Iran tussen het eren van martelaren en het innemen van anti-regime standpunten

De volgende aanvallen zullen twintig keer verwoestender zijn, klinkt het bij de woordvoerder van het Iraanse leger, sprekend over 2000 nieuwe raketten die klaar staan ​​om te worden afgevuurd. Teheran dreigt de bases van de landen die Israël verdedigen aan te vallen en de Straat van Hormuz af te sluiten, waar een vijfde van de wereldolie doorheen stroomt. Terwijl het regime de door Israël gesneuvelde soldaten en wetenschappers eert en hen als martelaren beschouwt, vragen de gelovigen om wraak voor het seminarie van Qom, het spirituele hart van de sjiieten.

Het nationale volleybalteam brengt een militaire groet op het veld, ter nagedachtenis aan de slachtoffers. Deze jonge vrouw zonder sluier lanceert een oproep: Iran moet de atoombom krijgen. Woede en angst domineren de straten van Teheran. Onder de verwoeste flatgebouwen worden ook de lichamen gevonden van Mehdi, een jonge jockey, Parniha, een dichter, en Amir, een vechtsporter.

Ze maakten deel uit van een jong Iran, ver verwijderd van de staatshaat tegen Israël, een deel van het land dat zelfs in deze uren niet ophoudt het regime te bekritiseren, waar zelfs afwijkende meningen worden verward met de angst die alles en iedereen beheerst.