPF laten een veel breder project zien dan alleen het liberaliseren van abortus: het gaat om het vormgeven van sociale normen , het doorbreken van taboes , het herdefiniëren van identiteit en het ontmantelen van culturele en religieuze tradities . Het doel is niet om vrouwen te ondersteunen, maar om bevolkingsgroepen te heropvoeden , te beginnen met lokale gemeenschappen en ngo's te gebruiken als voorposten van het nieuwe dominante denken.
De systematische inclusie van “LGBT+-gemeenschappen” en de promotie van een inclusieve taal die ook het recht op abortus toekent aan “mensen met een andere genderidentiteit” — zoals gebeurde in recente wetten in Latijns-Amerika — laten duidelijk zien hoe abortus slechts een onderdeel is van een bredere strategie: de antropologische herformulering van het menselijk wezen volgens westerse ideologische canons .
Een nieuwe ‘beschavingsmissie’?Het Westen, dat ooit scholen, ziekenhuizen en missionarissen exporteerde, exporteert vandaag de dag voorgeprogrammeerde culturele revoluties , die van bovenaf worden opgelegd aan samenlevingen die vaak nog vasthouden aan een levensvisie die sterk verbonden is met familie, religie en gemeenschap.
Dezelfde machten die in eigen land het multiculturalisme bevorderen en die beweren culturele verschillen en de rechten van volkeren te respecteren, lijken in Afrika juist het tegenovergestelde te doen: ze proberen niet te begrijpen, maar te bekeren; niet te steunen, maar te hervormen .
Aan de andere kant zijn de geopolitieke keuzes van het Westen nooit neutraal: overal waar middelen worden geïnvesteerd, wordt ook invloed gezocht. Afrikaanse samenlevingen vormgeven volgens nieuwe paradigma's betekent niet alleen het creëren van "culturele bondgenoten", maar ook het onderwerpen van die volkeren aan een vernieuwde vorm van overheersing: niet langer koloniaal, maar ideologisch .
Welke ontwikkeling? Welke vrijheid?In het licht van dit alles is het terecht om je af te vragen: over wat voor soort vrijheid hebben we het? Wat voor soort ontwikkeling? En in wiens voordeel?
Misschien heeft Afrika geen nieuw "abortusfonds" nodig, maar juist de mogelijkheid om zelf te bepalen hoe het zijn uitdagingen aanpakt, zonder externe druk vermomd als filantropie. Misschien zou echt respect voor diversiteit – waar in internationale fora zo nadrukkelijk om wordt gevraagd – juist moeten beginnen met de erkenning dat ieder volk het recht heeft om zijn eigen identiteit, zijn eigen waarden, zijn eigen visie op het leven en op het individu te beschermen.
De echte vraag is dan: wie heeft het Westen gemachtigd de mensheid naar zijn beeld en gelijkenis te hervormen? En vooral:
Hoe ver kan dit experiment worden doorgevoerd voordat de wereld het begint af te wijzen?
vietatoparlare
